Mosaic

  • Review

  • 7 feb 20 om 13:30

  • Kitty

  • 0

Je wordt wakker van de wekker. Met tegenzin hijs je je rechtop, scroll je wat door oninteressant nieuws op je telefoon en sleep je je naar werk. De wereld is grijs, donker en eenzaam. Mosaic is meer een ervaring dan als een videogame. Het is een akelig herkenbare representatie van de negatieve aspecten van het moderne leven. Van de grijze kleuren en het vlakke design tot de drukkend stilte: alles draagt eraan bij om dit gevoel bij je op te roepen. En dat is zware kost.

Je speelt een naamloze hoofdpersoon die vijf dagen per week werkt op een kantoor waar je doelen moet halen. Waarom precies, dat maakt niets uit. Als het elke dag maar een beetje beter is dan de vorige. De hele game lang heb je geen sociaal contact met wie dan ook. Sterker nog, anderen doen hun best om oogcontact te vermijden. Soms krijg je wel appjes, bijvoorbeeld van een ‘vriend’ die je alleen dingen probeert te verkopen. Of van je werk, om je te melden dat je niet goed genoeg bent. Wat de game heel knap doet, is toch het gevoel in je oproepen dat je dan beter je best wilt doen. Zelfs je nutteloze werk probeer je steeds wat sneller en beter te doen. Althans, in eerste instantie. Elke dag wordt zwaarder en slepender, en op dag twee of drie heb ik al geprobeerd mijn personage voor de trein te gooien. Dat kon (gelukkig) niet, maar het illustreert wel het akelige gevoel dat wordt neergezet. Het lijkt net alsof elke dag trager gaat, maar je krijgt ook steeds meer de neiging om te ontsnappen aan de weg die voor je wordt uitgestippeld.

Screenshot Mosaic Nintendo Switch

Ironie, satire en een beetje kleur

Als je eenmaal bent gewend aan de drukkende gameplay, ga je meer en meer de satire zien. Elke ochtend verschijnen er een paar nieuwsartikelen, over hoe privacy overrated is, of over alles wat slecht is aan straatmuzikanten. Als je door de stad loopt, wordt je gebombardeerd met reclames voor medicijnen om beter te slapen en om meer energie te krijgen. De ironie druipt ervan af, en het geheel zet je toch wel aan het denken.

Screenshot Mosaic Nintendo Switch

Mosaic heeft duidelijke maatschappijkritiek met een mooie boodschap: kijk wat meer naar de schoonheid om je heen. Er wordt duidelijk gehint naar de oorzaak van de problemen van veel mensen: de ellendige sleur van dagelijks hetzelfde moeten doen, geen tijd voor plezier, werken om te leven. Elke dag draait om de moeizame tocht naar je werk (en je werk zelf), maar als je van het pad afwijkt dan wordt je vrijwel meteen beloond met een stukje licht in de duisternis. Vooral dat is knap uitgewerkt. De kleine beetjes muziek of natuur die je treft als je van je pad afwijkt, zijn de enige stukken die kleur hebben. Zo steken ze letterlijk en figuurlijk scherp af tegen de grijze achtergrond. Als je langs een straatmuzikant loopt verschijnen er gekleurde kringetjes boven je hoofd die je kunt ‘activeren’ om helemaal op te gaan in de muziek. Pak je je telefoon erbij, dan verdwijnen de kleuren meteen.

Screenshot Mosaic Nintendo Switch

Op je telefoon kun je een paar apps installeren zodat je je tijd extra nutteloos kunt verdoen. Zo is er een clickergame ‘blip blop’; hoe vaker je op ‘blip’ klikt, hoe meer blops je krijgt. Met je blops kun je upgrades kopen om sneller te kunnen blippen. Het bedrijf achter het spel is zó succesvol, dat je ook blipcoins kunt kopen om snel rijk te worden (wat uiteraard niet lukt). Met een datingapp kun je proberen de liefde te vinden. Daar hoef je niet veel voor te doen: vereiste is dat je valt onder een binair geslacht, en je mag alleen daten met het tegengestelde binaire geslacht. Het is bijna simpel. De manier waarop dit soort maatschappijkritiek wordt gecombineerd met de angstaanjagend correcte weergave van het gevoel van depressie, is erg indrukwekkend. Of het fijn is om je er vier uur aan te onderwerpen, is alleen een moeilijke afweging.

Screenshot Mosaic Nintendo Switch

Conclusie

Het is heel lastig om een cijfer te hangen aan Mosaic. Het is een vrij korte game, die vooral zwaar was om te spelen. Dat is in dit geval echter niet negatief, omdat dat het doel is van de game. Het thema is ontzettend goed uitgewerkt, met een lekker stukje satire tussendoor. Bovendien zet het aan het denken en blijf je met wat vragen zitten, wat knap gedaan is. Hou je van trage, kunstzinnige games (of films), dan is dit zeker wat voor jou. Wil je echter gewoon even ontspannen en genieten, dan is het absoluut geen aanrader.

7.5

N1-score

  • + Mooie boodschap
  • + Indrukwekkende representatie van eenzaamheid en depressie
  • + Lekker satirisch
  • + Ook speelbaar in het Nederlands
  • - Zware kost
  • - Niet geschikt voor iedereen

Like dit bericht:

Recente artikelen

Star Ocean: The Second Story R krijgt nieuwe moeilijkheidsgraad

0

Nieuws Star Ocean: The Second Story R krijgt nieuwe moeilijkheidsgraad

28-03-2024

0

Kitty

SaGa Scarlet Grace Ambitions

0

Review SaGa Scarlet Grace: Ambitions

08-02-2020

0

Daan

Heroland – Een keer wat anders

0

Review Heroland - Een keer wat anders

04-02-2020

0

Dre

Reageer als eerste!