Octopath Traveler

“Als Bravely Default de spirituele opvolger is van Final Fantasy V, dan is Octopath ontwikkeld als de spirituele opvolger van Final Fantasy VI.” Woorden van de producer van Octopath Traveler, Masashi Takahashi. Grote woorden, gezien Final Fantasy VI een van allerbeste en meest geliefde rollenspellen ooit is. Hiermee legt Takahashi de lat voor zijn eigen kindje direct al huizenhoog. Zal ik je echter een geheimpje verklappen? Octopath Traveler lijkt geenszins op die befaamde SNES-klassieker. De acht verhalen in dit bijzondere rollenspel leggen hun geheel eigen lat.

De vergelijking met Final Fantasy VI is echter niet uit de lucht gegrepen. Het feit dat niet één enkel personage in de spotlights schitterde, was één van de redenen waarom dit spel zo’n impact maakte. Locke, Celes, Terra en zelfs de schimmige Shadow: ze speelden allemaal hun eigen intrigerende rol in een episch epos. Ook in Octopath Traveler staan alle helden centraal. Maar waar Final Fantasy VI (en eigenlijk bijna elke RPG) draait om het overkoepelende verhaal, is Octopath Traveler veel persoonlijker, intiemer. Al die rode draadjes verweven niet samen tot één grote eindbaas genaamd Kefka: ieder van de acht personages beleeft een eigen avontuur.

Acht reizen
Mijn reis met Octopath Traveler startte met Alfyn, een gemoedelijke jongen die een groots apotheker wil worden. Hij woont in een knus, pittoresk dorpje dichtbij een bosrijk gebied. Een perfecte plek voor de start van een groots avontuur. Alfyn droomt er stiekem van om dit idyllische gebied te verlaten, om mensen over de gehele wereld te kunnen genezen. Die dagdroom moet hij even laten voor wat het is, want zijn hulp is in het dorpje nog nodig. Een giftige beet van een dier laat Nine, het zusje van zijn beste vriend, roerloos op bed liggen. De dood ligt haar op de loer. Er moet zo snel mogelijk actie ondernomen worden om haar te redden.

Toch had ik net zo goed voor een begin met de gewiekste dief Therion kunnen kiezen, die verleid wordt om een bijzondere schat te stelen in een groots landhuis. Of de enthousiaste handelaar Tressa, die alle rijkdommen wil zien die wereld te bieden heeft. Of een van de vijf andere personages, elk met hun eigen intrigerende kapstokje. In deze game maakt het namelijk helemaal niet uit met wie je begint. Zoals gezegd: ieder verhaal staat op zichzelf. Een bijzondere structuur, maar het werkt wonderwel. Elk eerste hoofdstuk kun je daarom ook zien als een introductie van het personage, maar ook van de spelmechanieken.

In Octopath kent elk van de hoofdpersonages bijvoorbeeld zijn of haar eigen Path Action: een unieke manier om te communiceren met de bevolking. Er zijn vier verschillende, onderverdeeld in een goede en kwade variant. Tressa kan bijvoorbeeld als handelaar voorwerpen van anderen kopen, terwijl Therion met ‘Steal’ diezelfde voorwerpen gratis kan ontfutselen. Ook is het mogelijk personages te verleiden om aan je zijde te strijden of ze uit te dagen voor een vriendelijk (of minder vriendelijk) duel. Aan die minder vriendelijke aanpakken zit echter wel een risico: faal je, heb je kans dat je reputatie naar beneden gaat. Met een lage reputatie kun je je vaardigheden niet meer gebruiken op de bewoners – funest als je met het verhaal bezig bent. Toch is dit het systeem redelijk vergevingsgezind (je kunt je reputatie gewoon weer naar boven halen bij de lokale bar), waardoor ik algauw voor Therion’s risicovolle aanpak koos.

Het is een kleine toevoeging, dat ieder personage nét dat beetje uniciteit geeft. Elk verhaal maakt hier op een slimme manier gebruik van. Alfyn kan bijvoorbeeld met zijn ‘Inquire’, via een vriendelijk babbeltje nieuwe informatie van mensen te vergaren. Bijzonder handig als hij erachter wil komen waar die vervelende beet van Nine vandaan komt. Zo blijkt algauw dat een dier uit het bos nabij de boosdoener is. Tijd om die even een kopje kleiner te maken!

Break!

Een krachtig wapenfeit van Octopath Traveler is dat het eigenlijk een heerlijk ouderwetse game is in een modern jasje. Neem bijvoorbeeld die beestjes die Alfyn op zijn kronkelige pad door het bos tegenkomt. Deze doe je in zogenoemde turn-based gevechten de das om: jij en de vijand(-en) doen om de beurt een aanval. ‘Zomaar’ je sterkste aanval selecteren is echter uit den boze! Je doel is namelijk om Break toe te brengen bij dat gespuis – anders is het net alsof je de hele tijd speldenprikjes uitdeelt. In Break-modus kan die venijnige rat enkel versuft toekijken hoe jij en je metgezellen een barrage aan schade tegen hem doet. Daarom moet je constant op zoek gaan naar hun zwakheden. Het ene monster is bijvoorbeeld zwak voor dolk- en ijsaanvallen, terwijl de ander begint te huilen van een mep van Alfyn’s trouwe bijl. Of twee, drie of vier meppen tegelijkertijd.

Waar Octopath Traveler’s gevechtssysteem namelijk pas écht interessant wordt, is de zogenaamde Boost Mode. Dit systeem, dat een beetje hetzelfde werkt als in Bravely Default, kent twee primaire doelen: ten eerste stelt het je in staat om meerdere keren aan te vallen (tot vier keer!) en ten tweede maakt het speciale aanvallen een stukje krachtiger. Heb je een vijand die breekt na twee bijlaanvallen? Voer ze uit voordat hij toe kan slaan! Of bewaar je je punten toch voor één verwoestende speciale aanval als ‘ie zijn verdediging wijd open heeft?

Maar het wordt nog veel, veel leuker: sommige personages (je kunt tot vier in je team zetten) kennen ook unieke vaardigheden die ze meenemen tijdens de strijd. Alfyn kan zijn kruiden bijvoorbeeld mixen om extra statuseffecten toe te dienen aan de vijand, of juist om jou of je metgezellen te redden. Maar dat niet alleen: afhankelijk van je mix, brengen zijn kruiden ook schade toe met een speciaal element. Super handig! Dit heeft mij meerdere malen gered bij vijanden waarvoor je de elementaire zwakten niet hebt. Ook de jaagster H’aanit heeft een geweldige extra vaardigheid: monsters vangen! Deze niet-in-de-zak-passende-monsters komen doorgaans met handige óf verwoestend krachtige vaardigheden, die het verschil maken tijdens dat ene eindbaasgevecht.

Dit spel zit overigens tjokvol eindbazen. Deze beginnen redelijk tam, maar vanaf hoofdstuk twee (elk pad kent vier hoofdstukken) evolueren deze tot krachtige wezens waarvan bijvoorbeeld de zwakten om de zoveel beurten wisselen, waarvan je eerst hun kameraden moet uitschakelen voordat ze te breken zijn óf die je dwingen om in één beurt al hun breekpunten weg te spelen. Bij elke beurt dwingt het je om tactisch na te denken over je volgende zet, maar oh wat is de voldoening groot als je het patroon weet te doorbreken. De moeilijkheidsgraad ligt niet onoverkomenlijk hoog, maar dit is volgens mij het eerste spel waarbij ik een Cleric (Go Ophilia!) in mijn team haast als essentieel beschouwde. Heerlijk! Ik zal er ook verder maar meer omheen draaien: Octopath Traveler heeft echt het best uitgedachte vechtsysteem dat ik in jaren bij een rollenspel heb gezien.

Ambities

Uiteindelijk maakt onze Alfyn aan het eind van het bos korte metten met het kwaad dat Nine teisterde. Het stelt hem in staat om Nine eindelijk te redden van die wisse dood. De apotheker heeft echter de ambitie om dit voor iedereen te doen. Dus trekt hij erop uit, op zoek naar anderen in nood. Elk van de vier hoofdstukken geeft weer een nieuwe dimensie aan zijn personage. Hij komt mensen tegen die misbruik maken van de goedwillendheid van de mens. Op tragische wijze wordt hij geconfronteerd met de vraag of het eigenlijk wel goed is om iedereen van de dood te redden, zelfs als ze een koelbloedige moordenaar blijken te zijn. Heeft hij wel de juiste passie gekozen? Het gaat nergens écht diep, maar door de gemoedelijkheid van Alfyn sluit je hem al snel in het hart.

En zo gaat het eigenlijk al snel met de andere personages. Hoewel ze niet allemaal even goed uit de verf komen (sorry Cyrus, je bent een verwaande kwast), zijn de verhalen over het algemeen heel boeiend en soms zelfs vrij schokkend. Met name het avontuur van de danseres Primrose snijdt rake, soms zelfs schokkende onderwerpen aan. En ook het verhaal van de zoektocht van koene ridder Olberic, dat nog het meest wegheeft van een standaard RPG-plot, overtuigt. En oh, het spel zit ook vol aandoenlijke details. Zo heeft elke personage waar je mee kunt praten een schattig – en soms zeer verontrustend – achtergrondverhaaltje, zijn er overal en nergens voorwerpen verstopt en zit de hele wereld vol extra kerkers met zelfs nog additionele eindbaasgevechten.

Het enige jammere is dat het spel je niet helemaal vrij laat om te bepalen welk verhaal je wilt volgen: voordat je naar het tweede hoofdstuk van Alfyn kunt, moet je bijvoorbeeld eerst per se langs alle andere helden. Hoewel ieder avontuur zeker het doorlopen waard is, voelt dit wel een beetje beperkend – zeker als je lekker wilt doorspelen. Een ander minpuntje is dat het spel ongelofelijk als een soort wiskundeformule aanvoelt: de structuur van elk hoofdstuk (onafhankelijk van het personage) is telkens hetzelfde. Ook vond ik de wereld, hoe prachtig vormgegeven ook, te lineair: je loopt het gros van de tijd over kleine, dunne paadjes.

Nog lang niet klaar

Octopath Traveler speelt daarom ook het fijnst in korte sessies, even een verhaaltje van pak ‘m beet één tot twee uur beleven. Dit maakt de game tot iets heel unieks, een van de weinige in zijn soort. Toegegeven: mijn onderbuik schreeuwde ook om een verband tussen dit alles, het schreeuwde om meer interactie tussen dat gezelschap aan toffe personages. Waarom juist deze acht personages? Speelt er echt niets meer? Maar volgens mij komt dat eerder omdat wij in al die jaren niets anders gewend zijn: wij denken steeds aan spellen als Final Fantasy VI – waar alles zo mooi bij elkaar komt. Op dit moment heb ik al meer dan veertig uur in het spel gestoken en lijkt het einde nog lang niet in zicht. Mooi, want ik was niet van plan om deze bijzondere wereld binnen korte tijd verlaten.

Conclusie

Octopath Traveler is een bijzonder juweeltje in de schatkamer van RPG’s. Er is geen groots plot waar je naar toe werkt: je beleeft enkel de bijzondere, intieme avonturen van alle acht de personages. Avonturen die absoluut het doorlopen waard zijn. Tegelijkertijd dragen de helden met hun unieke Path Actions en andere talenten allemaal hun steentje bij in het briljante turn-based gevechtssysteem. Door de heerlijk vrije opbouw zal geen team hetzelfde zijn: iedereen speelt ongetwijfeld met zijn of haar favorieten en gaat op zijn of haar manier door het spel heen. En met goed recht, want daadwerkelijk elk personage heeft ditmaal wat te vertellen. Octopath Traveler is niet zonder fouten, maar zeker een mijlpaal in het genre.