Madison - Angst op de gevoelige plaat

Er is een behoorlijk aantal horrorspellen te krijgen op de Switch. De eShop staat vol met titels als Resident Evil, Ikai, Maid of Sker en Remothered. Als er dan weer een titel wordt aangekondigd kun je je afvragen wat deze je dan te bieden heeft, en het moet gezegd worden: Madison doet het wel iets anders. Je hebt namelijk een camera tot je beschikking.

In Madison speel je als Luca, en je bent bezeten door de geest van een seriemoordenaar. Het is de bedoeling dat je je ouderlijk huis verkent, en dat je ontdekt waarom de dingen die je overkomen nu echt gebeuren. Waar je in andere horrorspellen granaten en raketlanceerders tot je beschikking hebt, is het hier de bedoeling dat je je redt met die camera.

Je schrikt je het apelazarus

Deze camera is dus daadwerkelijk een belangrijk onderdeel van het spel, want je gebruikt het op verschillende manieren. De eerste is dat je met de flitser je omgeving kan verlichten. Madison is een ontzettend donker spel, dus dat is zeker geen overbodige luxe. Het is natuurlijk gebruikelijk dat je de omgeving niet altijd even goed kan zien in horrorspellen, maar soms gaat dat het in Madison wel erg ver. Dat kan soms vervelend zijn omdat je je omgeving niet goed kan zien, maar je camera gebruik je ook om verder te raken. Als je op een bepaalde plek een foto schiet, dan kan er wat gebeuren. Stel je voor dat je een foto maakt van een muur, of van een object dat op slot is, of zelfs van een spiegel. Na het maken van de foto verschijnt er ineens een doorgang op een plek waar die eerder niet was, of dat je je ineens helemaal kapot schrikt omdat er ineens iets voor je neus staat.

Meestal zijn de schrikmomenten in Madison het resultaat van iets wat je zelf doet, zoals na het maken van een foto. Je hebt dus zelf min of meer invloed op zulke situaties, want je hoeft niet altijd overal foto’s van te maken. Maar, ook niet bij elke foto zal er iets gebeuren. Dat betekent dus dat je alsnog niet van tevoren weet of je ineens een spookachtige verschijning ziet, of dat er iets anders gebeurt. Dat maakt het spelmechanisme met de fotocamera interessant, en niet zomaar een loze gimmick.

Zoek het maar uit

Er zitten enorm veel puzzels in deze titel, zoals je waarschijnlijk ook zou verwachten van een horrorspel. In veel spellen in het genre vind je puzzels, van het vinden van codes voor een deur tot fysieke objecten die ergens in of naartoe moeten. Helaas is Madison redelijk onduidelijk over een aantal dingen. Waar je naartoe moet, wat je met een bepaald object zou moeten doen en ook zelfs hoe je er simpelweg voor zorgt dat het verhaal verder gaat. Ik raad je aan om ouderwets notities te maken van dingen die opvallen en bijvoorbeeld codes die je ergens vindt, anders ben je flink wat tijd kwijt aan teruglopen. En nog eens teruglopen, en nog een rondje maken, en vergeet ook niet die gang waar je al twaalf keer in bent geweest nog eens te bekijken. Ik ben er helemaal voor om de speler niet volledig bij de hand te nemen, maar hier loopt het net even te hard de andere kant op. Zelfs aan het opzoeken van een walkthrough heb je niet zoveel, want een aantal dingen is willekeurig gegenereerd.

Madison grijpt op een ander vlak weer terug naar klassieke horrorspellen als Resident Evil, want je hebt maar een beperkte ruimte om spullen op te bergen. Je kan in een soort kluisjes wel tijdelijk wat dingen stallen, maar probeer maar eens goed te bedenken welke objecten je nu wel of niet snel nodig gaat hebben. Dat is een enigszins verouderd mechanisme en het werkt af en toe wat frustrerend omdat je wellicht een belangrijk object hebt opgeborgen wat je toch nodig blijkt te hebben. Liefhebbers van het genre kennen dit principe en zullen het minder erg vinden, maar het zou nieuwkomers zeker kunnen afschrikken.

Huiveringwekkend, macaber en spookachtig

Geluid is bij veel spellen erg belangrijk, en dat is ook zeker zo bij horrorspellen. Madison doet dit heel erg goed, en dat maakt het een belangrijk pluspunt. Je hoort constant voetstappen alsof er iemand achter je aanzit, krakende deuren en planken en andere geluiden die de indruk wekken dat er iets of iemand in de buurt is. Soms is dit ook zo, maar soms ook volledig niet. Dit is een spel waarin je vaak op je hoede bent, en dan komt grotendeels door de geluiden en effecten om je heen. Tel daar ook nog eens bij op dat er ook objecten zijn die zich verplaatsen of ineens weg zijn als je wegkijkt, en je komt uit bij een spel waarin je je soms echt afvraagt of je niet gek aan het worden bent. Te veel horrorspellen gooien het op actie, dood en verderf zodat je eigenlijk nooit bang bent dat er iets definitiefs gebeurt. Madison gooit het vooral op verderf, en dat komt de sfeer ten goede.

Conclusie

Madison is een horrorspel waarin je eindelijk eens ouderwets bang kan worden. Voortreffelijk geluid en een prima implementatie van horror en schrik-elementen maken het een daadwerkelijk enge game. Onduidelijke puzzels, veel teruglopen en soms geen doel hebben werken dan weer niet in het voordeel van deze titel. Wil je je eens een hoedje schrikken, of misschien zelfs twee, dan is Madison zonder twijfel aan te raden.