Kona

De tekstuele presentatie van een Tarantino-film, de warme vertellersstem van Firewatch en het verlaten dorp uit Everybody’s Gone to the Rapture. Tel deze drie succesingrediënten bij elkaar op en je krijgt Kona. Gooi dat alles dan ook nog eens in een pittoreske Canadese setting, ondersteund door country- en indiemuziek, en het geheel is af. Ja, wij zijn positief!

Kona verscheen al in 2017 voor de PlayStation 4 en in 2016 voor de PC, waar vrijwel alle games uit dit genre voor verschijnen. Een leuk weetje: de Canadese overheid heeft het spel gesubsidieerd! Je speelt als Carl Faubert in een Franstalig gebied in Canada. Je bent net terug uit Korea en zoekt een onderkomen, waarvoor je William Hamilton opzoekt in Manastan. Terwijl je lekker door het prachtige Quebecse landschap tourt, blijkt Kona al snel meer dan een simpele ‘walking simulator’…

Inspiratie
Zoals ik in de inleiding al aangaf, zie ik drie inspiratiebronnen heel duidelijk terugkomen in deze game, ook al verscheen Kona oorspronkelijk zeer kort na de twee games waar het erg op lijkt. Ten eerste rijd je door Manastan en merk je dat het landgoed grotendeels verlaten is; jezelf afvragend wat er gebeurd zou zijn, zie je zelfs hier en daar ingevroren personen. De verlaten huisjes, gevuld met allerlei mysterieuze persoonsgegevens, doen erg denken aan Everybody’s Gone to the Rapture. Ten tweede bewandel je de indrukwekkende ongerepte natuur onder het genot van een typische vertellersstem, net zoals Firewatch dat doet. De felgele schreeuwende letters en de achtergrondmuziek lijken, tot slot, zo uit een Tarantino-film te komen. En ja, dat wilde ik nog even benadrukken!

Kona
Kona gaat pas echt van start, wanneer je na een ongeluk plots ontwaakt in je auto. De groene weiden hebben plaats gemaakt voor een flink pak sneeuw en Carl heeft nu niet bepaald zijn meest wintervriendelijke outfit aangetrokken. Na zijn auto, maar bovenal zichzelf, te repareren, trek je verder richting Hamilton. Je hebt ook geen keuze, want van de weg achter je is weinig over. Zodra je de General Store bereikt, verandert je doel enigszins.

Niet langer ga je op zoek naar Hamilton, maar nu heeft Carl door dat het verlaten Manastan andere geheimen herbergt. Hiervoor rijd je met je autootje alle huizen van inwoners en verschillende grotten af. Overal vind je wel iets van waarde: informatie uit foto’s of brieven, lucifers of andere overlevingsmiddelen of gereedschap zoals een hamer. Alles wat je vindt moet je goed bewaren, om het ergens anders in Manastan te gebruiken en zo verder te geraken in het spel. Hierbij hoef je vaak niet per se één bepaald voorwerp op één specifieke plek te vinden, zo kun je een magneet (op een bepaald punt benodigd om verder te geraken) op meerdere plekken vinden. Gelukkig maar!

Ook moet je in de sneeuwrijke omgevingen je eigen gesteldheid in de gaten houden. Carl raakt al snel onderkoeld en moet regelmatig een bezoekje brengen aan een kampvuur. Deze kampvuren vind je op veel plekken in de wereld en hier sla je ook meteen het spel op. Ook de fysieke gesteldheid van de hoofdpersoon is belangrijk: gebruik hiervoor verbandtrommels of pijnstillers. Tot slot schiet Carl nog al eens in de stress, maar door een peukje op te steken vermindert zijn stressniveau weer.

Verdictum
Waar Kona écht de andere afslag neemt ten opzichte van de games die ik eerder heb genoemd, is eigenlijk wat betreft de gameplay zelf. Veel minder dan Firewatch en Everybody’s Gone to the Rapture volg je een gefixeerd verhaal in Kona. Hier staan echt het exploreren en survivalen centraal, waardoor je stiekem zelfs even aan Skyrim terug denkt wanneer je rugzak weer eens vol is, bepakt met stuk voor stuk broodnodige middelen. Voor het ultieme exploratiegevoel pak je er, al rijdende, achter het stuur de omgevingskaart bij om te navigeren naar je volgende bestemming.

Hieruit volgt eigenlijk direct dat het geheel wat minder verhalend aanvoelt dan soortgelijke games. Kona vertelt wel veel verhaal hoor: je treft overal aanwijzingen over wat zich heeft voorgevallen in het dorp, en de zware vertellersstem vermaakt je vaak met een verhaaltje. Toch is het verhaal minder leidend en staat de gameplay centraal. Helaas gooit Kona het in het laatste half uur ineens compleet over een andere boeg wat betreft gameplay. Hier verandert het jammer genoeg in een misplaatste actie-shooter. Een ander minpuntje, dat al vanaf het begin een rol speelt, zijn de eindeloze laadschermen. Hoewel het niet al te vaak voor komt, moet je plotseling soms een halve minuut wachten om verder te gaan.

Conclusie
Ik heb misschien meer woorden gewijd aan Kona dan nodig, maar wát een meeslepend avontuur! Je pluist elke hoekje van het prachtig besneeuwde Canadese dorpje Manastan uit om verder te komen in het spel. De presentatie, de wereld en de fijne exploratie-gameplay blinken hier uit. Helaas wisselt Kona deze fijne gameplay gedurende het laatste half uurtje in voor een meer actievolle aanpak, maar dat mag de pret niet drukken.