Pine: mooi avontuur in wording

Pine is via een Kickstarter gefinancierd spel door de Nederlandse ontwikkelaar Twirlbound. Het is een zeer ambitieus project, waarbij wordt geprobeerd om verschillende grote genres samen te laten komen. Dit avontuurlijke, strategische spel op de Nintendo Switch ademt sfeer, maar kampt ook (nog) met een flink aantal bugs. Weet het op deze manier van de grond te komen?

In Pine leef je een simpel leventje als jongen genaamd ‘Hue’, op de top van een berg. Je bent nog nooit van deze berg af geweest, met een reden: het leven daar beneden is maar gevaarlijk. Het dorp maakt zich klaar voor een festival, terwijl je met je broer op verkenningstocht gaat door een oude grot. Als jullie terugkomen, stort de top van de klif in. Je tuimelt de berg naar beneden en belandt in die boze wereld. Daar tref je een eigenlijk heel vriendelijk mensachtig dier aan, dat je helpt om je weg terug naar boven te vinden. Al snel wordt duidelijk dat je je leventje daar niet opnieuw kunt oppakken, en je trekt opnieuw die wijde wereld beneden in om een nieuw veilig onderkomen voor je stam te vinden.

Politieke spelletjes

De wereld van Albamare huist vijf verschillende stammen. Deze bestaan allemaal uit mensachtige dieren, elk met een eigen specialiteit. Zo zijn er vossen die goed zijn in alchemy en bommen maken en elanden die ontzettend log en sterk zijn. Ze zijn allemaal niet echt fan van mensen, dus niemand gaat je zomaar helpen. Bovendien hebben ze hun eigen problemen: de stammen zijn constant in oorlog. De ene dag met de een, de dag erna weer met de ander. Om de geheimen van de grote wereld te ontdekken, zul je bepaalde vriendschappen moeten sluiten, zodat de stamhoofden hun geheimen prijsgeven. Aan jou om zo diplomatisch mogelijk te werk te gaan om vrede te sluiten met bepaalde stammen. Op die manier wil je uiteindelijk een nieuwe woonplaats vinden voor jouw mensen.

Vernieuwend idee

Het schipperen tussen verschillende stammen, terwijl je probeert je eigen doelen te bereiken, levert in Pine heel vernieuwende gameplay op. Je bent nog nooit in de boze open wereld geweest, en vooral als je net begint voelt het ook zo: kom een keer de verkeerde tegenstander tegen en zonder pardon ben je binnen een paar meppen game over. Beetje bij beetje scharrel je een hoop materialen bij elkaar om nieuwe items van te maken, zoals betere wapens of kleding. Dit doe je door ‘ideeën’ te vergaren, die je in de wereld kunt vinden of kunt kopen van stammen waar je een sterke band mee hebt.

Dat banden opbouwen is nog best lastig: als je vrienden wordt met de ene stam, vindt de ander jou daarom ineens een stuk minder aardig. Ook worden door alle stammen verzamelaars en jagers eropuit gestuurd. Kom je iemand tegen van een geallieerde stam, dan lopen ze gewoon verder. Vijandelijke stammen vallen je echter zonder pardon aan. Versla je zo iemand, dan wordt de relatie er uiteraard niet bepaald beter op. Zo moet je heel goed uitkijken wat je doet. In elk dorp kun je zien hoe de relaties met stammen onderling er op dat moment voor staan, maar deze informatie is nogal onduidelijk af te lezen en liet ik eigenlijk ook al snel maar links liggen. Om vrienden te worden met een stam, kun je offers achterlaten in een ‘offerbox’. Zo zie je precies welk item een goede invloed heeft op de vriendschap, en welke andere vriendschap daardoor weer achteruit gaat. Deze banden wisselen iets té snel, waardoor het soms lastig bij te houden is wat er allemaal aan de hand is.

Uitnodigende wereld

Terwijl je vrienden en vijanden maakt met deze stammen, ontrafel je aan de hand van quests het verhaal van deze wereld, en het verhaal van wat er met de mensen is gebeurd die er ooit woonden. Door steeds meer items te verzamelen, kun je steeds verder komen in het spel. Het verhaal is interessant en wordt aangenaam verteld aan de hand van cutscenes en NPC’s. De wezentjes die je ontmoet zijn aandoenlijk, en ik kon echt merken dat er veel visuele inspiratie was gehaald uit Zelda-titels en Skyrim. Je begint redelijk lineair, maar naderhand krijg je meer keuze-opties om je wat vrijer rond te bewegen in de wereld.

Ook zijn er een grote kerker-achtige stukken, die hier ‘vaults’ worden genoemd. Hier moet je verschillende puzzels oplossen om het eindpunt te bereiken. Hoewel ik bij deze puzzels pas écht de Skyrim-inspiratie voelde, leken ze niet allemaal even logisch. Vaak leken ze vooral neer te komen op opties proberen tot je de juiste had. Daardoor had ik hier een stuk minder plezier in, het was niet dat je jezelf een schouderklopje kon geven omdat je iets ingewikkelds had opgelost.

Mooie wereld, met te veel bugs

De wereld die je doorzoekt en ontdekt is heel mooi vormgegeven. Er leven allerlei dieren, er bloeien planten om te plukken en er is een diversiteit aan natuur te verkennen. Ook de soundtrack is er een om over naar huis te schrijven. De dorpen zijn helaas wel wat minder interessant. Buiten een paar belangrijke NPC’s om, hebben de inwoners wel héél simpele onelineres, die niet echt betrekking hebben tot iets waar je net mee bezig bent, of tot waar ze zelf mee bezig zijn. Dat geeft toch wat minder het immersieve gevoel waar je op hoopt bij een open world game. Helaas kampt het spel met zo’n grote hoeveelheid bugs en/of rare keuzes, dat het plezier in het verkennen toch wel sterk wordt ondermijnd.

Ten eerste zijn er ontzettend lange laadtijden. Als je game over gaat, ben je zo drie minuten verder voor je weer kunt spelen. Vooral in het begin, als je nog zeer kwetsbaar is, is dit vervelend. Helaas is tijdens het spelen zelf ook de laadtijd merkbaar. Open je het menu, dan duurt het een paar seconden voordat de menu-items verschijnen. Soms verschenen stukken tekst in een tutorial helemaal niet. Ook in de wereld zelf verschijnen items of hele stukken omgeving soms pas laat. Dat maakt het heel lastig om snel en effectief materialen te verzamelen, omdat je ze soms gewoon helemaal niet ziet liggen tot je er pal voor stil blijft staan. Ook laadde op een bepaald moment mijn quest met questdoel helemaal niet. Gelukkig wist ik nog wat ik moest doen, maar anders had ik hier lang op kunnen zoeken.

Ook had ik veel last van problemen met de besturing. Zo ging Hue vaak ineens rondlopen terwijl ik helemaal niets met mijn Joy-Con deed. Ik heb het nog getest met een ander spel en in handheld-modus om te kijken of het niet aan mijn hardware lag, maar alleen in Pine gebeurde dit. Vooral tijdens een groot eindtempel-achtig stuk was dit nogal vervelend, omdat hier wat platform-actie bij kwam kijken. Ook sluipwerk wordt zo een stuk lastiger, want als je even niet oplet, wandelt Hue gewoon weg.

Als laatste is het niet altijd even duidelijk wat er moet gebeuren. Doordat Pine best een hoge instap heeft qua moeilijkheidsgraad, ging ik bij een aantal dingen twijfelen of het nou de bedoeling is dat het zo lastig was, of dat er gewoon menu-onderdelen of teksten misten. Ook op je landkaart bijvoorbeeld kun je vrij weinig nuttige informatie terugvinden (en ook deze laadde zo nu en dan gewoon niet). Dat zorgt al met al wel voor wat verwarring, waarvan ik dus ook niet weet van alle problemen kan inschatten of het iets is dat met een patch opgelost zou kunnen worden.

Conclusie

Pine doet een heel goede poging om een sterke game neer te zetten, maar er zitten nog te veel bugs in, om blij te kunnen zijn met de game. De onbetrouwbare controls en glitchy laadtijden zorgen ervoor dat je meer moeite hebt met je een weg banen door de mooie open wereld, dan de bedoeling kan zijn geweest. En dat is jammer, want de wereld ademt sfeer en er wordt een interessant verhaal verteld. Hopelijk komen er nog een paar patches, want het lijkt er wel degelijk op dat de mooie wereld van Pine dan een bezoekje waard is.