Hyrule Warriors: Definitive Edition

De Nintendo Switch betreedt de laatste tijd voor fans wat gevaarlijk water. Wii U-klassiekers als Bayonetta 2, Donkey Kong: Tropical Freeze en binnenkort ook Captain Toad worden zomaar overgeheveld naar de Nintendo Switch. ‘Makkelijk’, noemen ze het, terwijl ze Hyrule Warriors: Definitive Edition direct in datzelfde vaarwater stoppen. Spuw gal waar je wil, maar deze Zeldiaanse musou-titel is een van de meest houdbare titels die de Nintendo Switch te bieden heeft!

Zie, Hyrule Warriors: Definitive Edition is niet simpelweg een port van de Wii U-versie. Aan deze maaltijd is namelijk de Nintendo 3DS met al haar extra ingrediënten en verbeteringen toegevoegd, alsmede alle uitgebrachte DLC. Dit betekent dus dat je lekker ook met die schattige Linkle en haar kruisbogen kunt losgaan en er een gigantische vrachtlading aan kaarten in Adventure Mode voor je klaarligt. Als kers op de spreekwoordelijke taart speelt het geheel knisperend scherp én vloeiend in zestig beeldjes per seconde – ook in handheldmodus! Een grote pré voor een hectisch spel als dit. Het levert een ongelofelijk compleet pakket op dat je met gemak tientallen en tientallen uren bezig houdt.

Vrij en zorgeloos

Voor het grootste deel zijn dit ook leuke en vrij zorgeloze uren. Voor wie het principe nog niet kent: Hyrule Warriors is gebaseerd op de in Japan zeer populaire Dynasty Warriors-franchise. Hierin ram je massa’s en dan ook massa’s aan vijanden de hersens in. Voor je het weet heb je al een stuk of duizend Bokoblins over de kling gejaagd. Hiervoor gebruik je doorgaans vooral de B-knop van je Switch, afgewisseld met een slim getimede druk op Y voor een speciale aanval. Door slim met deze twee knoppen te spelen, tover je algauw prachtige combo-aanvallen op je scherm, waarin Link bijvoorbeeld hoog boven zijn vijanden uit torent en vervolgens met een verwoestende klap van zijn zwaard de menigte weer induikt. Het is simpel en zou eigenlijk al snel repetitief moeten worden, maar werkt verrassend bevredigend. Zonder dat je het door hebt, ben je alweer een paar uur verder.

Hier helpt ook het brede scala aan personages aan mee. Vanaf het begin is elk personage uit de verhaalmodus al ontgrendeld, wat je steeds prikkelt een ander uit te proberen. Zo vecht de – speciaal voor Hyrule Warriors-bedachte – Lana vooral met magie, terwijl Impa met haar grote zwaard het vooral van brute water-aanvallen moet hebben. Hoewel je uiteindelijk vooral dezelfde combo’s maakt, voelt elk personage door een breed scala aan type aanvallen toch gevarieerd aan. Linkle is met haar vlugge speelstijl bijvoorbeeld een gouden toevoeging.

Geschiedenisles

Voordat je als nieuwkomer echter enthousiast naar de winkel rent, moet je wel één puntje goed in je achterhoofd houden: Hyrule Warriors is géén The Legend of Zelda. Verre van dat zelfs. Ook al oogt het stiekem wel zo, als je door Hyrule Field rent met Link, terwijl dat karakteristieke deuntje uit A Link to the Past uit je speakers dreunt en je feetje ‘Hey Listen’ kirt bij elke stap. Of als ineens Ocarina of Time’s King Dodongo tevoorschijn komt, die zich enkel laat verslaan als je een van die typische Zelda-wapens tevoorschijn haalt. Of als je als een verdwaasde Linkle opeens in Faron Woods terecht komt, waar haar geliefde kompas gestolen wordt door die brutale Skull Kid. Zie het als een ode aan de franchise, een prachtige geschiedenisles door de wereld van Zelda.

Met name qua spelopbouw slaat Hyrule Warriors echter wel eens de plank mis. Zo is de verhaalmodus niet meer dan een manier om de fijne kneepjes van het musou-vak te leren. Daar komt nog eens bij dat deze missies een tikkeltje te lang duren (met de meeste ben je algauw een half uur bezig) en vaak onoverzichtelijke vormen aannemen. Dat laatste heeft twee redenen: je kaart is minuscuul, waardoor je lastig ziet waar je je precies bevindt. Ik speelde Hyrule Warriors dan ook eigenlijk alleen maar in handheldmodus, omdat dit hier niet zoveel uitmaakt. En de tweede reden? Je bent vaak overal en nergens op het speelveld nodig. Met meerdere Warriors is dit geen probleem, omdat je ze opdrachten kunt geven en gemakkelijk tussen ze kunt schakelen (briljante toevoeging uit de Nintendo 3DS-versie), maar in je eentje kan dit nogal eens een onverwachte Game Over opleveren.

Op avontuur

Het grootste lokkertje en zonder twijfel de leukste modus uit Hyrule Warriors: Definitive Edition is dan ook echt de Adventure Mode. Deze speelt zich af op een kaart met de pixelige stijl van de eerste The Legend of Zelda en biedt heerlijk gevarieerde én behapbare missies. Zo moet je bijvoorbeeld via een soort quiz de juiste vijand verslaan, zo snel mogelijk een X aantal Mokoblins over de kling jagen of overleven in een veld met enkel eindbazen. De eerste map houdt je al uren bezig, maar met al die DLC kun je ook opdrachten vervullen in kaarten op basis van The Wind Waker of A Link Between Worlds, elk met hun unieke regels. Ze worden telkens een stukje pittiger, maar doe je goed je best, dan word je beloond met uniek wapengerei, nieuwe personages of misschien zelfs een Fairy die je helemaal zelf mag opvoeden. Had ik al gezegd dat er een hoop te doen is in dit spel?

Conclusie

Hyrule Warriors: Definitive Edition mag met recht zijn naam dragen. Hoewel het spel in geen geval perfect is, zit het tot de nok toe vol met content. De verhaalmodus is ietwat karig en qua spelopbouw mist het finesse, maar dit vergeet je al snel als je uren verder bent in die zeer gevarieerde en onderhoudende Adventure Mode. Hyrule Warriors zit boordevol referenties, Zelda-magie en speelt al met al heerlijk weg. Als je ooit nog eens in het musou-wereldje wilt stappen, is dit de beste instapdrempel die je kunt krijgen.