Cult of the Lamb – Succesvol geïndoctrineerd

Ah, het idyllisch leventje van een management simulator: besjes plukken, hout hakken en volgelingen bloederig opofferen. Misschien valt dit niet binnen het sprookjesachtige beeld waar de meeste life sims voor gaan, maar dat houdt Cult of the Lamb niet tegen. Verpakt in een snoezige artstijl, (ogenschijnlijk) onschuldige praktijken en de wollige kleren van een letterlijk lammetje mag jij een afschuwelijke sekte opstarten. En wat blijkt: het is een sadistisch ritueel waar ik maar al te graag bij ben.. als sekteleider.

Cult of the Lamb dankt haar charme al gelijk deels aan haar genre. Life simulators hebben namelijk een bepaald imago. Niet heel gek, als je kijkt naar de dominerende giganten zoals de Harvest Moon/Story of Season-franchise, Animal Crossing of Stardew Valley. En het is juist deze bijna inherente lieflijke en vreedzame sfeer van het genre dat Cult of the Lamb extra charme geeft. Cult of the Lamb is namelijk alles behalve waar het vreedzame life simulator-genre voor staat, maar ziet en speelt er wel precies uit als eentje. Een best wel goede ook.

Eldritch genre-fusie

Gered uit de dood door een verbannen god, krijg je als lammetje de onheilige taak een nieuwe sekte op te starten. Dit is voornamelijk waar het cult management-gedeelte van het spel vandaan komt: het geloof in je sekte hooghouden en de sekte groeien zijn je voornaamste bezigheden. Voor het verzamelen van meer grondstoffen en volgelingen, gooit Cult of the Lamb nonchalant een totaal ander genre in de mix. In de vorm van bloederige kruistochten, bevindt je lammetje zich midden in wat roguelite dungeoncrawling-actie. Maar pas op: je sekte gaat er intussen waarschijnlijk op achteruit. De tijd tikt namelijk door, magen moeten gevuld worden en het geloof in je sekte moet sterk blijven. Zo niet, is het dit keer echt einde spel voor de kleine lamgod. Hierdoor bestaat de kern van Cult of the Lamb uit een bijzonder stressvol en sterk staaltje balans.

Kannibalistische kudde

De wisselwerking tussen genres is maar het topje van de ijsberg als het gaat om de managementopties in Cult of the Lamb. Het spel barst van de verschillende elementen en de verschillende upgrades die je in je sekte kunt ontgrendelen, zijn haast niet allemaal op te noemen. Al die elementen zijn nooit te overweldigend, maar ze geven het spel juist een lekker stressvolle leercurve. Wat moet je doen met alle poep als je je kudde volgelingen diarree hebt bezorgd? En als er intussen een ontrouwe volgeling boos misinformatie zit te verspreiden? De drolletjes gebruiken als mest en een gevangenis bouwen om volgelingen opnieuw in op te voeden is hier best een goede oplossing. Maar je kunt ook gaan voor kannibalistische mogelijkheden en moord: het is jouw sekte en jij mag de regels bepalen. En de regels die het spel je voorlegt leunen duidelijk heerlijk naar de wat duistere kant.

Belangrijk is wel dat je volgelingen hebt die hard aan het werk gezet kunnen worden: zo verzamel je grondstoffen en toewijding om je cult te laten groeien. Zo kun je weer upgrades binnen je sekte of voor op je kruistochten ontgrendelen. Wanneer je eenmaal veel slaafjes volgelingen, hebt, is het wel lastig om een overzicht te houden. Wie wat doet en of er nog werk te delegeren valt, is niet makkelijk te overzien. Dit maakt het managen moeizamer. Maar wanneer je het eenmaal onder de knie begint te krijgen en het spel geen nieuwe dingen meer naar je gooit, moet ik zeggen dat het spel wat oudbakken wordt. Wat eerst een stressvolle, chaotische kwestie van het hoofd boven water houden was, verandert bijna in een simpele formule. Een lichtpuntje is wel dat ik dit pas de laatste paar uren van de ongeveer vijftien uur begon te voelen: voor de rest lukte Cult of the Lamb het om me een trotse, toegewijde en kwaadaardige sekteleider van mijn eigen Kebabthulu Kult te maken.

Kerker-klusje

Het helpt niet dat de kruistochten ongeveer hetzelfde probleem hebben. Deze zijn een beetje wat je zou verwachten van een roguelite dungeon crawler: er is een willekeurige lay-out, willekeurige wapens die je in je sekte kunt upgraden en tarot kaarten die je in de kerkers voor die run allerlei bonussen geven. Een run speel je doorgaans uit in ongeveer 10 minuutjes. Er zijn vier werelden waar je iedere keer vier keer een kerker doorloopt, met een eindbaas aan het einde. Heel diepgaand is het dungeon crawlen dus niet, maar het is genoeg voor wat het is. Het fijne aan deze kruistochten is vooral dat de runs vaak een beetje afhangen van wat je sekte op dat moment nodig heeft. Het spel geeft je namelijk een beetje vrijheid in de manier waarop je door de kerkers beweegt. Weinig eten in voorraad? Dan kun je bijvoorbeeld een route nemen waar je langs een kamer met besjes gaat.

Maar in principe blijft de kern van het dungeon crawlen net iets te veel hetzelfde. De lay-out en complexiteit van de maps blijven eigenlijk hetzelfde; het enige dat echt verandert is de moeilijkheidsgraad en de vijanden. Ik vond dat zelf niet genoeg om na een tiende run, het meer te zien dan een weer ander klusje dat geklaard moest worden.

Losgeslagen lam

In zijn geheel heb ik wel echt kunnen genieten van Cult of the Lamb. De verschillende elementen van het spel creëren een heerlijke dynamiek in de gameplay-loop. In de korte tijd dat ik het heb uitgespeeld, heeft het me keer op keer weten te verrassen met de morbide knipoogjes en de glasheldere problematische praktijken.

Wat het hele spel door helaas wel terugkwam, waren de technische mankementen. Dit is niet exclusief aan de Nintendo Switch-versie, maar wel prominenter aanwezig. Zoben ik in mijn playthrough meerdere keer gesoftlocked, waardoor ik mijn save file opnieuw moest opstarten via het menu. Vaak is dat geen ramp, maar daardoor heb ik wel bijvoorbeeld een pittige eindbaas opnieuw moeten verslaan. Verder heeft de game last van framerate drops bij nieuwe dagen of wanneer er veel aan de hand is op een scherm. Het spel was zoals ik het heb gespeeld, gelukkig nog wel prima speelbaar. Het zorgde wel voor onnodige frustratie, maar gelukkig zijn er patches onderweg.

Conclusie

Cult of the Lamb moedigt je zo nonchalant en schaamteloos aan de meest gruwelijke en duivelse dingen te doen, dat het een bepaalde charme heeft. Het zorgt voor een heerlijke insteek binnen het normaal zo rustgevende life simulator-genre: een frisse wind die berust op een mix van stressvol management en absurde dingen die je meemaakt binnen je sekte. Dat zorgt er helaas wel voor dat het spel een beetje oudbakken wordt wanneer je het stressvolle overwint en de absurditeit zijn limiet heeft bereikt. Maar voor een groot deel indoctrineert het spel je moeiteloos om plezier te hebben. Aan mij de verheven taak het woord te spreiden: Cult of the Lamb is zeker een game om in de gaten te houden!