Mario Strikers Battle League Football - Meer nadelen dan voordelen

Het is nog altijd een speciaal moment wanneer Nintendo de kluis in duikt en besluit om oude franchises af te stoffen voor een nieuw deel. Door de jaren heen zijn er zoveel series geweest die na één of twee delen nooit meer het daglicht hebben gezien. Mario Strikers was jarenlang onderdeel van deze groep. Deze voetbalgames hebben voor mij en vele anderen een speciale plek in het hart. Mario en vrienden gingen niet alleen de strijd aan met elkaar op het veld, maar werden ook afgebeeld alsof ze in de kleedkamer met elkaar op de vuist gingen. In Battle League trekken de hoofdpersonen van het Mario-koninkrijk hun tenue weer aan, maar met een opvallend gebrek aan content, toegankelijkheidsopties en variatie is Battle League niet de terugkeer waar ik op had gehoopt. Sterker nog, hoe deze game op lancering is aangeboden voelt aan als een Nintendo dat snel wil scoren, maar nog niet klaar is voor de kampioenschappen.

Voor wie er niet bekend mee is. Mario Strikers Battle League is een voetbalgame waarbij er geen regels gelden. Je trapt, passeert en schiet een bal in een netje terwijl je tegenstanders ongestraft mag tackelen en bekogelen met bommen, schildjes en bananen. Ieder team bestaat uit vier spelers (vijf als je de automatische keeper BoomBoom meerekent), waarvan elk een hoofdpersoon is uit het Super Mario-universum. Wat je misschien het beste kent van Mario Strikers is het superschot, waarvan elk personage een unieke variant heeft. In deze game gebeurt dat door middel van de Hyper Strike. De speler die deze power-up heeft bemachtigd én het voor elkaar weet te krijgen om hyper-meter op de twee juiste momenten te stoppen, neemt een krachtig schot op doel dat maar liefst twee punten waard is als deze scoort. Al deze elementen maken Mario Strikers tot een agressieve en snelle pot voetbal die nog altijd ideaal is voor pick-up en play potjes. Matches duren ongeveer vier minuten en goed samenspel wordt absoluut beloond met betere schoten als je een perfecte timing hebt. 

In de kern is Mario Strikers: Battle League daarmee niet anders dan voorgaande delen.

Alleen maar kapiteins aan het roer

Tenminste, dat lijkt zo op het eerste gezicht. In voorgaande delen koos je één teamcaptain (een Mario, Luigi, Donkey Kong, Peach, etc.) en werd de rest van het team aangevuld met sidekicks als toads, Koopas en Birdos. Dit is compleet de deur uit gedaan in Battle League want er staan alleen maar captains op het veld. Dit verandert de dynamiek van het spel aanzienlijk, omdat elke speler hyperstrikes kan uitvoeren en ook elke kapitein zijn of haar eigen onderscheidende eigenschappen heeft. Toad en Peach zijn bijvoorbeeld snelle spelers met een hoge speed statistiek, terwijl Donkey Kong en Bowser een hoge strength hebben. Op papier klinkt dit als een manier om gameplay meer te personaliseren, maar in de praktijk merk je vrijwel direct dat het overzicht en het tactisch inzetten van je captain verwatert. Waar voorheen één Waluigi werd vergezeld door drie Toads, merkte ik dat ik vrijwel continu aan het speuren en zoeken was over het veld naar wie de bal bezat en welke captain ik aan het besturen was. De speler die de controle heeft wordt met een groot cijfer aangegeven, maar het passen en constant worden getackeld zorgt ervoor dat de chaos niet meer leuk is, maar onoverzichtelijk. Dit laat matches te ongecontroleerd aanvoelen, waardoor ik te vaak na twee of drie minuten in een match het spoor compleet bijster was. 

Klooien in de kledingwinkel

De andere grote toevoeging die alles in Battle League beïnvloed is de toevoeging van gear. Deze kledingstukken beïnvloeden de statistieken van je captain merkbaar. Ieder kledingstuk haalt één eigenschap omhoog en één eigenschap omlaag, en hierdoor kan je een persoonlijke speelstijl of team samenstellen. Het probleem is echter dat de gear-opties nogal magertjes aanvoelen. Je kan alle kledingstukken combineren, maar ik merkte dat door hard in te zetten op één eigenschap maximaliseren je al een onoverwinnelijk obstakel kan worden tijdens het spelen. Mijn hoofdteam bestond uit Bowser, Donkey Kong, Rosalina en Waluigi. Waarbij Bowser en Donkey Kong uitgedost waren met maximale strength en elke speler omver bliezen. Het gebruik van gear voelt ongebalanceerd en gear kan alleen worden gekocht met coins die je verdient door online matches te winnen of door de singleplayer cups te spelen. Ieder personage heeft ongeveer twintig stukken gear om uit te kiezen. Het is echter zo dat zodra je hebt besloten wie de leden van je vaste team worden je direct daar gear voor gaat kopen. Het kopen van gear voelt hierdoor eerder als een zinloze progressie stop, dan als een beloning voor goed spel. Het kan goed mogelijk zijn dat er in de toekomst meer outfits zullen worden toegevoegd aan Battle League, maar daarbij vrees ik voor de balans die dit gaat hebben op het spel.

Wacht, dat was het?

En misschien is dat gebrek aan content wel de grootste zonde van Battle League. Nintendo heeft de smaak te pakken gekregen van post-launch content met hun recente Mario Sports games. Mario Tennis Aces en tot op zekere hoogte Mario Golf: Super Rush lijken vandaag de dag helemaal niet meer op de games die ze tijdens hun lancering waren. Mario Strikers: Battle League is karig op het moment van schrijven. Karig voelt  misschien zelfs nog als een te groot compliment. De game heeft slechts tien speelbare personages, maar zes cups voor single player (iedere cup richt zich op een specifieke eigenschap en moeilijkere varianten worden vrijgespeeld na het halen van de zesde cup) en, op het moment van schrijven, de Strikers Club mode die pas tien dagen na de lancering van de game live gaat. De game richt zich puur en alleen op online en lokale multiplayer. Daar is op zich niets mis mee, maar door het gebrek aan variatie in de personages ben je ook hier waarschijnlijk heel snel op uitgekeken.

Ook de stadions voelen belachelijk karig. In de marketing en presentatie stelt de game het ‘fuseren’ van stadions voorop. Ieder team kiest een eigen stadion en beide helften worden met elkaar gecombineerd tot één voetbalveld. Het probleem is echter dat er vrijwel geen enkele onderscheidende elementen zijn per stadion. Of je nu op het Bowser-stadion, het spook-stadion of het paddestoel-stadion speelt, je ziet geen enkel cosmetisch verschil. Het spook-stadion heeft niet eens Boos in het publiek, maar nog steeds enkel Koopa’s, Yoshi’s en Shy guys op de tribune. En dan hebben we het nog steeds alleen maar over cosmetische aanpassingen. De stadions zelf hebben op geen enkele manier impact op het spel en zijn puur anders omringende grasvelden. Mario Strikers Charged op de Wii heeft fantastische gimmick stadions met wervelstormen, regen, Thwomps, en zelfs zonnenstralen die spelers kunnen verblinden. Als deze aspecten aanwezig zouden zijn in Battle League zou het niet alleen de gameplay enorm verfrissen, maar ook nog een goede reden zijn waarom je bepaalde stadions wil mixen. Maar ook hier komt Battle League weer weg met het absolute minimum en voelen de stadions en één van de visuele kernaspecten leeg en zinloos aan.

Aandacht aan de details

Toch heeft Battle League iets dat mij tijdens de matches echt deed opleven. De personage-animaties zijn van topkwaliteit. De manier waarop personages als Donkey Kong, Waluigi, Luigi en Peach bewegen en reageren op de match is werkelijk van fenomenale klasse. De personages voelen niet als de standaard Mario-modellen zoals je ze hebt gezien in oudere sporttitels als Mario Tennis: Ultra Smash, Mario Golf: Toadstool Tour of zelfs de originele Mario Strikers. De manier waarop Waluigi zich extra flamboyant gedraagt aan de bal en waarop hij in elkaar zakt van shock als de tegenstander weet te scoren is meesterlijk. Ik heb het hier niet eens over de animaties van de hyperstrikes, die de kracht van de schoten benadrukken met een visuele explosie aan kleur en beweging. Juist de animaties op het veld  zijn tijdens het spelen zo levendig dat het mij des te meer gefrustreerd maakt dat de content zo karig aanvoelt. Ook de muziek is een geweldige mix van rock-remixes van allerlei nummers uit andere Mario games. Van Super Bell Hill uit 3D World tot aan Luigi’s Mansion, iedere track versterkt het gevoel van de strijd op het veld. Het is soms lastig te horen door het scala aan geluidseffecten, geschreeuw en explosies maar dit is een goede soundtrack waar menig Mario-fan veel plezier uit zal halen.

Ontoegankelijk en onaanpasbaar

Ten slotte vind ik het belangrijk om te vermelden dat de game vrijwel geen aanpasbare opties heeft. Als je speelt worden er twee soorten controls aangeboden voor het wisselen van spelers, automatisch of handmatig. Persoonlijk speel ik op de automatische mode en wissel ik alleen van speler als ik opeens moet verdedigen, maar dit is echt afhankelijk van je eigen speelstijl. Wat ik echter wel teleurstellend vind, is dat het niet mogelijk is om de besturing aan te passen. Knoppen zijn vooraf ingesteld en je moet daar maar aan wennen. Rennen bijvoorbeeld, gaat alleen via de ZR-knop en dit kan het lastig maken voor sommige spelers om tegelijkertijd te ontwijken met de R-knop. Ook is het niet mogelijk om aan te passen met elke knop je kan schieten op doel, wat bij lokale multiplayer nog wel eens  zorgde voor de nodige verwarring. Je moet nogal veel toetsen onthouden, wat de instap voor nieuwe spelers iets lastiger maakt.

Ook in co-op samenspelen is het overzicht lastig bij te houden. Vrijwel iedere match raakten ik en mijn medespeler kwijt wie er aan de bal was en wanneer. Dit zou veel makkelijker kunnen worden opgelost met duidelijke naamkaartjes en een betere indicator voor de bal, maar ook hier laat Battle League veel te wensen over. In co-op is samenspel echt van belang, maar er is geen manier om te communiceren naar je medespelers in online wedstrijden. Geen menuutje met snelle reacties om iets aan te geven als ‘pass naar mij’ of ‘pak een voorwerp’ naar je medespeler. Hierdoor ben je eigenlijk alleen maar aangewezen op voice chat en als je in een team van twee moet spelen met een willekeurige andere speler  is dit niet iets waar iedereen op zit te wachten. De game benadrukt samenspel enorm en zeker in co-op, waarbij je de gehele tijd wisselt van captains, maar geeft geen middelen om dat samenspel soepel te laten verlopen. Het mantra: “Zoek het zelf maar uit” is erg frustrerend als je bent aangewezen op teamwork. Ik denk dat menig voetballer je dat ook kan vertellen.

Conclusie:

De vraag waar ik mee achter blijf is: Waarom? Waarom zou je de moeite doen om Mario Strikers in deze specifieke vorm terug te brengen? Alle nieuwe toevoegingen, van de meerdere captains, tot het combineren van stadions en het toepassen van gear lijken af te leiden van wat Mario Strikers zo toegankelijk en vermakelijk maakte. Het lijkt bijna alsof Nintendo een live-service game wilde aanbieden voor spelers, maar halverwege besloot om er toch een premium release van te maken en het te verkopen voor de volle mep. Deze game had ideaal kunnen werken als het een exclusieve titel voor Nintendo Switch Online Expansion Pack  was geweest. De game leunt heel hard op de (online) multiplayer, het verdienen van coins voor nieuwe voorwerpen en (waarschijnlijk) de competitieve club-competities. Maar nu, direct na de release van het spel, is Mario Strikers: Battle League te karig om aan iemand aan te raden die niet ingesteld is op competitieve voetbalgames.

De belofte van post-launch content hangt als een donkere wolk over deze game. Deze review voelt daarom ook vrij beperkt, omdat ik nu al weet dat deze game over een half jaar waarschijnlijk compleet anders aanvoelt. Ja, de basale gameplay is goed en absoluut vermakelijk. Maar er zijn hier bewuste keuzes gemaakt om content achter te houden en langzaam door te laten druppelen voor later. Mario Strikers: Battle League voelt hierdoor helemaal niet als een league, maar als een proof of concept. De wens om in te haken op de nostalgische gevoelens voor Mario sportgames die innoverend en creatief waren. Die je  samen met je vrienden maar opnieuw bleef spelen omdat andere voetbalgames er traag en saai door aanvoelden. Het trieste aan Mario Strikers Battle League is dat het voor mij is veranderd in datgene wat de andere voetbalgames oninteressant maakten: saai. En voor een Mario Strikers game voelt dat als de grootste doodzonde. Dat is iets wat waarschijnlijk zelfs post-launch content niet kan repareren.