Necrobarista – Laatste Ronde – koffie on the go

De kern van het hele concept ‘doodgaan’ is vrij simpel: het ene moment leef je, het andere niet meer. Natuurlijk kun je er allerlei zaken omheen geloven, maar dit is doodgaan in zijn essentie. Nou ja, in deze wereld dan. Necrobarista – Laatste Ronde – voegt hier namelijk nog een extra stap aan toe. Wanneer je in de wereld van Necrobarista je laatste adem uitblaast, beland je voor 24 uur in een soort tussenstop tussen het leven en de dood: een gezellig koffietentje.

Het spel introduceert ons tegelijk aan koffietentje ‘The Terminal’ als Kishan, een recent overledene. Samen met hem leer je al snel andere personages kennen zoals de eigenaresse Maddy, ex-eigenaar Chay en echt (overleden) Australische volksheld Ned Kelly die een baantje heeft bemachtigd bij de Council of the Dead. Al deze personages zijn compleet uniek en het is moeilijk geen connectie te voelen met de, deels-dode, dynamische cast.

Dit komt vooral dankzij de gesprekken in het spel die echt aanvoelden. Los van de bovennatuurlijke details, zijn de dialogen erg geloofbaar en vrij modern. Het voelde erg verfrissend aan om personages vrij realistisch te zien reageren, ook op gekke situaties en serieuzere onderwerpen als omgaan met het feit dat je dood bent. De Nederlandse taaloptie (die soms toch wel wat grammaticale foutjes had) droeg hier alleen maar aan bij: koffietent The Terminal kon zich voor mijn gevoel bijna écht in een verstopt straatje in Melbourne bevinden. Opnieuw, op de paranormale aspecten na dan.

Bla bla bla

Ik moet wel zeggen dat deze realistische gesprekken ook meteen hetgeen zijn waar ik het meest van baalde in Necrobarista. Dit is namelijk een visual novel, wat betekent dat het heel veel leeswerk is. Ik heb echter best vaak gehad dat de dialogen het plot niet echt vooruit hielpen. Slice-of-life-momenten overheersen het spel, vooral in het begin. Hoewel dat voor eventjes leuk is, was het niet genoeg om mij de hele tijd geïnteresseerd te houden in het verhaal- hoe interessant het hele concept van een dodelijk koffietentje ook was.

Het helpt ook niet dat Necrobarista weinig gameplay heeft- zelfs voor een visual novel. Enkel tijdens dialogen zijn er soms gele sleutelwoorden, die een geinige maar verwaarloosbare beschrijving toevoegen als je op een knop drukt. Ook tussen hoofdstukken door kun je door The Terminal wandelen, al zijn daar eigenlijk ook vooral vrij lange, losstaande verhaaltjes te vinden. Super tof voor de spelers die meer willen weten over momenten in het koffietentje, maar ook deze boeiden mij niet genoeg. En voor de rest bestaat de gameplay eigenlijk vooral uit op de A-knop drukken om verder te gaan. Hierdoor is leeswerk vrijwel het enige wat het spel van je vraagt, wat al snel vermoeiend kan zijn als je dat niet altijd even interessant vindt.

Cinemanime

Necrobarista geeft wel een hele toffe twist aan het klassieke visual novel-genre: het spel mixt een cinematografische anime-stijl in de bestaande formule. Zo worden personages en plekken steeds op verschillende manieren geframed wanneer je verder klikt. Het voelt een beetje aan alsof iemand telkens screenshots heeft genomen van een film met ondertiteling en dat je daar doorheen werkt. Dit is wel heel erg versimpeld: Necrobarista doet namelijk echt nog wel wat andere toffe dingen met dit concept. Zo verschilt de grootte van de tekst soms voor impact, zijn er wat animaties en zijn er ook stukken tekst waarin niet gepraat worden om bijvoorbeeld de atmosfeer van een donkere kelder extra helder vast te leggen .

Ik vind deze cinematische twist aan het visual novel-genre super interessant en ik moet zeggen dat Necrobarista er ook erg geregisseerd uit zag. Vaak heeft het spel een duidelijk idee wat het wilt dat je voelt bij de shots. Toch was het aan het begin wel wennen. Het voelde bijvoorbeeld erg onnatuurlijk hoe je als spelers scenes onder controle had: immers verandert een shot pas wanneer je klaar bent met lezen en op A drukt. Shots die in een film kort achter elkaar geplakt zouden worden, heb je dus zelf totaal in de hand qua timing. Hierdoor rolt Nectrobarista soms net niet lekker. De controle die je als speler hebt, beïnvloedt zo de impact die de cinematografische stijl kan hebben. Daarbij waren sommige shots te extreem gestileerd of is het uit de extra icoontjes niet altijd even duidelijk wie praat wanneer de personages uit het beeld zijn.

Dode sfeer

Necrobarista brengt je ondanks haar kwaaltjes wel meteen in een bepaald sfeertje. Gepaard met fijne lo-fi muziek (waar stiekem wel meer verschillende tracks van beschikbaar mochten zijn), zet Necrobarista ondanks haar thema een chille stemming neer. Deze kan ook net zo makkelijk op zijn kop gezet worden met behulp van slim design wanneer het verhaal erom vraagt. Uiteindelijk bereikt dit verhaal al binnen een paar uur een conclusie, met weinig herspeelbaarheid. Ondanks de moeite die ik had om door het verhaal heen te komen, ontdekt het spel wel voorzichtig interessante hoeken en gaten die doodgaan met zich meedragen.

Conclusie

Necrobarista – Laatste ronde – brengt een interessante twist aan het visual novel-genre- zowel qua thema als direction. Hoewel de cinematografische stijl nog wel echt in kinderschoentjes staat, maakt het Necrobarista wel een lekker stijlvol spelletje. Dit stijltje hielp het verhaal, maar niet op het punt dat ik zou willen zien. Het verhaal bleef erg sloom, waarin slice-of-life-momenten de overhand leken te hebben terwijl het plot intussen maar langzaam verder ging. Daarbij haalde de weinige gameplay die er was mij stiekem meer uit de ervaring, waardoor ik het kijken van een walkthrough misschien eerder zou aanraden. Hoewel Necrobarista een aantal hele toffe stappen zet voor het visual novel-genre, was het er voor mij helaas meer de dood in de pot.