Mortal Kombat 11 - Bloederig beukfestijn

Op 16 juni 2007 kwam Mortal Kombat: Armageddon uit voor de Nintendo Wii. Het was een late port van de Playstation 2- en Xbox-versies. Opvallend en deprimerend verschil? De online-modus was er speciaal voor de Wii-versie volledig uitgesloopt. Daarna was het verdomd lang stil, maar met Mortal Kombat 11 voor de Nintendo Switch belooft ontwikkelaar NetherRealm Studios een keiharde komeback. Deze versie verschijnt gelijktijdig met alle andere uitvoeringen en mist op het eerste gezicht geen enkele optie. Is de terugkeer van Mortal Kombat naar een Nintendo console reden genoeg voor een feestje? Ober, een fles bloedrode wijn graag!

Mortal Kombat 11 begint met een verontrustend bericht van de mysterieuze dame Kronika. Zij is -net als de Nintendo-minnende Mortal Kombat-liefhebber de afgelopen jaren- niet zo te spreken over de huidige tijdlijn. “Soms gaat het leven niet zoals je wil”, is aan haar oren niet besteed, want Kronika is een ware tijdmanipulator. Met haar krachten wil ze de tijdlijn van Mortal Kombat herstarten zodat haar zoon, de kwaadaardige Shinnok, weer tot leven komt. De good guys van de Mortal Kombat-cast, onder wie favorieten als Raiden en Johnny Cage, laten het daar natuurlijk niet bij zitten en een epische, maar vooral bloederige strijd breekt wederom los.

Eigen smoel
Laat ik maar meteen met de met bloedspetters besmeurde deur in huis vallen: de story mode van Mortal Kombat is één van de beste die ik ooit in een fighter heb gezien en een feest van herkenning voor fans. Het verhaal an sich? Dat gaat geen Oscar winnen, maar man wat is het vet. De tijdreis-elementen vormen een heerlijk excuus om allerlei personages uit de geschiedenis van de serie te laten opdraven, maar het is de presentatie die echt de show steelt. Simpel gezegd: story mode is één lange, geanimeerde Mortal Kombat-film waarin je zelf de allesbeslissende gevechten speelt. De overgang van tussenfilmpje naar gameplay is daarbij uiterst vloeiend en het geheel ziet er op de Nintendo Switch meer dan prima uit.

Puur klinisch bekeken bestaat het verhaal uit zo’n twintig losse gevechten, maar daarmee zou ik de enorme hoeveelheid budget, moeite en liefde die erin is gestopt ernstig te kort doen. En eerlijk gezegd: Mortal Kombat heeft dat ook wel een beetje nodig. De serie begon ooit met kleurenvariaties van generieke, bijna identieke personages. Sub-Zero was hierdoor lange tijd niet veel meer dan een blauwe Scorpion, maar in Mortal Kombat 11 komen alle personages en hun wereld meer tot leven dan ooit. Na het uitspelen van het verhaal ken je hun karakteristieke trekjes en snap je hoe zij zich verhouden tot elkaar. Het campy stemmenwerk en de overdreven animaties geven ieder personage de broodnodige eigen smoel.

Vingervlugge combo’s
Mortal Kombat 11 is dus een erg vermakelijk interactief verhaal met levendige personages, maar de echte game begint zoals altijd pas wanneer je samen met een vriend of vriendin elkaar tot bloederige pulp slaat. Voor de uitvoering hiervan heb je vier aanvalsknoppen: Y en X vormen je vuisten en met A en B deel je trappen uit. Door tegelijkertijd verschillende bewegingen uit te voeren met de analoge stick of d-pad kun je -afhankelijk van je personage- vuurballen gooien, wapens tevoorschijn toveren of zelfs counteren. Wil je jezelf verdedigen of een bottenbrekende X-ray superaanval lanceren, dan zijn de schouderknoppen je beste vriend.

Dat klinkt allemaal makkelijker dan het is trouwens, want dit is een vechtspel van de oude tweedimensionale school. De timing van combo’s, waarbij je meerdere klappen onafgebroken op je tegenstander loslaat, is bijvoorbeeld erg strikt. Vlugge vingers zijn een must, want één vertraging in je knoppenwerk en het is ‘dag combo’. Ouderwets knoppencombinaties leren is daarbij aan de orde van de dag, al zijn deze gelukkig niet zo belachelijk lang als in oudere delen uit de serie. Tenslotte moet je ook nog je eigen houding en positie, de tegenstander én de omgeving in de gaten houden om als winnaar uit de strijd te komen.

Macabere pluim
De omgeving in de gaten houden? Jawel, want iedere arena in Mortal Kombat 11 is interactief en het loont flink om hier gebruik van te maken. Van een kettingzaag die je zomaar op de grond vindt tot de spijlen van een hek die je op brute wijze kunt introduceren aan het hoofd van je tegenstander. Deze objecten worden aangegeven met een witte glans en als je tegenstander ook goed oplet, ontstaat er een soort King of the Hill-wedstrijdje over wie als eerst op de juiste positie komt om ze effectief in te zetten. Erg leuk.

Naast bloederige kennismakingen met hekwerken vormen ook de botbreuk-veroorzakende X-ray superaanvallen een hoogtepunt. Hoe de zieke geesten van NetherRealm Studios voor ieder personage telkens weer de meest maffe en overdreven manieren tot doodslag vinden, verdient daarbij een macabere pluim. Het geweld is niet bepaald geschikt voor je kleine zusje, maar tegelijkertijd ook weer zo overdreven (en voorzien van zwarte humor) dat je het gelukkig niet serieus kunt nemen.

Goed nieuws
De X-ray superaanvallen kun je alleen gebruiken als je levensbalk aardig leeg is en hebben redelijk wat start-up. Ze doen heel wat schade en dat maakt het een leuke mechaniek voor beginners die aan de verliezende hand zijn. Tijdens mijn eerste paar online matches tegen betere tegenstanders wist ik er soms eentje te raken voor een makkelijke overwinning. Dacht ik, want vervolgens werd ik alsnog nipt verslagen. Op hogere niveaus zal de aanval waarschijnlijk helemaal niet bruikbaar zijn. De move is dus bruut, maar verre van overpowered. Precies zoals het hoort.

De online modus van een vechtspel is wat mij betreft één van de belangrijkste redenen om tot aanschaf over te gaan en ook op dit vlak heb ik goed nieuws voor Nintendo Switch-eigenaren. Zo zijn er meerdere vechtmodi -waaronder een daadwerkelijke King of the Hill-stand- en is er een ranking systeem. Een ranking systeem dat daadwerkelijk ergens op slaat, zelfs! Sorry Smash Ultimate, ik hou van je, maar matchmaking en rankings in Mortal Kombat zijn duidelijk superieur. De verbinding en hoeveelheid lag lijkt op het eerst gezicht ook prima. Er is een kleine vertraging, maar haperende potjes ben ik nog niet tegengekomen.

Geduldige sensei
Echt goed in Mortal Kombat ben ik nog niet, want de game is behoorlijk diepgaand. Ik was dan ook blij verrast toen ik een kijkje nam in de tutorial-modus, want ook hier zijn de makers echt all-out gegaan. Dat je hier de basics leert is standaard, maar heb je ooit gehoord van vechtspel-jargon als frame data en advantage state? Nee? Geen punt, want Mortal Kombat 11 legt je dit soort gevorderde concepten met alle liefde uit. Als een geduldige sensei, totdat je het snapt. Allemaal optioneel natuurlijk, maar de kennis ligt in het spel zelf voor het oprapen en dat is supertof en vrij uniek voor een fighter.

Ronduit ridicuul wordt het als je bedenkt dat er óók nog individuele tutorials zijn voor alle vijf-en-twintig personages. Deze zijn overigens stuk voor stuk uit te breiden met custom moves. Vind je de ijsbijl van Sub-Zero niet zo fijn hakken? Geef hem ijsmessen. Of een ander kostuum. Of een andere special move. Het kan werkelijk allemaal en je enige limiet is de ingame valuta die Mortal Kombat je verschaft. Op het moment van schrijven speelt zich op dat vlak een kleine controverse af: je verdient nu wel erg weinig van die munten en de beloningen zijn pure willekeur. De ontwikkelaar belooft beterschap, maar het is even afwachten hoe dit zich in de toekomst ontwikkelt.

More wine, please
Er is nog zoveel meer te vertellen over Mortal Kombat 11. Zo verken je The Krypt, waar je kisten koopt met unlockables, dit keer in third person-stijl en bieden de verschillende Tower-modi extra uitdagingen voor de eenzame speler. De bloedrode draad van dit verhaal moge inmiddels echter duidelijk zijn. MK11 barst uit zijn voegen van de content en in werkelijke elk aspect van deze game is de passie van de ontwikkelaar bijna tastbaar. Toch hangt hoe veel plezier je haalt uit deze titel uiteindelijk vooral af van hoe het vechtsysteem je ligt en dat is deels persoonlijk.

Vergeleken met 3D-vechtspellen als Tekken of Soul Calibur blijven de animaties van de aanvallen altijd minder vloeiend aanvoelen dan ik prefereer. Net als Street Fighter gebruikt Mortal Kombat een vrij rigide en stijf vechtsysteem met veel hitstun (de tijd dat je personage niets kan doen na het incasseren van een klap) en dat moet je liggen, gevoelsmatig. Dit was bij voorganger Mortal Kombat X nog veel erger en dat zorgde ervoor dat ik met die game al vrij snel klaar was. Tijden en spellen veranderen echter en het feit dat ik het nu niet erg vond om een potje Smash af te wisselen met Mortal Kombat 11, is dan ook één van de grootste complimenten die ik de game kan geven.

Doe nog maar een fles wijn, ober. Ik heb voorlopig nog lang niet genoeg rood gezien.

Conclusie
Met dit elfde deel bewijst ontwikkelaar NetherRealm Studios dat zelfs na 26 jaar non-stop bloedverlies er nog heel wat leven zit in het Mortal Kombat-universum. Het spel barst bijna uit zijn voegen van de hoeveelheid content en zit vol met slimme aanpassingen en verbeteringen aan een vechtsysteem dat sinds het vorige deel al een sterke basis had. De story- en tutorial-modi zetten daarbij wat mij betreft zelfs nieuwe standaarden neer voor het genre. Het is nog even afwachten hoe de ‘loot controverse’ afloopt die momenteel speelt en de relatieve ‘stijfheid’ van het old-skool vechtsysteem moet je liggen, maar verder valt er weinig aan te merken op dit passieproject. Na twaalf lange jaren mogen Nintendo-liefhebbers eindelijk weer met Mortal Kombat meebeuken en dat raad ik dan ook ten zeerste aan. Welkom terug, ouwe makker.