NEO: The World Ends With You

  • Review

  • 26 jul 21 om 17:00

  • Erik

  • 1

We leven in bijzondere tijden. Cultspellen van weleer krijgen soms ineens tóch weer een vervolg. Denk aan Psychonauts 2 voor de Xbox Series of No More Heroes 3 voor de Switch. Hetzelfde geldt voor The World Ends With You, dat na dertien lange jaren – een echte sequel ontvangt. Eindelijk kunnen wij allemaal weer op de wandel door de hippe straten van het Shibyua-district in Tokio. Voor fans voelt het als thuiskomen, terwijl er voor nieuwkomers een RPG te wachten staat die nét een beetje anders is dan de rest.

Wat maakte het originele The World Ends With You zo goed? Ik denk dat dat ‘m zit in twee redenen. Allereerst was iets bijzonders, iets nieuws, iets anders. De game was hip, zo je wil. De muziek was modern, je uitrusting was geen schild en harnas, maar een stoere broek of shirt. Gevechten deed je via coole ‘pins’ die je op je rugzak kon doen. Daarnaast ging je niet op een epische queeste, je werd geforceerd om een spelletje tegen je wil te spelen – The Reaper’s Game. Dit gaf het direct van het begin al een hoop mysterie. Wat is dit, waarom spelen we dit en wie zit hier eigenlijk achter?

En de gevechten? Die waren ronduit bizar. Polygon beschreef het in een video als een “co-op-game voor één speler”, en beter kan ik het niet verwoorden. Jij bestuurt twee personages tegelijkertijd, één op elk scherm, een met de d-pad en de ander met het aanraakscherm van de Nintendo DS. En dit samenspel werkte zo heerlijk, dat het bijna net was of je een ritmespelletje speelde. Maar tegelijkertijd was al dit bovenstaande ook ongrijpbaar voor velen, en nam het al snel een cultstatus aan.

Maar nu is het toch tijd voor dat vervolg, NEO: The World Ends With You.

Ook in NEO: The World Ends With You speel je weer The Reaper’s Game. Maar waarom eigenlijk?

Vol persoonlijkheid

Als er een ding fenomenaal is aan NEO: The World Ends With You, dan zijn het de dialogen en de dynamieken tussen de verschillende personages. Waar je in het origineel moederziel alleen in The Reaper’s Game terecht kwam, heeft het nieuwe hoofdpersonage Rindo direct al een kameraad bij zich: Fret. De dialogen tussen hen zijn vlot geschreven, en bevatten leuke grapjes en anekdotes, waardoor je al snel het gevoel hebt dat ze al lang vrienden zijn. Dus als de goedlachse Fret aan het begin van de game bijna onder een vrachtwagen terechtkomt, snap je direct waarom Rindo hem als een bezetene probeert te helpen.

Sowieso is Rindo verrassend goed uitgedacht; hij is niet naamloos of een beetje introvert zoals vaak het geval is in Japanse RPG’s. Hij is gecalculeerd, nieuwsgierig en heeft er een handje van om alles dat hij niet kent op te zoeken op de telefoon. Ook is hij niet snel van vertrouwen; zelfs als ze een nieuwe kameraad toevoegen aan hun reisgezelschap, vraagt hij zich nog steeds af of dit wel de juiste keuze was. Ook bij de andere personages zie je soms de Japanse animestereotypen wel, maar vaak met een twist. Een ander leuk voorbeeld is het nerdy meisje Nagi, dat helemaal over-the-top wegzwijmelt bij de aanblik van de stoere Sho Minamimoto – met grappige dialogen en tekeningen tot gevolg.

Dit wordt afgetopt door een uitstekende Engelse en Japanse voice-acting die aan het begin en einde van elke ‘dag’ (daarover later meer) te horen is. Heerlijk, wat mij betreft. Ik vind het zelf altijd verschrikkelijk dat in RPG’s tegenwoordig élke dialoog gevoiced moet zijn; dit niet doen houdt juist de dynamiek en het tempo heerlijk hoog. Daarnaast laat het die eindmomenten extra speciaal aanvoelen; je werkt toe naar die nieuwe plottwist of spannende gebeurtenis (al had ik best wat vaker écht op het puntje van mijn stoel willen zitten, Square Enix!).

In pak ‘m beet een uurtje of vijftig speel je door het verhaal heen. Ook daarna is er nog genoeg te ontgrendelen en te verzamelen.

The Reaper’s Game keert terug

Net als in The World Ends With You, is de game opgebouwd uit ‘dagen’. Elke dag is een andere missie in The Reaper’s Game die je om een of andere reden moet spelen. Anders dan in het origineel, voer je deze met een reisgezelschap van maximaal vier personen uit. Missies laten je bijvoorbeeld vijanden verslaan of puzzels oplossen: vroeg in de game moet je in Scramble Crossing bijvoorbeeld achter de ware kleuren van vier ‘skulls’ zien te komen. Een van de Reapers (de ‘spelleiders’ van The Reaper’s Game) geeft je een cryptisch plaatje waar je moet kijken, en dan is het aan jou om ze te zoeken. Dergelijke taken zijn over het algemeen simpel – misschien zelfs iets té simpel. Ook latere puzzels nemen je als speler vaak ontzettend bij de hand, het is vaak vooral een kwestie van goed opletten waar de uitroeptekentjes opduiken als je rondstruint.

Als een bepaald personage je weg vooruit blokkeert, is het zaak om op R te drukken. Jij kan, net als in het origineel, de gedachten lezen van de mensen om je heen. Op gezette momenten bevatten deze ook sleutelwoorden, die je kunt gebruiken om bepaalde gedachten bij iemand in te printen. Ald iemand wil bijvoorbeeld dat zijn knuffels van koddige varkens als een bezetene verkopen, dan geef jij ‘m de twee woorden die dat voor elkaar krijgen. Maar daarnaast kan onze Fret mensen ook zaken laten herinneren die ze ‘vergeten’ zijn. Die gepaard gaan met een klein minispelletje waarbij je beide sticks van de Switch moet draaien. Nagi kan mensen die bezeten zijn door Noise afhelpen van hun kwade gedachten (wat je natuurlijk doet door episch te vechten) en Rindo… Rindo kan tijdreizen!

Soms loopt aan het einde van een dag toch niet alles zoals je wil. Een belangrijk personage is bijvoorbeeld gepakt of je bent ontzettend in het nadeel tijdens het eindgevecht. Onze Rindo kan dan de tijd terugdraaien, en jij en je teamgenoten kunnen dan stap voor stap bepaalde acties anders doen. Misschien wil je wel helemaal niet dat die varkens zoveel verkopen of moet je ergens anders info vinden. Het is hierbij heel lineair; dus je hebt niet wederom heel Shibuya tot je beschikking als je terugreist – maar enkel dat specifieke ‘tijdstip’ waar jullie waren. Jammer is alleen dat Square Enix dit element iets teveel uitbuit: dikwijls voelde het voor mij aan mechaniek om de gameplaytijd toch wat op te rekken.

Ik vind de grafische stijl echt awesome. En nee, dat heeft niets te maken met mijn voorliefde voor Kingdom Hearts en het feit dat Tetsuya Nomura de art director is!

Helemaal naar jouw hand

Een van de meest briljante zaken aan NEO: The World Ends With You is dat je de moeilijkheidsgraad helemaal naar jouw hand kunt zetten. En dit betekent vooral dat de ontwikkelaars je motiveren om zo gevaarlijk mogelijk tegen al die Noise te vechten. Niet alleen heb je vier moeilijkheidsgraden: Easy, Normal, Hard en Ultimate (die laatste ontgrendel je pas veel later), maar je kunt je level ook nog eens handmatig verlagen. Hoe hoger de moeilijkheidsgraad, hoe zeldzamer de pins die je kunt krijgen. En hoe lager je level, hoe groter de kans is op deze pins.

Algauw speelde ik dus op Hard en met mijn level vijf te laag, zodat ik een kans van 5.4x zoveel kans had om voorwerpen in de wacht te slepen. Deed ik niet één, maar vier gevechten achter elkaar – is dit zelfs 21.6 keer zo groot. Super cool! Later ontgrendel je ook nog mogelijkheden om dit nóg meer op te schalen. Dit creëert een heerlijke dynamiek, die battles te allen tijde heerlijk spannend laten aanvoelen.

Vechten tegen de Noise

Je vecht tegen Noise, wezens die alleen te zien zijn als je op die eerdergenoemde R-knop drukt. Gevechten spelen zich ditmaal af op één scherm, en je bestuurt feitelijk gezien alle personages tegelijk. Rindo, Nagi, Fret en Sho hebben allemaal hun eigen knop en type aanval. Zo heeft Rindo met X vooral zwaardaanvallen, terwijl Fret’s Y vooral projectielen of bommetjes afvuurt. Nagi gebruik je vooral extra sterke of extra lange oplaadaanvallen en hetzelfde geldt voor Sho (al zijn die van hem meer op close-range gericht). Je kunt niet de hele tijd op knopjes rammen; elke vaardigheid is ‘op’, na een bepaalde tijd, waarna je een paar seconden moet wachten.

Je doel is om zogenaamde ‘Beatdrops’ bij de vijanden te genereren. Wanneer dit gebeurt, is afhankelijk van elke pin – maar doorgaans moet je een succesvolle combo uitvoeren of die vervelende Noise tegen een muur laten aanslaan. Na een Beatdrop loopt er een metertje af, waarna je vliegensvlug een follow-up doet met een van de andere knoppen. Hiermee doe je niet alleen veel schade, je laat ook nog een percentage bovenin oplopen. Haal je de 100%, kun je een stoere superaanval uitvoeren.

Ik moet zeggen: hoewel het ontzettend neigt naar button mashen, werkt dit gevechtssysteem heerlijk. Je verzint algauw bepaalde strategieën om het maximale aantal schade te doen. Hoewel ik op een gegeven moment wel een paar favorieten had, motiveert het spel je heerlijk om te experimenteren met de verschillende Pins. De grote valkuil van het gevechtssysteem is echter wel dat het iets té veel op het offensief gericht is. Met een druk op de B-knop kun je een aanval dodgen, maar dit werkt door input-vertraging niet altijd even lekker en, op eindbaasgevechten na, is het vaak beter om de vijand ontzettend onder druk te zetten. De heerlijke flow uit het DS-origineel wordt ook niet bereikt. Maar de spanning die je soms voelt, is onovertroffen. Chain ik er toch nog een Noise bij voor extra veel bonussen of houd ik het hierbij?

Hoewel er duidelijke onvolkomenheden zijn in het speltempo en de gevechten, heb ik me geen seconde verveeld tijdens het spelen van NEO. Zelfs op momenten dat alles wat trager en repetitiever was, wist ik dat er aan het eind van de dag een geweldige verhaalscène op me wachtte. Bijna alles aan het spel klopt, van stijl tot gameplay en van de dialogen tot aan het overkoepelende verhaal. Als je op zoek bent naar een eigenwijze RPG die alles net wat anders doet dan normaal, dan heb je voor de komende tijd een nieuw thuis gevonden. NEO: The World Ends With You is een uitstekend vervolg op een van de uniekste games ooit gemaakt. Laten we hopen dat het ditmaal wél zijn cultstatus kan ontstijgen.

8.5

N1-score

  • + Dialogen tussen personages zijn onovertroffen
  • + Spelen met moeilijkheidsgraad houdt gevechten altijd spannend
  • + Leuk voor fans van TWEWY én nieuwkomers
  • + Gameplay-mechanieken zitten tiptop in elkaar
  • - Bepaalde segmenten voelen opgerekt
  • - Gevechten zijn iets teveel button mashen

Like dit bericht:

Recente artikelen

Wereldwijde bètatest-demo beschikbaar voor Inazuma Eleven: Victory Road

0

Nieuws Wereldwijde bètatest-demo beschikbaar voor Inazuma Eleven: Victory Road

28-03-2024

2

Rik

Skyward Sword is nu al #3 best verkochte game van 2021 op Amazon

1

Nieuws Skyward Sword is nu al #3 best verkochte game van 2021 op Amazon

26-07-2021

2

Kitty

The Great Ace Attorney Chronicles – Videoreview

0

Videoreview The Great Ace Attorney Chronicles - Videoreview

26-07-2021

3

Willem

Discussieer met ons mee! 1

Duncmasta

27 jul 21 om 14:47

#956‍

1251 XP | 245 comments

Ik heb ooit die voorganger geleend en gespeeld, maar ik had hem snel weggelegd, omdat ik zenuwziek werd van die herhalende main theme. Een beetje jammer, want die game vond ik verder best leuk.