Life is Strange: True Colors - Weet de juiste snaar te raken

Er zijn van die games die ik graag opnieuw voor het eerst zou spelen. Eén daarvan is de allereerste Life is Strange, een grafisch avontuur dat in 2015 verscheen. Er zijn een aantal vervolgen op verschenen: goede games, maar niet zo denderend als dat eerste deel. Life is Strange: True Colors brengt ons naar een sprookjesachtig mijndorp in de bergen van Colorado, om in de huid te kruipen van Alex Chen. Weet dit deel weer de juiste snaar te raken? 

Alex Chen kan na een aantal jaar in het pleegzorgsysteem eindelijk bij haar broer gaan wonen, in het idyllische mijndorpje Haven Springs. Alex heeft al een paar jaar therapie achter de rug, omdat ze nogal last heeft van emotionele uitbarstingen. Wat ze angstvallig geheim houdt, is haar superkracht/vloek: ze is zó empathisch dat ze de emoties van anderen kan zien. Is de emotie te sterk, dan neemt deze haar volledig over en verliest ze de controle over zichzelf, met alle gevolgen van dien.

Een breed spectrum

True Colors weet je meteen vanaf het begin mee te slepen in het verhaal en de heerlijke sfeer van Haven Springs. De inwoners zijn sympathieke dorpelingen die je hartelijk welkom heten in het mijnwerkersdorpje. De oude barbezoeker die veel te lange verhalen vertelt, de norse-maar-vriendelijke barman, de lieve bloemenverkoopster, het jaloerse vriendje. Je woont boven een bar aan het begin van een knusse winkelstraat, waar even verderop ook de platenwinkel van Steph te vinden is (een personage dat we hebben leren kennen in de eerste Life is Strange). Al snel maak je vrienden en vijanden en beginnen de vele geheimen van Haven Springs zich te ontvouwen.

Bij verschillende belangrijke personages, maar ook bij naamloze toeristen heb je de optie om je krachten in te zetten om na te gaan waar hun emoties vandaan komen. Vervolgens is het aan jou wat je hiermee doet. Helemaal niks? Ga je proberen te helpen? Wiens kant kies je? De verhalen zitten goed in elkaar en weten je echt in de game te zuigen. Alex heeft een prima gevoel voor humor, waardoor het leuk is om alle voorwerpen te bekijken en haar gedachten erover te horen. Al snel voel je je prima thuis in haar wereld. Het is wel erg jammer dat één van de belangrijkste plottwists al in de trailer te zien is.

Dat alles draait om emoties versterkt goed hoeveel je je kunt inleven en Alex en de andere personages. Ik heb zelden zoveel verschillende emoties gehad tijdens het spelen van een game. Op het ene moment lach je om een grappige situatie, later ben je net zo hard verdrietig of boos. De personages zijn gelaagd; ook de mensen die ik in eerste instantie niet mocht, bleken een goede kant te hebben. Wanneer iemand een heel heftige emotie heeft, kan Alex deze overnemen om de wereld te zien zoals de geëmotioneerde hem ziet. Dit is ook erg sterk gedaan. Bij angst lijkt alles vreselijk en bedreigend, bij woede voel je de kracht daarvan bijna uit het scherm komen. De visualisatie hiervan is echt knap gedaan. En net als in andere delen wordt alles ondersteund door een heerlijke soundtrack en sterke voice-acting.

Kort maar krachtig

Dat het zo’n geweldige game is om te spelen, maakt het des te spijtiger dat het allemaal wat snel gaat. Niet alleen qua speelduur (na een dikke elf uur zag ik de aftiteling langs rollen), maar ook inhoudelijk. Alex leert ontzettend snel om haar krachten te beheersen, terwijl het aan het begin van het verhaal nog zo’n overweldigend probleem was voor haar. Ze leert er zelfs wat nieuwe opties voor haar krachten bij, maar hier kun je nauwelijks wat mee doen voor het verhaal tot een eind komt. Ook zijn er eigenlijk wel wat weinig verschillende locaties om te verkennen. Het is toch jammer dat je in zo’n mooi bergdorp niet even de bossen in kunt. Dat ik veel meer wil van Life is Strange: True Colors, is deels een compliment en deels een kritiekpunt. Iets waar je zó ontzettend goed in kunt opgaan, is gewoon te snel voorbij doordat sommige verhaallijnen niet diep genoeg gaan.

Een ander minpuntje is toch wel de grafische kwaliteit op de Nintendo Switch. Haven Springs is prachtig en de voice acting fenomenaal. Als je de keuze hebt, dan raad ik je aan deze game op een ander platform te spelen. Ook op de Nintendo Switch is het mooi, maar bij een game als deze wil je de best mogelijke ervaring. Ook waren er een paar grafische haperingen en jump-ins die me wel uit het verhaal haalden, maar deze schijnen bij elke versie voor te komen.

Conclusie

Life is Strange: True Colors weet de wereld van emoties erg sterk in beeld te brengen, met Haven Springs als een prachtig decor. De kracht van Alex is een interessante invalshoek, en de sympathieke en minder sympathieke personages maken de wereld bruisend en uitnodigend. Daarom is het des te jammer dat de game aan de korte kant is, omdat niet alle invalshoeken zo ver zijn uitgediept als had gekund. Meer van dit, Deck Nine, veel meer!