Pac-Man World Re-Pac - Hap, slik, weg!

De laatste jaren komen er heel veel compilaties uit, ook op Nintendo Switch. Allerlei bedrijven zetten een stapel van hun oude titels bij elkaar op een cartridge, voegen wat extra’s toe zoals schetsen en achtergrondinformatie, en dat is het dan. Pac-Man World Re-Pac is ook een oude titel, maar hier is niet simpelweg een oude versie op een cartridge gezet, want dit betreft een remake van een PlayStation 1-titel uit het jaar 2000.

De meeste mensen kennen Pac-Man als het gele figuur dat graag korrels, spookjes en stukken fruit opeet terwijl hij zich een weg baant door een labyrint, of natuurlijk uit Super Smash Bros. In Pac-Man World is dat net even anders. Als Pac-Man loop je van links naar rechts door levels, versla je vijanden, zoek je allerlei verborgen objecten en versla je één keer in de zoveel tijd een eindbaas. Het is een platformspel, en de kans is groot dat niet iedereen die deze recensie leest hier al ervaring mee heeft. Het laatste deel in deze serie kwam namelijk in 2006 uit in Europa.

Rollen en springen

Als je Crash Bandicoot en Super Mario 3D World zou combineren, dan zou je min of meer het idee achter deze Pac-Man game te pakken hebben. De camera blijft op een vast punt aan de zijkant hangen, als speler heb je daar geen invloed op. Je kan echter wel gewoon alle richtingen op lopen. Het doel is om aan het einde van elk level een soort standbeeld kapot te maken, je hoeft dus niet per sé alle objecten in een level te vinden. Mensen die wel enorm fan zijn van zogenaamde “collect-a-thons” zullen daarentegen blij worden van bijvoorbeeld de letters Pac-Man die je in elk level kan vinden.

De meeste hinder zul je ondervinden van het platformen dat je doet. Het zijn niet de vijanden die ervoor zullen zorgen dat je een leven verliest, maar eerder het nogal onhandige platform-design. Pac-Man zelf bestuurt namelijk nogal houterig, en reageert niet altijd even soepel als je hem iets wil laten doen. Dat hij nog net even een stapje extra zet als je op kleine platformpjes springt is soms fataal… en echt vervelend. Nog vervelender is het dat het diepteperspectief niet altijd goed werkt. Soms denk je naar een platform te springen, maar omdat je ook naar boven en naar onder kan lopen is het lastig te zien waar je nu precies heen gaat. Het zal je, zeker in het begin, vaak genoeg overkomen dat je compleet naast een vijand of houten plank je ondergang tegemoet springt.

Wie is de baas?

Op het level-design is verder nog aan te merken dat je echt duidelijk het gevoel krijgt dat het allemaal wel erg veel op elkaar lijkt. Als je de eerste paar levels en werelden hebt gedaan, heb je eigenlijk de hele game wel gezien, op de eindbazen na. De eindbazen zijn een van de leukere kanten van het spel, en zijn ook lekker overdreven. Vooral King Galaxian sprong er voor mij uit. Deze betrekt de gameplay van een andere oude game, Galaxian, bij de bossfight. Je zit als Pac-Man in een soort ruimteschip en beschiet dan een grote robot. Een heel andere stijl dan de platformlevels, en aangezien dieerg veel op elkaar lijken, is dat een zeer welkome afwisseling.

Scherp blijven

Het grafische gedeelte is niet zo grondig aangepakt als in andere recente remasters zoals Crash Bandicoot en Spyro the Dragon. De redelijk hoekige graphics uit het origineel zijn wel aangepakt en zien er een stuk netter uit dan 22 jaar geleden. Er zijn ook wat tussenfilmpjes toegevoegd, en het spel loopt qua frames per seconden ook heel aardig. Tenminste, als je kiest voor Performance Mode. Hierin loopt het spel grotendeels in 60 frames per seconden, maar dat zou volgens de uitleg gepaard gaan met een daling in grafische pracht. Eerlijk gezegd vond ik het verschil tussen deze en Resolution Mode redelijk miniem. In die laatste modus zou het spel er mooier uitzien maar draait het minder vloeiend. Ik raad je eigenlijk altijd aan om voor de optie te kiezen waardoor het spel het meest soepel loopt.

Conclusie

Pac-Man World Re-Pac is een spel dat ik vrijwel altijd aan zou raden aan fans van klassieke platformspellen. Het is weer eens iets anders dan je gebruikelijke Mario of Rayman-achtige titels, en het laat je kennis maken met het klassieke figuur Pac-Man, die veel mensen inmiddels het beste kennen uit Super Smash Bros. Het is allemaal wat ouderwets, en de meeste levels lijken echt te veel op elkaar, maar de Boss Fights maken dan weer wat goed.