Monster Hunter Stories 2: Wings of Ruin

  • Review

  • 11 aug 21 om 10:45

  • Erik

  • 2

In aanloop naar de release van Monster Hunter Stories 2: Wings of Ruin, dropte Capcom de ene na de andere trailer. Deze toonden vooral het verhaal, dat hierdoor voor mijn gevoel haast wel epische proporties moest hebben. Nu ik het spel uitgebreid gespeeld heb, kan ik gek genoeg concluderen dat het spel vooral op andere onderdelen excelleert. 

Als je Monster Hunter Stories op de Nintendo 3DS hebt gespeeld, komen veel zaken je ongetwijfeld bekend voor. Zo zijn gevechten wederom turn-based, kun je in speciale Monster Dens weer Monsties vangen voor je team en is iedereens favoriete Felyne Navirou terug van weggeweest. Ditmaal stap je in de schoenen van een jonge Rider, die op een dag een ei in handen krijgt van een Wyveriaans meisje genaamd Ena. Zou dit het ei van de Rathalos zijn die volgens de voorspellingen de wereld vernietigt?

Het is niet nodig om het eerste deel gespeeld te hebben, al wordt er af en toe wel naar verwezen. 

Steen-papier-schaar

Gevechten volgen hetzelfde steen-papier-schaarsysteem als zijn voorganger. Power verslaat Technical, Technical maakt gehakt van Speed en Speed verzwelgt Power. Simpel, maar effectief. Vallen zij jou aan met een Technical Attack? Dan doe jij een Power Attack om de ‘Head to Head’ te winnen. En dit is niet simpelweg een kwestie van meer schade; voer je dit goed uit, dan kun je er zelfs voor zorgen dat je tegenstander die beurt helemaal niets in te brengen heeft! Elk monster heeft zo zijn eigen affiniteit, waardoor je goed op de aanvalspatronen van monsters moet letten (en deze onthouden!).

Zo vult langzaam maar zeker ook de Kinship Meter. Is deze vol, dan kun je op je Monstie stappen voor een allesverwoestende aanval (al kun je als echte waaghals deze nóg sterker maken door nogmaals een aantal Head-to-Heads te winnen). Een leuk detail is dat deze voor elk monster uniek is. Ik was vooral gecharmeerd van het feit dat hierbij de unieke ‘persoonlijkheid’ van een beest naar voren komt. Zo gooit de gekke vogel Kulu-Ya-Ku met eieren, verandert de donkere vogel Nargacuga in een vliegensvlugge ninja en bekogelt het grote steenmonster Basarios zijn tegenstanders met een allesverpulverende laser. Oh, en de bijbehorende animaties kun je gewoon skippen!

Makers hebben goed hun best gedaan om gevechten spannend te houden (iets dat ze zeker bij de échte eindbazen uitstekend is gelukt). Deel je genoeg schade uit aan die giftige Pukei-Pukei, dan kan het zijn dat ‘ie woedend wordt. Op zo’n moment verandert zijn aanvalspatroon; in plaats van Technical, gaat ‘ie bijvoorbeeld Power-aanvallen doen. Oh, en net als in het ‘gewone’ Monster Hunter kun je bepaalde ‘Parts’ van de beesten eraf knikkeren. Doet een monster die venijnige gifaanval met zijn staart? Probeer dan dit lichaamsdeel eerst onschadelijk te maken. Dikke kans dat hij vervolgens minder schade doet, of zelfs op de grond valt. Bij laatstgenoemde heb je een aantal vrije aanvalsbeurten.

Wat Wings of Ruin een bijzondere eend in de bijt maakt, is dat je in het gros van de gevechten een soort eindbaas moet verslaan. Iedere Velicidrome of Kulu-Ya-Ku verdient die hierboven genoemde aandacht. Gelukkig hanteren ze telkens hetzelfde patroon, dus na een tijdje wordt je steeds handiger in ze verslaan. Oh, en het is nog broodnodig ook! Want enkel door monsters een kopje kleiner te maken, verdien je voorwerpen om uitrustingen of wapens te maken. Hierbij is elk Monstie gekoppeld aan eigen wapengerei, dus wil je een specifieke Bow – dan moet je toch echt op jagen op een aantal van die Pukei-Pukei. Dit zorgt ervoor dat nagenoeg elk gevecht nuttig aanvoelt.

Grafisch is het spel zowel oogstrelend als vlak. Personages en Monsties zijn prachtig geanimeerd, maar dit gaat helaas ten koste van omgevingen.

Monsties bij de vleet

Wacht even Erik, je moet ze toch vangen? Dat moet ook inderdaad! Al deze eindbazen zijn namelijk aan je team toe te voegen, onder de schattige naam ‘Monsties’. Ja, zelfs die gigantisch krachtige Anjanath die je in de eerste wereld tegenkomt, is op een gegeven moment te rekruteren. Het vangen van monsters is misschien wel het leukste element uit de game!

Monsties vang je in een speciale Monster Den. Hier ligt een stapel eieren op je te wachten, van bijvoorbeeld zo’n stenen Basarios. Jij hebt vervolgens een aantal kansen om er eentje te pakken voor ‘ie wakker wordt (en je aanvalt). Vervolgens kun je ‘m uitbroeden in een van de stadjes en aan je team toevoegen. De monsters, die natuurlijk direct uit de grote broer komen, kennen over het algemeen een uitstekend design. Zoals ik eerder ook al benoemde, is niet alles een stoere killer, er zitten ook genoeg gekke, duistere of zelfs majestueuze wezens in. Ik was direct fan van de gekke slurfaap Kecha Wacha.

Capcom heeft hierbij goed gekeken naar Pokémon: elke Monstie heeft zijn eigen potentieel. Je wilt bijvoorbeeld vooral de eieren die opgloeien als je ze pakt. Maar ook een super zeldzaam beestje met stiekem wat minder potentieel, is nog niet het einde van de wereld. Via het Rite of Channeling kun je namelijk vaardigheden van het ene naar het andere beestje sturen. Hierdoor kun je een bonte collectie van technieken verkrijgen – of je juist specificeren in een bepaald type.

Houd er alleen wel rekening mee dat monsters die je in het begin tegenkomt, over het algemeen tóch wel wat minder sterk zijn dan latere. Gelukkig zitten nieuwe beestjes door een uitgekiend ervaringssysteem zo op het niveau van je andere vijf Monsties (en kom je eerdere beestjes later soms tegen in een ander, sterker, kleurtje).

Meestal vecht je met een Battle Buddy aan je zijde. Vullen jij en je partner tegelijkertijd je Kinshipgauge? Dan kunnen jullie een gezamenlijke superaanval afvuren!

De som der delen

Beide elementen zijn uitstekende delen van de som die Wings of Ruin heet. Helaas slaat Capcom een klein beetje de plank mis in het optellen ervan. Het spel volgt een vaste formule: missies laten jou grotten, bossen en toendra’s afspeuren, waarbij telkens een gigantisch monster aan het einde verwacht. Kom je weer terug, dan wacht het volgende klusje alweer op je. Nu hoeft dit an sich niet vervelend te zijn, ware het niet dat je beloning in de meeste gevallen maar karig is. Pas bij de laatste missie in elk stadje gaat het verhaal écht verder. Hoewel ik soms moet glimlachen om de luchtige scenario’s, duurde het hierdoor voor mij zo’n 25 uur voordat het écht interessant werd. Waarop je vervolgens wéér op een reeks zoethoudklusjes wordt gestuurd. Het spel voelt hierdoor niet organisch, maar kunstmatig gerekt.

Dit hoeft natuurlijk niet verkeerd te zijn: RPG’s volgen vaak hetzelfde patroon. Jij gaat als held van locatie naar locatie, waarbij je op elke nieuwe locatie wat meer van het plot te weten komt. Ondertussen vecht je tegen hordes monsters of andere vijanden. Neem bijvoorbeeld Octopath Traveler, waarbij elk scenario precies dezelfde opbouw kende. Nu was de gameplay zo vernuftig uitgewerkt, dat het daar minder een probleem vormde. Andere rollenspellen, zoals het recent verschenen NEO: The World Ends With You, tappen vaak uit een geweldig verhaal om jou reikhalzend uit te laten kijken naar de volgende locatie (of in het geval van die game: dag). Maar bij Wings of Ruin is die beloning te sporadisch aanwezig, waardoor die steeds herhalende spelopzet vervelend begint te worden.

Het grootste probleem is misschien wel dat het aan het einde van de dag nog altijd een Monster Hunter-game is: ook hier word jij keer op keer opgezadeld met het verslaan van een grotesk beest. Fans van deze franchise kunnen deze opzet dan ook ongetwijfeld meer waarderen. Ik had alleen graag gezien dat Capcom dit meer kindvriendelijke uiterlijk, deze andere setting, juist gebruikte om ook een bredere doelgroep aan te trekken. Had hier en daar een minigame toegevoegd of het verhaal wat consistenter door laten sijpelen. Uiteindelijk zijn het wederom de die-hard fans die aan het langste eind trekken: want ben je bereid om écht tijd en moeite in de game te investeren, dan is de beloning zonder meer groots.

Conclusie

Als je elk element in Monster Hunter Stories 2: Wings of Ruin afzonderlijk bekijkt, is er veel om van te houden. Het gevechtssysteem is gemakkelijk te begrijpen, en overtuigd in executie. Daarnaast voelen gevechten nooit nutteloos aan; er is altijd wel een stukje uitrusting om voor te sparen. Monsties verzamelen is bijzonder aangenaam, des te meer doordat ze een uitstekend design én bijpassende persoonlijkheid kennen. Neem je alles samen, dan valt helaas al snel de herhalende spelopzet op. Deze is iets teveel gefocust op de fans van de franchise: je moet te lang werken om tot een echte climax te komen. Mocht je dat liggen, dan staat er een uitstekende ervaring op je te wachten.

7.8

N1-score

  • + Monsties kennen geweldig design
  • + Elk gevecht is een mini-eindbaas
  • + Nagenoeg alles dat je doet, voelt nuttig
  • - Het verhaal komt traag op gang
  • - Weinig variatie in spelopzet

Like dit bericht:

Recente artikelen

Wreck-It Ralph komt naar Disney Speedstorm

0

Media Wreck-It Ralph komt naar Disney Speedstorm

29-03-2024

0

Mark

The Legend of Zelda: Skyward Sword HD ontvangt haar eerste update

9

Nieuws The Legend of Zelda: Skyward Sword HD ontvangt haar eerste update

11-08-2021

2

Erik

Morgen zendt Nintendo nieuwe Indie World Showcase uit

2

Nieuws Morgen zendt Nintendo nieuwe Indie World Showcase uit

10-08-2021

4

Erik

Discussieer met ons mee! 2

Garrus

11 aug 21 om 15:22

#1125‍

1576 XP | 287 comments

Lijkt me echt honderd keer niets. Dat gevecht systeem van de eerste game is een van de slechtste dat ik gezien heb; bijna net zo erg als de recente Paper Mario games.. en dát wil wat zeggen.

Al zou ik er maar tien euro voor betalen zou ik deze game nog niet willen haha.

Rik

13 aug 21 om 00:05

#1145‍

4650 XP | 664 comments

Toffe review Erik, al duurt het nog wel even tot ik er waarschijnlijk aan toekom staat deze zeker op mijn lijstje.

 

Hoe lang duurt het ongeveer om deze uit te spelen?