Legendary Eleven

Nu het Nederlands elftal voor de tweede keer op rij niet op een groot mondiaal voetbaltoernooi staat, is de nostalgie naar de gouden jaren tachtig groot. Het was immers op het EK in 1988 dat Oranje voor het eerst en laatst een grote prijs pakte. Laat Legendary Eleven van het kleine Eclipse Games nou net met hun voetbalarcadespel zich focussen op het voetbal uit de gouden jaren 80 en 90. Is deze voetbalarcade een goede vervanger voor het Oranjeloze WK deze zomermaanden?

Arcade

Voor wie Legendary Eleven meteen vergelijkt met FIFA: dat is absoluut niet het geval. Legendary Eleven focust zich niet alleen op het voetbal uit de jaren 80 en 90, maar neemt ook inspiratie uit de voetbalgames die in deze periode uitkwamen. Denk dus aan International Super Soccer voor de Super Nintendo en Nintendo World Cup, een spel dat in 1991 verscheen voor de Nintendo Game Boy. De focus ligt dus echt op arcade-elementen zoals powerboosts wanneer je stickers verzamelt, en elk team heeft specifieke speciale moves. Realisme is ver te zoeken, maar dat zou je ook niet anders willen hebben bij deze titel.

Teams en spelers

In Legendary Eleven kun je uit 36 verschillende teams kiezen, met de spelers uit die tijd. Vol snorren en afro’s herbeleef je een gouden voetbaltijd waarbij het allemaal nog niet zo serieus werd genomen als vandaag de dag. Dat Eclipse Games verder geen licenties heeft voor de teams is niet erg: in plaats van dat je met Van Basten en Gullit in de spits speelt, speel je ditmaal met Marco en Ruud in de spits, met vlak daarachter spelers als Danny (Blind), Frank (Rijkaard) en andere wereldtoppers. De namen zijn in ieder geval meer geïnspireerd op de toenmalige internationals dan bijvoorbeeld Hans de Noteboom in de vroege jaren van FIFA. Wel is het mooi om te zien dat zelfs de reclamebanners zoals die van Canon en Toshiba zijn vervangen door Conan en Tobhisa, een grappige knipoog naar het verleden.

Gameplay

Realisme is dus ver te zoeken in dit spel, en de gameplay is dan ook erg arcade-achtig. Ondanks dat krijg je het spel erg lastig onder de knie. Zeker het eerste uur – en als je een ervaren FIFA-speler bent zoals ik nog langer – moet je echt wennen aan de controls en de kneuterigheid waar je mee te maken hebt als het arcade-achtige gameplay betreft. Na dat uur begin je het spelletje echter meer onder de knie te krijgen waardoor het allemaal iets soepeler loopt. Dat neemt echter niet weg dat de gameplay niet af voelt. Simpele intikkertjes zitten er bijvoorbeeld niet in, omdat je altijd moet opladen als je op doel wilt schieten en ook loopt de AI niet vaak mee, waardoor je bijna altijd genoodzaakt bent om solo’tjes te scoren.

Dan voelt de game ook op andere punten nog niet af. Zo zijn er veel ‘jumpers’, denk hierbij aan het maken van overtredingen, of als je een doelpunt maakt en weer naar het middenveld gaat, voor een paar seconden verdwijnen de spelers om dan weer aan de aftrap te verschijnen. Ook een aantal slordigheidsfoutjes, zoals dat de bal verspringt bij het nemen van een strafschop of corner, zijn kleine zaken die misschien niet game breaking zijn, maar wel net die puntjes op de I zijn die missen. Daarnaast is de bal wel eens overduidelijk uit geweest, maar gaat het spel gewoon verder, of blijft de game ellendig lang hangen na een overtreding. Talloze bugs doen je afvragen of ze koste wat kost dit spel vóór het WK in Rusland uit wilden brengen.

Grafisch gezien en wat betreft presentatie ziet de game er erg leuk uit. De personages lijken op spelers uit de periode van de tijd van weleer inclusief afrokapsel en snorren. Ook heeft de game een arcade-achtige grafische stijl die goed tot zijn recht komt op de Nintendo Switch. De commentator bij het spel is verder niet echt interessant om aan te horen en leidt eerder tot frustratie dan dat het erbij hoort, gelukkig kun je deze optie uitzetten.

Conclusie

Legendary Eleven had in potentie een leuke arcade-voetbalgame kunnen worden voor de Nintendo Switch eShop. Echter is de game naar mijn mening te vroeg uitgekomen waardoor de game niet tot zijn recht komt. Qua presentatie en de hoeveelheid teams zit het allemaal wel snor. Toch is het de gameplay die wat steken laat vallen. Eclipse had er beter voor kunnen kiezen nog langer aan de game te werken zodat het echt een ode zou doen aan de ouderwetse arcade-voetbalgame, want dit spel geeft teveel frustratie en nodigt te weinig uit om écht goed te spelen.