NO THING

Hoewel we pas in de maand mei leven, wil ik de Nintendo Switch eShop-titel NO THING alvast nomineren voor de meest maffe game van het jaar. Je rent door surrealistische, futuristische omgevingen heen, terwijl een mechanische stem ideologische vertelsels ratelt. Dit alles wordt ook nog eens gevoed door een hypnotiserende soundtrack en een meedogenloze moeilijkheidsgraad. Dat NO THING niet voor iedereen is, lijkt me een understatement.

In NO THING leven we in 1994 en ontwerpt ontwikkelaar Evil Indie Games een totalitaire staat, die erg op de onze lijkt. Terwijl een mechanische stem op de achtergrond een ideologisch monoloog houdt, ren jij over de paden die door de maffe futuristische omgevingen lopen. Het totalitarisme blijkt uit enkele narratieve passages zoals “our democracy… totalitarian regime” en “stand in line for happiness”. Als overkoepelende thematiek herken ik een soort kapitalisme-kritiek, zoals ook North dat probeerde.

Toch speelt dit hele narratief zich voor je gevoel voornamelijk op de achtergrond af, want ondertussen heb je al je concentratie nodig voor de gameplay zelf. Terwijl je rent over de paden, gebruik je de ZL- en ZR-toetsen om af te slaan naar links of rechts wanneer je een bocht tegenkomt. Doe dit op het juiste moment om te voorkomen dat je naar beneden kukelt. Deze bochten neem je altijd standaard met hoek van 90 graden, wat het des te onbegrijpelijker maakt dat je soms enigszins schuin lijkt te rennen en zo op een oneerlijke manier op een langer recht stuk alsnog kunt vallen. Tijdens elk level sprint je personage steeds harder, wat het alsmaar moeilijker maakt om de bochten goed te nemen. Eerder in de regel dan als uitzondering zul je dus op 99% van een level nog omlaag vallen, waarna je het gehele level opnieuw moet spelen: de broodnodige checkpoints ontbreken namelijk, evenals keuze uit meerdere moeilijkheidsgraden.

Om je écht voor te kunnen stellen hoe dit eraan toe gaat, raad ik aan om een trailer of filmpje te bekijken. Een fantastische – door Kraftwerk geïnspireerde – hypnotiserende soundtrack en monotone fel gekleurde visuals houden je in hun greep tijdens je renpogingen door de verscheidene levels. Dit maakt tot een fenomenale presentatie die de verhaalthematiek overschaduwt. Net zoals deze felle presentatie van de Poolse ontwikkelaars, leent ook de ferme moeilijkheidsgraad zich maar tot een kleine groep geïnteresseerden. Qua eigenaardigheid en moeilijkheid herken ik hier in zekere zin indiegame VVVVVV in, maar voor de gemiddelde gamer zal deze Poolse game ongetwijfeld niet toegankelijk genoeg zijn. Zelf kwam ik ongeveer tot de helft van het spel, waarna ik besloot de rest op YouTube te bekijken. Met een prijskaartje van slechts een paar euro raad ik iedereen, die geïntrigeerd is door de trailers van deze game, toch aan om NO THING een kans te geven.

Conclusie
NO THING’s eigenheid wat betreft verhalende content, presentatie en gameplay maakt het voor mij lastig deze titel op goede waarde te schatten. Ontwikkelaar Evil Indie Games zal zeker een doelgroep vinden voor het merkwaardige spelletje met een zeer voordelig prijskaartje, maar voor de meesten is deze game veel te ontoegankelijk. De paar kleine minpuntjes van deze titel laten ruimte voor verbetering, maar hier zullen de echte fans mee kunnen leven.