GoNNER

Op de één of andere manier lijken de rogue-likes binnen te stromen op Nintendo-platformen. Een paar weken geleden mochten we de verrassend goede The Binding of Isaac op de Nintendo Switch verwelkomen, nu hebben we GoNNER. Het heeft een unieke stijl met donkere ondertonen, maar hoe leuk is het spel? Er zijn platformerelementen, wat zonder meer interesse oproept. Ik besloot er maar eens diep in te duiken!

Dood is geen zonde

De beste manier om GoNNER te omschrijven is als 2D-platformer met rogue-like invloeden. Je speelt als het mannetje Ikk met het doel om walvisvriend Sally op te vrolijken. Je moet voorwerpen opsporen in donkere omgevingen, verspreid over vier werelden. Waarom? Dat legt de game niet uit, maar uiteindelijk maakt het allemaal niet uit. De reis is belangrijker en gevuld met alle ongemakken van een rogue-like: pittige bazen, verscheidene geheimen en levels die elke keer veranderen.

GoNNER ligt vanaf het begin goed in de hand. Als een platformer geeft het alle benodigdheden om een poging succesvol te laten verlopen, iets waar je gaandeweg meer over leert. Aan het begin van elke run stel je Ikk met drie elementen samen. Het hoofd bepaalt de hoeveelheid gezondheid en passieve vaardigheden, terwijl het backpack je een speciale optie schenkt zoals een hogere sprong of een instant reload. Als laatste is er ook een wapen en er zijn een flink aantal beschikbaar. Dit gaat van een laser tot aan een shotgun; slechte opties zijn er eigenlijk niet. Meer vaardigheden kun je ontgrendelen of kopen tijdens je reis.

De levelstructuur van GoNNER zit eenvoudig in elkaar. Je gaat door een aantal willekeurige levels heen, bevecht de baas van het gebied en maakt je klaar voor het volgende gevecht. Onderweg verzamel je symbolen. Deze gebruik je als ‘continues’ (extra levens) of ‘score modifier’ (hogere score). De score is erg belangrijk, gezien deze gedeeld kan worden op de online leaderboards. De symbolen gebruik je tevens als geld voor de extra vaardigheden, wat de keuzes maken pittig maakt. Naast het reguliere avontuur zijn er dagelijkse uitdagingen. Hier kun je spelen met verscheidene modifiers en probeert een hoge score neer te zetten. Ik duik hier nog steeds dagelijks in en herhalingen vallen nog niet te bespeuren.

Het enige nadeel is dat GoNNER geen goede eerste impressie achterlaat. De game legt je te weinig uit en je vogelt alles naar eigen inzicht uit. Ik moest er hulp bij halen om het te begrijpen, waar ik normaliter niet voor open sta. Het helpt niet dat de game een brute moeilijkheidsgraad kent. Hierdoor zal het eerste uur aanvoelen alsof GoNNER de speler niet begrijpt. Het gevoel valt niet eenvoudig weg te nemen, maar ik begon het spel al vrij snel lief te hebben. De donkere, getekende stijl bleef me boeien en na de eerste goede run voelde het alsof ik de wereld aankon.

Conclusie

GoNNER is zeker niet een spel voor iedereen. Hoewel de stijl en gameplay menig speler zullen boeien, is het eerste uur niet bepaald een pretje. Je wordt met de neus op de feiten gedrukt, waardoor je bijna onnodig dood gaat. Zodra je de mechanieken baas wordt, verandert ook meteen de hele dynamiek van GoNNER. Je krijgt zin in meerdere rondes achter elkaar, haalt het meeste uit de wapens en laat een grote walvis weer lachen.