My Time at Portia: vernieuwende maar trage simulatie-RPG

Het was lang wachten op My time at Portia voor de Nintendo Switch. Al in januari 2018 werd aangekondigd dat de pc-game ook naar consoles zou komen. Als groot fan van games als Harvest Moon en Stardew Valley hoopte ik dat ik ook deze game kon gaan toevoegen aan mijn lijst geliefde simulatiegames. Was het het vijftien maanden lange wachten waard?

In My time at Portia erf je een oude werkplaats van je vader, die je graag weer liefdevol wilt opbouwen tot een florerend bedrijf. Deze werkplaats ligt vlak buiten het stadje Portia, een middelgroot stadje vol aparte en unieke verschijningen. Als je met je bootje het eiland nadert, zie je meteen al dat het afwijkt van de klassiekere boerderijsims: je ziet de stad al opdoemen in de verte en aan de landkaart is te zien dat er een hoop gebied te ontdekken is! Bovendien heeft jouw personage eigen stukjes dialoog, waar je in sommige gevallen ook zelf een keuze kunt maken (meestal om een quest te accepteren of niet). De werkplaats is echter helemaal leeg en al snel kun je beginnen met het fabriceren van meubels, gereedschap en meer.

Alles voor het werk

Die werkplaats is waar het om draait in My time at Portia, ook al heb je genoeg bewegingsruimte om op eigen tempo alle opties in en rond de stad te verkennen. Zo zie je al snel dat er ook ruimte is om een boerderij te starten, al is die optie niet meteen beschikbaar. Ook kun je Portia gaan verkennen en een praatje maken met de inwoners. Zo bouw je contacten op, wat weer quests, recepten of bouwplannen kan opleveren. Door specifieke opdrachten voor mensen te vervullen, kun je flink wat relatiepunten erbij krijgen. Ook kun je met bepaalde mensen sparren, ze cadeaus geven of steen-papier-schaar of soortgelijke spellen spelen – wat verrassende en grappige opties zijn. Bovendien kun je zo ervaringspunten, geld en items winnen.

Het opbouwen van deze relaties gaat echter hoe dan ook vrij traag. De dialoogopties zijn in het begin ook vrij saai, gesprekspartners hebben over het algemeen een vaste oneliner die ze op welk tijdstip van de dag dan ook tegen je aan gooien. Zo liep ik ‘s avonds het huis van de lokale bakker in, die mij vroeg of ik iets rook dat mij beviel. Dat is vreemd en het is jammer dat de dialogen zo eenzijdig zijn. Het opbouwen van iets meer betekenisvolle relaties is net wat te tijdsintensief. Na een maand was mijn beste vriend een dikke roze kat, die makkelijk om te kopen is met stapels vis. Leuk detail: geef je de kat een cadeau, dan blijft ze je achtervolgen door het dorp heen.

RPG-elementen

Wat My time at Portia geen standaard sim maakt, is het levelen en het indelen van talenten. Je kunt ervaringspunten krijgen door met dorpsbewoners te sparren, maar ook door bomen om te hakken, spullen te verzamelen en uiteraard door te vechten met vijanden. Deze vind je in het landschap, maar ook in de verlaten mijnen die je kunt betreden om grondstoffen te verzamelen voor je bouwwerken. Ga je een niveau omhoog, dan word je steeds sterker en kun je talenten kiezen uit één van de drie grote pijlers van het spel: gevechten, sociaal of verzamelen. Ik koos voor de sociale kant en stak om te beginnen wat punten in mijn dialoog-beloning, waardoor ik wat sneller beste vrienden kan worden met de dorpsbewoners. Op deze manier kun je prettig je eigen speelstijl benadrukken en uitbouwen.

Een verrassende twist

Nog iets niet-standaards aan My time at Portia, is de setting van het geheel. Je leeft in een post-apocalyptische wereld, waarin nog allerlei oude ‘relikwieën’ van de oude wereld te vinden zijn, zoals kunstwerken, data-cd’s en printplaten. In Portia zijn de meningen verdeeld: de kerk vindt dat je hier geen gebruik van moet maken, omdat de hoogmoed van de mens al eerder heeft geleid tot de val, terwijl aan de andere kant de lokale wetenschappers juist gebruik willen maken van de verloren gewaande kennis. Deze discussie is mooi in het spel verwerkt en zorgt ook voor een mooie setting: in de verte zie je oude, vergane gebouwen staan en in de mijnen kun je zomaar verlaten ruimtes tegenkomen vol met oude technologie. De relikwieën die je in de mijnen opgraaft, kun je dus inleveren bij het lab, en een paar dagen later krijg je een nieuwe blauwdruk in huis met één of ander handig voorwerp om te bouwen in je werkplaats.

Je eigen pad

Er is heel erg veel te doen in Portia. Hoewel de dialogen en het dorpsleven wel wat vlakker zijn dan in mijn geliefde boerderijsims, zie je wel constant aan alles wat je doet dat je nog lang niet klaar bent. Voor bouwwerken en quests zijn allerlei voorwerpen of grondstoffen nodig die je nog helemaal niet hebt gezien, de landkaart herbergt veel nog vrij te spelen gebied en er zijn allerlei leuke minigames. Redelijk aan het begin van het spel wordt er al een ontzettend leuk festival gehouden in het dorp. Alle inwoners geven van tevoren een cadeau aan de burgemeester, waarna vervolgens alle ingeleverde spullen uit een zeppelin worden gegooid. Alles wat je te pakken krijgt, mag je houden. En zo liep ik al snel met mijn grijpgrage handjes alle dorpsbewoners uit de weg te duwend te graaien naar alle mooie cadeaus.

Ondanks al die opties miste ik wel een overkoepelend geheel. Alles is uiteindelijk ingericht om meer grondstoffen en onderdelen te kunnen verzamelen voor je werkplaats, maar het verbeteren van je werkplaats is eigenlijk meteen je hoofddoel an sich. Er is weinig tot geen verhaal omheen geweven, en wat meer drijfveer, hoe flinterdun zo’n verhaal meestal ook is, was wel een fijne toevoeging geweest. Alles draait nu om het verzamelen van grondstoffen, om daarvan betere dingen te kunnen maken, waar je ook weer grondstoffen voor moet verzamelen. Elk ander digitaal levensdoel moet geheel voortvloeien uit eigen inbeelding. En dat is jammer, want juist in zo’n interessante wereld met zoveel opties, was wat meer verhaal heel interessant geweest!

Traag

De laadtijden van My time at Portia zijn ongelofelijk, en dat bedoel ik niet in de goede zin van het woord. Een gebouw inlopen kan je zo een halve minuut laadtijd opleveren, en als je geluk hebt is het slechts tien seconden. En helaas moet je dat gebouw dan ook weer uitlopen. In een spel dat draait om verkennen en verzamelen, haalt dat ontzettend het tempo eruit. De stad die zo uitnodigt, wordt zo wel een stuk minder aangenaam om te verkennen. Een gemiddelde dag speel je zo’n 15-17 minuten over (elke minuut in het spel is één seconde, een dag goed besteed duurt van 07:00 tot 00:00). Als je dan bij vijf winkels of inwoners langs zou gaan kun je daar nog eens met gemak vijf minuten aan laadtijd bij optellen, en dan heb je nog net niets gedaan. Als je daar dan nog eens de laadtijden bij optelt van een paar seconden bij het openen van een kist, het beginnen van een nieuwe dag en soms zelfs bij het starten van een kort gesprek, dan zit je soms net zo veel naar laadschermen te kijken als te spelen. Dit is voor mij dan ook het grootste nadeel van My time at Portia.

Conclusie

My time at Portia is een leuke combinatie tussen RPG en simulatie, waarbij je veel vrijheid krijgt om je eigen pad te kiezen. Er mist wel wat overkoepelend verhaal, maar er wordt een interessante, post-apocalyptische wereld neergezet waarin het leuk is om alle hoekjes en gaatjes te verkennen: van het stadje en zijn inwoners tot het spullen verzamelen en te ontdekken. Gaandeweg zie je steeds meer van de vele leuke opties om je digitale leven mee te vullen. Helaas wordt die ontdekkingsdrang wel getemperd door de ongelooflijk lange en vele laadtijden, voor vrijwel elke nieuwe ruimte die je betreedt. Zonder die laadtijden was mijn tijd in Portia wel een stuk aangenamer geweest, maar het loont zeker om geduldig verder te spelen om te zien wat de game allemaal voor je in petto heeft.