Oddworld: Stranger's Wrath HD - een aangename verrassing

Al in 2005 verscheen Oddworld: Stranger’s Wrath voor het eerst, toentertijd op de Xbox. Een ge-upgrade versie voor de Playstation 3 verscheen in 2011, en nu in 2020 is het de beurt aan de Nintendo Switch. Ik heb geen enkele eerdere versie gespeeld en de hele Oddworld-franchise is nieuw voor mij. Hoe houdt zo’n 15 jaar oud spel zich staande anno 2020?

Je speelt als Stranger, een bounty hunter die op outlaws jaagt, en ze dood of levend overlevert aan de lokale gevangenis. Breng je ze levend terug, dan krijg je er meer Moolah voor; de in-game valuta. Dat je hiertussen kunt kiezen is een leuke optie, wat ervoor zorgt dat je net wat meer denkwerk gaat steken in je plan van aanpak. Reizend van dorpje naar dorpje reken je alle slechteriken in (of ermee af), om genoeg Moolah te verzamelen voor een mysterieuze levensreddende operatie die je dringend nodig hebt. Tijdens het jagen wissel je tussen eerstepersoons- en derdepersoonsperspectief, om te klimmen en rennen, maar natuurlijk ook voor vuistgevechten en langeafstandsmanoeuvres. In het derdepersoonsperspectief is de besturing ontzettend wennen, omdat de camera je vanzelf volgt. Door met de rechtercontrolstick bij te willen sturen, ga je helaas vaak juist de verkeerde kant op met de camera.

Nostalgische setting en nog steeds origineel

Oddworld: Stranger’s Wrath HD speelt zich af in een soort Wilde Westen, maar dan bevolkt door een vogelachtig uitziend volkje. Allemaal zijn ze voorzien van leuke voice-acting met een bijpassend zuidelijk accent. Ze doen niet veel behalve rondhangen in het dorpje en je de weg wijzen als je erom vraagt en in elk dorp zijn er minstens twee handelaren waar je bij terecht kunt. De bounty-winkel is de plek waar je nieuwe quests ophaalt en gevangen slechteriken aflevert en in de winkel kun je na verloop van tijd upgrades kopen voor je wapen, ammunitie en voor jezelf. De stadjes hebben een fijne sfeer die me sterk deed denken aan Nintendo 64-games. Ook zijn er genoeg woordgrappen her en der te vinden, zoals ‘New Yolk City’.

De ammunitie die je gebruikt is één van de meest originele die ik ooit in een game heb gezien. Je vuurt allerlei ongedierte en fantasierijke wezens op je vijanden af, zoals wespen, stinkdieren, en ontploffende vleermuizen. Zijn ze op, dan jaag je rondom hun nesten voor nieuwe. Aangezien je ze levend afvuurt, zitten ze ook levend op je kruisboog, waar je aan elke kant één soort ammunitie kunt plaatsen. Dit ziet er apart uit, en het past bij de humoristische setting van de rest van de game.

Originele gevechten

Alle outlaws waar je op jaagt zijn leuk bedacht. Elke tocht naar een verstopte bende is anders, waardoor je een caravanpark bezoekt, in een mijnkarretje rijdt en je je een weg door de jungle baant. De baasgevechten zijn ook allemaal anders. De één heeft een sterk schild dat je eerst moet zien uit te schakelen terwijl je belaagt wordt door zijn volgelingen, de ander moet je eerst van zijn mijnkarretje uit zien te krijgen door de spoorlijnen te verzetten. Doordat je verschillende soort ammunitie kunt gebruiken, is het ook grotendeels aan jezelf of je met grof geweld alles en iedereen afschiet, of probeert iedereen levend te pakken te krijgen. Dat doe je door ze neer te slaan of met beperkt geweld tijdelijk uit te schakelen, waarna je een paar seconden hebt om op te ‘zuigen’. Terwijl je dat doet kun je niet schieten of wegrennen, waardoor alle anderen kans hebben om je flink wat schade toe te brengen.

Het overgrote deel van de gevechten zit heel leuk in elkaar, maar het is jammer dat er weinig manieren zijn om echt stealthy door het leven te gaan. Je kunt niet sluipen, enkel op bepaalde aangewezen plekken wat beschutting zoeken en met speciale eekhoorn-ammunitie een enkele vijand naar je toe lokken. Vervolgens heb je echter geen manier om hem in stilte uit te schakelen. Zodra je één vijand raakt, krijg je meteen het halve kamp op je dak. Als beide gevechtstactieken wat meer waren uitgewerkt, was het spel een stuk leuker geweest. Wel zorgt een flinke plotwending voor variatie verderop in het spel.

De tand des tijds

De gehele game is dan wel opgeschaald naar HD, maar je merkt verder aan alle kanten dat je een oud spel speelt. De designs stammen duidelijk uit het Nintendo 64-tijdperk; de typische disproportioneel grote ruimtes of meubels en de lompe uiterlijke verschijningen van personages (behalve Stranger zelf). Ook komt de boel wat traag op gang, en de eerste twee dorpen zijn vooral zand en steen. Doordat er weinig te doen is buiten het volgen van de hoofdverhaallijn, voelt alles soms ook wat leeg. Tegenwoordig ben ik gewend aan sidequests en allerlei nutteloze dingen verzamelen en deze wereld nodigt niet per se uit tot uitgebreid onderzoek. Het enige dat je kunt vinden is geld en ammunitie en dat is wel jammer.

Conclusie

Oddworld: Stranger’s Wrath HD heeft ondanks zijn leeftijd een originele setting, met levende ammunitie en gezellig premiejagen. Dankzij zijn leeftijd is het echter ook merkbaar dat je een erg oud spel speelt. Dat is niet per se erg, maar het leidt wel tot een wat soberder geheel dan we tegenwoordig gewend zijn. De game komt wat traag op gang en iets meer afwisseling tussen de soorten quests was wel prettig geweest. Desondanks ben ik aangenaam verrast door deze old-timer en hoop ik dat er een hedendaagse versie op gaat volgen.