Ni No Kuni II – en ze leefden nog lang en gelukkig

Volgens Level-5’s Akihiro Hino was het nooit bedoeld om de originele Ni No Kuni een vervolg te geven. Het spel ontstond vanuit een speciale, zeldzame samenwerking tussen Level-5 en de legendarische Studio Ghibli. Toen later echter de kans voorbij kwam om een vervolg te ontwikkelen voor krachtigere en modernere platformen, gaven de ontwikkelaars alsnog toe. Zo is de sprookjesachtige Ni No Kuni II: Revenant Kingdom in 2018 verschenen en is het sinds kort ook speelbaar op de Nintendo Switch! En ook op Nintendo’s hybride console betovert Ni No Kuni II de speler enorm.

Ik moet eerlijk bekennen, ik heb het originele Ni No Kuni-spel nog niet gespeeld (maar gelukkig hebben we er wel een handige review voor!). Ik wist daarom niet zo goed wat ik moest verwachten toen ik het vervolg opstartte. Wat ik sowieso niet verwachtte, was dat het spel zou beginnen in een Amerikaans aanvoelende stad, momenten voordat het gebombardeerd wordt. Dit tafereel maak je mee door de ogen van niemand minder dan de president, Roland, die op dat moment in een luxe taxi zat. Na impact komt Roland op mysterieuze wijze terecht in het magische rijkdom van Ding Dong Dell. En dán begint het sprookjesverhaal van Ni No Kuni II pas echt.

The King is dead, long live the King!

Het fijne is dat je voor Ni No Kuni II geen kennis nodig hebt van het vorige spel. De game houdt zich dan ook totaal niet in om de speler en Roland in een constante stroom van actie, verhaal en avontuur te gooien. Binnen een uur speeltijd ontmoet je bijvoorbeeld al een jonge koning met leeuwenoren genaamd Evan Pettiwhisker, maak je een coup mee waarin Evan van de troon geworpen wordt en help je hem uit zijn eigen kasteel te ontsnappen. Welkom in Ding Dong Dell! Nadat Evan veilig is, besluit hij te doen wat ieder ander gevallen koning zou doen: ergens anders een nieuw koninkrijk beginnen.

Als een waar sprookjesverhaal betaamt, is het verhaal van Ni No Kuni II netjes opgedeeld in hoofdstukken. Elk hoofdstuk focust zich op een nieuw, uniek deel in Evans reis als nieuwe koning en zit vol met verschillende locaties, personages en cutscenes. Deze dragen allemaal bij het sprookjesachtige gevoel waar Ni No Kuni II zo hard naar streeft. Ik moet wel zeggen dat dat af en toe een beetje ongepolijst aanvoelde: de voice acting is bijvoorbeeld niet altijd even goed (bijna op een humoristische manier soms) of item pop-ups tijdens cutscenes haalden mij uit het idyllische wereldje.

Een totaal nieuw koninkrijk opstarten gaat eigenlijk makkelijker dan gezegd. Binnen een verrassende tien uur aan speeltijd, sticht Evan Evermore een plek waar iedereen gelukkig kan zijn. Intussen maakt de speler kennis met de prachtige, charismatische wereld van Ni No Kuni II. Het verhaal blijft constant in beweging en zeker in de eerste paar hoofdstukken introduceert het spel steeds nieuwe gameplaytechnieken die de wereld levend houden.

Leeuwenkracht

Want ook al vindt Ni No Kuni II plaats in een sprookjesachtige wereld, deze zit vol met eigenaardige monsters. Het spel vervangt het turn-based gevechtsysteem van het origineel met soepele real-time action. Ik kijk altijd op tegen JRPG’s en hun hoge leercurves, maar wat ik meteen enorm kon waarderen aan Ni No Kuni II is dat het erg natuurlijk is om onder de knie te krijgen. Daarbij biedt het stiekem nog vrij veel diepgang, zonder dat het meteen overweldigend is.

Als speler bestuur je namelijk steeds maar één personage, dat je zelf kunt selecteren. Elke speler kan zowel long-range als short-range aanvallen uitvoeren. Daarbij hebben de short-range aanvallen nog een lichte of zware variant. Tenslotte kan je personage kiezen uit vier verschillende speciale aanvallen, die sterker zijn maar ook meteen gelimiteerd te gebruiken zijn.

Daarbij schieten later in het spel mysterieuze personages, genaamd de Higgeldies, je te hulp tijdens gevechten. Deze Korok-achtige figuurtjes strijden met je mee met speciale aanvallen, in de vorm van bijvoorbeeld een kanon dat de vijand beschiet of genezende krachten. Zowel de Higgeldies als de wapens en uitrusting van je personages zijn volledig aanpasbaar en hebben effect op je gevechten. Later in het spel worden er zelfs meer complexere systemen geïntroduceerd, maar ondanks alle potentiële diepgang heb ik het nooit als overweldigend ervaren.

Naar de strijdbijl

Maar is het vechten tegen een handjevol monstertjes genoeg om een totaal nieuw koninkrijk op te bouwen en te verdedigen? Niet echt, en dat weet Ni No Kuni II ook. Evan kan in dit spel namelijk ook totale oorlog voeren met alles wat een dreiging vormt. In stukken overworld is er soms een strijdbijl te vinden die laat zien dat je daar oorlog kunt voeren. Ook dit gaat vrij intuïtief, al is het wel een beetje chaotisch. Vier troepen omringen Evan, die automatisch tegen de vijand vechten wanneer ze dichtbij genoeg zijn. Dat vechten maakt gebruik van een wapendriehoek à la Fire Emblem en een aantal speciale aanvallen.

Het concept van oorlog voeren is op zich best een toffe afwisseling van de gameplay. Het enige wat ik echt jammer vind is dat deze tussenstukjes waar deze oorlogen in kunnen voorkomen een totaal andere stijl hebben dan de rest van het spel. Ni No Kuni II barst van de charme, geleend van de betoverende animatiestudio Studio Ghibli en componist Joe Hisaishi. Dus terwijl het merendeel van het spel een vette 2D animatie-achtige stijl heeft, zijn deze stukjes in een realistischere, 3D chibi-stijl. Nog erger, deze gebieden hebben duidelijk moeite met draaien op de Nintendo Switch in handheldmodus: de gebieden zien er minder mooi uit dan op de televisie en hebben ook last van framerate-kwaaltjes. Vooral als iemand die vooral graag in handheldmodus speelt, vind ik dit wel echt jammer.

Evermore

Als laatste grote gameplay-truc die Ni No Kuni II achter de hand houdt, beheer je in dit spel ook echt je koninkrijk. Een diepgaand managementsysteem zorgt ervoor dat je Evermore kunt laten uitgroeien tot een écht koninkrijk. Zo kun je verschillende faciliteiten bouwen, nieuwe inwoners vinden door middel van queesten en je bewoners onderzoek en werk laten verrichten. Dit systeem heeft ook invloed op de rest van het spel: zo kun je een boerderij bouwen en kan de chef vervolgens van de eieren een maaltijd bereidendie je in een gevecht kunt gebruiken.

En vooral dit vind ik indrukwekkend aan Ni No Kuni II: van het micro-managen van je koninkrijk tot het grootse oorlog voeren, dit spel weeft verschillende grote gameplay-ideeën aaneen tot een samenwerkend geheel. Hoewel je best diep in kunt gaan op al deze gameplay-elementen, vond ik het nooit overweldigend. Het verrijkt Evan’s avontuur juist in zijn reis om een échte koning te worden in een koninkrijk waar iedereen gelukkig kan zijn.

Conclusie

Het lukt Ni No Kuni II om een sprookjesachtig verhaal neer te zetten in een betoverende wereld en tegelijk deze te vullen met drie gigantische gameplay-elementen die zowel los van elkaar als samen goed werken. Ni No Kuni II’s gameplay vindt de mooie balans tussen makkelijk te leren met diepgang voor de fanaten. Op de Nintendo Switch ziet het spel er helaas niet altijd zo betoverend uit als ik zou willen en er zijn ook wat stilistische verschillen in het spel die ik liever anders had gezien. Maar als je dat door de vingers kunt zien, is Ni No Kuni II: Revenant Kingdom een solide spel dat je lang en gelukkig kunt spelen!