Lost Sphear

  • Review

  • 5 mrt 20 om 12:00

  • Erik

  • 0

Een toefje Final Fantasy, een snufje Chrono Trigger en een scheutje Dragon Quest… Qua gameplay doet Lost Sphear veel denken aan de hoogtijdagen van het JRPG-genre, zo halverwege de jaren ’90. Geen wonder: de Tokyo RPG Factory is specifiek opgericht om deze nostalgische gevoelens te stillen. Eerder maakten zij vanuit deze filosofie het prachtige I Am Setsuna, maar Lost Sphear haalt nóg meer uit deze vervlogen tijden! Hoe pakt dit uit?

Hoofdpersoon Kanata (je mag ‘m zelf een naam geven!) wordt in zijn vredige, schilderachtige dorpje Eru wakker na een vreemde droom vol witte mist. Als hij zijn huis verlaat, blijkt er echter iets niet pluis. Lumina, een van zijn vrienden, komt op hem afgerend: er schijnt een monster te zijn gespot in het stadje. Snel trommelen de twee hun klunzige vriend Locke op om het gespuis te doen verdwijnen. Het dorpje kan echter opgelucht ademhalen: het blijkt slechts een schattig konijnenmonster te zijn. Een aandoenlijke metafoor voor de serieuzere zaken die gaan komen.

Verloren mist

Kanata’s droom wordt helaas al snel werkelijkheid. Na een middagje vissen is zijn dorp bedolven onder een dikke laag mist, alsof het nooit bestaan heeft. Dit verschijnsel noemt men ‘Lost’, wat feitelijk betekent dat alle herinneringen aan die plek verloren zijn gegaan. Gelukkig is de hoofdpersoon gezegend met een bijzondere gave: hij kan sterke, hartstochtelijke gevoelens omzetten in herinneringen. Herinneringen krachtig genoeg om die plaatsen weer tot ‘leven te wekken’. Deze vindt hij door met mensen te praten, maar ook door monsters een kopje kleiner te maken. Een handige vaardigheid, die je hard nodig hebt om een langzaam wit-wordende wereld te redden.

Helaas geeft dit bijzondere concept niet het startschot tot een meeslepend verhaal. Sterker nog: ik heb in tijden niet zo’n oppervlakkig geschreven epos gespeeld. Dit komt vooral doordat de persoonlijkheden van je metgezellen heel karig zijn uitgewerkt: nergens wordt er diep op hun achtergrond ingegaan en maar heel sporadisch kreeg ik het gevoel dat ze echt een hechte groep waren. Schrijnend, want een spel als Final Fantasy VI (uit 1994!) was juist zo intrigerend door de relatie van Terra en haar ouders, het tragische verleden van Locke of Celes haar eenzaamheid. In Lost Sphear worden je empathische gevoelens maar weinig geprikkeld, waardoor clichés, zeer voorspelbare plottwists en gaten in het verhaal des te meer opvallen.

Herkenning

Wel vormt het verhaal een bijzonder originele manier om structuur aan een spel te geven. Regelmatig stuit je via de wereldkaart (die zo lijkt meegenomen uit oude Final Fantasy’s) op een dik wit jasje, dat je alleen kunt ontluiken met de juiste herinneringen. Dit spelverloop is eigenlijk best oké: á la Dragon Quest hebben alle dorpjes die je tegenkomt wel hun eigen probleempjes, en het is best leuk om deze als speler op te lossen. Zo moet je op een gegeven moment een dorpje redden van vergiftigd water en beland je later ergens waar wel iets héél bijzonders aan de hand is met de tijd. Tegen het einde van het spel (rond de 23 uur!) wordt zelfs het verhaal wat interessanter!

Aan jou de taak om ondertussen met mensen in conclaaf te gaan, of juist een sterke eindbaas te verslaan om Memories te vergaren. Zo kun je steeds weer een stukje verder op de kaart. Leuk is dat je met het ontgrendelen van nieuwe gebieden ook extra krachten voor je reisgezelschap vrijspeelt. Wat deze krachten zijn, is volledig afhankelijk van jouw keuze. Het voelt alleen als een gemiste kans dat je de meeste herinneringen verkrijgt door monsters te verslaan: dit had een opstapje kunnen zijn tot interessante gespreksoptie en dialogen.

Spritnite

Het gevechtssysteem is overigens zonder twijfel het hoogtepunt van Lost Sphear. Als een waar traditioneel RPG betaamt, maak je monsters een kopje kleiner door om de beurt aan te vallen. De titel geeft hier een kleine dynamische twist aan: tijdens je beurt kun je je positie naar jouw smaak veranderen. Zo kun je slim proberen om twee monsters die dicht bij elkaar staan aan je zwaard te rijgen. Of ga je met scherpschutter Locke in zo’n positie staan dat je er meteen vijf tegelijk kan pakken. Gebruik maken van de zwaktes van vijanden is ook zeer belangrijk: niet alleen zorgt dit voor extra schade − een verkeerd geplaatste aanval kan ervoor zorgen dat juist jij pijn lijdt. Leuk gevonden!

Het siert het spel ook dat statboosts, genezingsaanvallen en dergelijke ook worden gekoppeld aan dit slimme positioneren. Dit heeft alles te maken met Spritnite, verworven herinneringen die je na betaling omzet tot vaardigheden. Zo leert Lumina een krachtige Palm Beam die haar ook van lange afstand aan laat vallen en kan Kanata een handige genezingscirkel oproepen. Deze zijn voor ieder personage uniek, waardoor je flink kunt stoeien met combinaties in je vierkoppige team. Al deze vaardigheden kun je daarnaast ook koppelen aan zogenoemde Momentum Spritnite, om ze een speciaal effect (zoals Poison, Slow, een Thunder-element of het verlagen van de aanvalskracht) mee te geven. Deze trigger je helemaal naar eigen hand tijdens een Momentum, dat je onder andere opwekt door schade uit te delen of te ontvangen. Grinden loont – enkel jammer dat er niet echt een waardige beloning aan is gekoppeld.

Conclusie

Lost Sphear wil niets liever dan de oude JRPG adoreren, maar juist voor fans van dat genre is het een spel met twee gezichten. Aan de ene kant is het een nostalgisch feest van herkenning met een uiterst doordacht gevechtssysteem, maar aan de andere zijde heeft het een oppervlakkig, voorspelbaar verhaal. Persoonlijk vond ik het vooral jammer dat je bijna geen band opbouwt met je reisgenoten: hierdoor is het moeilijk om je écht te verliezen in de titel. Voor nieuwelingen is het zeker een aardige manier om te beginnen, maar veteranen kunnen wellicht beter wachten op Project Octopath Traveler.

7.3

N1-score

  • + Sterk uitgewerkt gevechtssysteem
  • + Grinden is zowaar leuk!
  • + Mist zorgt voor goed gestructureerd spelverloop
  • - Voor fans is het verhaal te voorpelbaar
  • - Weinig memorabele personages
  • - Kampt met een identiteitscrisis

Like dit bericht:

Recente artikelen

Corpse Party II: Darkness Distortion aangekondigd voor Nintendo Switch

0

Media Corpse Party II: Darkness Distortion aangekondigd voor Nintendo Switch

29-03-2024

1

Karlijn

Animal Crossing: New Horizons

0

Hands-on Animal Crossing: New Horizons

05-03-2020

0

Dre

Rune Factory 4 Special – Ouderwets klasse

0

Review Rune Factory 4 Special - Ouderwets klasse

25-02-2020

2

Kitty

Reageer als eerste!