Night in the Woods

Vaak presenteren indiegames zich heel duidelijk aan spelers. Wat je ziet is wat je krijgt. Deze vlieger gaat echter niet op voor Night in the Woods. Het artistiek gepresenteerde indiespel heeft een verrassende hoeveelheid lagen bladeren in de bomen van Possum Springs om doorheen te werken. Vergelijk het maar met Life is Strange: een jolig tienerverhaal maskeert de serieuze zaken in het leven, zoals existentie, vergankelijkheid en vriendschap. En wanneer ook de kleine dingen kloppen, wéét je dat je goud in handen hebt. Lees verder!

Life in the Woods

Anders dan de titel doet vermoeden, speelt Night in the Woods zich af gedurende meerdere dagen. Hoofdrolspeelster Mae verliet het rurale Possum Springs om te gaan studeren. Dit pakt helaas niet zo goed uit, waardoor de twintigjarige katachtige terugkeert naar Possum Springs en haar verloren jeugd herleeft. Ze zit echter niet meer op de middelbare school en al haar vrienden houden zich inmiddels bezig met saai 9-tot-5-werk, wat toch net een ander gevoel geeft bij het doen van activiteiten zoals auto’s slopen en bandmuziek maken. Voor Mae lijkt de tijd te hebben stilgestaan in Possum Springs, terwijl dat in werkelijkheid maar de halve waarheid is.

De game versterkt dat gevoel met het uur. Het luizenleventje van Mae komt alleen maar meer onder druk te staan, wanneer ze dagelijks haar werkende ouders ziet die nog maar met moeite de huur van het huis kunnen betalen. En als haar moeder erover begint, ontkent Mae dat ze volwassen moet worden. Ook vriendin Bea werkt elke dag hard om de huur te kunnen betalen, en ergert zich des te meer aan de nog erg juveniele Mae. De game werpt vervolgens existentiële vragen op, gecombineerd met een goede portie sociaal-maatschappelijke kritiek.

Life is Strange

De afwezigheid van een écht groots verhaal benadrukt alleen maar hoe belangrijk de kleine dingen in het leven (in Night in the Woods) zijn. Hoewel de game op het einde nog enigszins de sci-fi-kant opgaat om een mooi einde aan het verhaal te breien, blinkt vooral de reis hiernaartoe uit. Net zoals Life is Strange dus. Kleine gameplay-elementen zoals een mysterieuze arm vinden en het stelen uit een winkel dragen bij aan de thematiek die ik in de vorige alinea beschreef.

Daarnaast blinkt Night in the Woods uit in de uitstekend geschreven dialogen. De personages praten stuk voor stuk met een sterke eigen stijl op een semi-humoristische manier. Bovendien sluit dit perfect aan bij de dierlijke cartoontekenstijl van het spel. De acht tot tien uur speeltijd voelen tevens aan als exact lang genoeg om de boodschap over te brengen, zonder al te veel in herhaling te vallen. Tenslotte hebben de makers het spel op uitstekende wijze over kunnen zetten naar de Nintendo Switch, iets wat we ook vaak fout zien gaan.

Geen 10

Night in the Woods zit zelfs zó sterk in elkaar, dat ik mezelf ervan heb moeten overtuigen dat de game wel degelijk minpunten heeft. Ik denk dat het einde uiteindelijk toch op een verrassend moment kwam, terwijl je als speler eigenlijk nog wat uitleg verwacht. Zo had de characterontwikkeling van de conciërge, en anderen, nog mogen volgen. Aan de andere kant had de game niet per se langer hoeven duren. Ook het einde lijkt, zelfs al past het in principe prima bij de algehele thematiek van het spel, een beetje geforceerd omdat het spel toch op een bepaalde manier moest eindigen.

Conclusie

Night in the Woods weet als geen ander hoe je een verhaal vertelt, zelfs zonder al te substantiële inhoud om te vertellen. Dit doet het met een overtuigend hoofdpersonage, de overtuigende wereld van Possum Springs en exact de goede gameplay. Als het na een kleine tien uur voorbij is, heb je goed begrepen welke boodschap de makers wilden meegeven en hoe niet het einde zelf maar de reis naar het einde indruk maakte. Misschien hadden sommige personages wat meer uitleg of ontwikkeling verdiend? Maar misschien ook niet. Hoe dan ook, als je van verhalende games houdt, moet je Night in the Woods in huis halen!