Crisis Core -Final Fantasy VII- Reunion - Fantastische remaster

Crisis Core verscheen in een tijd dat spellen van Square Enix verspreid op allerlei platformen uitkwamen. Om deze reden zat deze titel heel lang vast op de PSP. Met de hernieuwde populariteit van misschien wel het bekendste Final Fantasy-spel, nam de Japanse RPG-gigant eindelijk de moeite om het een tweede leven te geven. Het resultaat is Crisis Core – Final Fantasy VII – Reunion. Een game die als geen ander aanvoelt als een spel uit de jaren ’00, maar ook anno nu meer dan de moeite waard is.

Spellen als Final Fantasy VII verschijnen maar eens in de zoveel tijd. Van die games waarvan je weet dat ze later de geschiedenis in gaan, zoals Super Mario 64. Je kunt voorzichtig stellen dat dit een van de eerste (zo niet dé eerste) JRPG’s was die massaal populair werd in westen. Het wist rollenspellen op succesvolle wijze te vertalen naar een 3D-wereld, zonder concessies te doen aan gameplay. Sterker nog: het toont een Square ambitieuzer dan ooit. De game besprak kwesties die anno 2022 nog altijd relevant zijn, kende een cast aan memorabele personages én misschien wel de meest iconische plottwist aller tijden.

Het heerlijke aan Crisis Core – Final Fantasy VII – Reunion is dat het deze memorabele wereld helemaal omarmt. Spelers worden getrakteerd op herkenbare personages, locaties en zelfs scenes. De opening is bijna precies hetzelfde als in Final Fantasy VII, met hoofdpersonage Zack Fair die van een trein springt. Tegelijkertijd voelt het echt aan als een verlengstuk, als zijn eigen ding: Cloud en Tifa zitten wel in het spel, maar alles draait om die eerder genoemde Zack Fair.

Zack Fair

Crisis Core – Final Fantasy VII – Reunion speelt zich af in de wereld van Final Fantasy VII. Hier heeft elektriciteitsbedrijf Shinra een groot deel van de macht in handen. Zij zijn niet alleen verantwoordelijk voor de energie, maar ook de bescherming van het land. Als Zack Fair zit jij bij de speciale divisie SOLDIER – die afrekent met slechteriken. Uitleggen wie Zack precies is, leidt tot vele complexe spoilers uit deel zeven – maar kort gezegd was hij een vroegere vriend van Cloud Strife. Of beter gezegd: Cloud zag Zack als zijn idool.

Cloud en Zack zijn heerlijke tegenpolen. Waar Cloud overkomt alsof het hele leven ‘m aan zijn reet kan roesten, is Zack vrolijk, behulpzaam en sociaal. Zack wil een held worden voor alle mensen en als speler volg je Zack op weg naar deze missie. Hij wordt bijgestaan door zijn mentor Angeal, de drager van het befaamde Buster Sword. Ondertussen kom je natuurlijk allerlei personages en locaties tegen uit het origineel, maar ik waardeer het wel dat de focus écht op Zack gehouden wordt. Zelfs als je Cloud op een gegeven moment tegenkomt, blijven de schijnwerpers op deze held-to-be. Dit maakt het ook voor nieuwe spelers te volgen, al is deze game wel écht het leukst als je deeltje zeven al gespeeld hebt.

Het verhaal focust zich op een vroegere vriend van jouw mentor, Genesis. Hij is op een dag spoorloos verdwenen, en jij gaat op missie om hem te zoeken. Het verhaal ontvouwt zich een beetje als een shounen anime. Dialogen hebben dikwijls een grappige ondertoon en zetten vooral stoere actiescenes in gang. Bij vlagen voelt het wat onbezonnen, alsof de game zichzelf niet helemaal serieus neemt. Aan de andere kant zorgt dit ervoor dat speciale momenten, zoals de eerste keer dat je Aerith of Cloud tegenkomt, des te sterker binnenkomen.

Kingdom Hearts in het Final Fantasy-universum

De gameplay van Crisis Core is in één zin als “Kingdom Hearts in het Final Fantasy-universum” te beschrijven. In tegenstelling tot de turn-based combat waar FFVII zo bekend om staat, is dit een echte actie-RPG. Met Y sla je met Zacks zwaard, terwijl je met de R en B-knoppen kan verdedigen en rollen. Houd L ingedrukt, en je kunt ook magische aanvallen en andere speciale vaardigheden uitvoeren. Allen onder een respectievelijke knop verstopt.

Maar waar Kingdom Hearts door de jaren heen steeds sneller en soms wat button-masheriger werd, straft Crisis Core dit wel wat af. Zack voert zijn volgende actie pas uit, nadat hij met de vorige klaar is. Dit zorgt ervoor dat je die extra krachtige Blizzara Sword-aanval pas mag gebruiken als hij met zijn vorige zwaardslag klaar is. Of nog beter: als je eerst al een combo van drie of vijf slagen hebt gedaan. Dan doet ‘ie namelijk extra veel schade. Ook magische aanvallen volgen dit principe. In het begin is dit even wennen, maar algauw combo je als een volleerd hack-and-slasher met onze Zack.

Sterker nog: een lekker robbertje vechten in Crisis Core is heerlijk. Dit moet ook wel, want in elke hoek van de lineaire gebieden waar je doorheen wandelt, zijn wel een aantal vijanden te vinden. Al snel buit Square dit ook heerlijk uit, door je beloningen te geven aan je HP, AP (voor speciale vaardigheden) en MP (voor magie)-meters. Combineer dit ook nog eens met uitrusting en in te wisselen Materia-sets, en je kunt heerlijk stoeien en spelen met aanvallen naar jouw smaak. Of naar de missie of tegenstander die je moet verslaan, natuurlijk.

Het meest unieke aan het gevechtssysteem in Crisis Core is echter dat er onder dit alles ook constant een virtuele fruitmachine loopt. Deze bepaalt alles wat er gebeurt op het gebied van progressie. Wil je een Limit Break (een soort superaanval) of Summon uitvoeren? Dat mag pas bij drie gelijke iconen op rij. Wil je een niveau omhoog? Dat ga je pas bij 777. Ook krijg je bij bepaalde combinaties handige bonussen, zoals geen MP-gebruik of zelfs onkwetsbaarheid. Ondanks dat dit verschrikkelijk willekeurig klinkt, zit er vast een bepaald slim algoritme achter – want ik voelde me nooit te zwak.

Genoeg te doen

Anders heb je nog genoeg zij-activiteiten en andere gekkigheden om Zack wat extra krachten te geven. Crisis Core is in essentie een handheldspel, en dat merk je aan alles. De verhaallijn is opgedeeld in tien hoofdstukken die ongeveer een uur per stuk duren. Daarnaast heb je ook allerlei, korte hapklare mini-missies om te voltooien. Deze gaan nooit verder dan “versla alle monsters in dit gebied”, maar door die eerder genoemde heerlijke gameplay is dat gelukkig nooit een probleem. Daarnaast zijn de beloningen die je krijgt echt bizar goed. Deze missions geven je meer ruimte voor uitrusting, laten je Summons als Ifrit en Bahamut ontgrendelen en geven je kostbare Materia.

Leuk is dat je een aantal van deze missies ook pas ontgrendelt als je met bepaalde personages hebt gepraat. Aan dit soort zaken merk je ook wel weer dat dit typisch een spel is van vijftien jaar geleden. Waar games tegenwoordig aanvoelen als zorgvuldig uitgewerkte marketingformules, perfect ingespeeld op onze behoeften en speelwijzen als speler, is deze game heerlijk onvoorspelbaar en goofy. In hoofdstuk 5 mocht ik voordat de missie begon even gezellig rondwandelen in Sector 8. Voordat ik het wist, was ik een of andere optionele Squat-oefening aan het doen. Of verzamelde ik zo snel mogelijk twintig stukjes Materia te verzamelen. Nergens een indicatie dat je dit kunt doen, maar het is er wel. Ik raad je dan ook zeker aan om elk hoekje en gaatje uit te pluizen.

Crisis Core is niet zo gelikt of ambitieus als de FFVII Remake die in 2020 uitkwam. Het is niet zo baanbrekend als het origineel. Verwacht niet een RPG te spelen op de schaal van Dragon Quest XI of Xenoblade Chronicles 3. Het is veel lineairder en gestructureerder. Gek genoeg voelt het daardoor op een of andere manier soms meer aan als een game dan veel spellen van tegenwoordig.

Conclusie

We leven in mooie tijden als gamer. Crisis Core – Final Fantasy VII – Reunion is een uitstekende heruitgave en een geweldige proloog op ’s werelds bekendste rollenspel. Niet alleen omdat de Nintendo Switch-port als een trein loopt, maar vooral ook omdat het oh zo heerlijk speelt. De hapklare structuur past perfect bij de Nintendo Switch en in elk hoekje of gaatje hebben de makers wel weer wat leuks gestopt. Heb je Final Fantasy VII gespeeld en ben je toe aan meer? Crisis Core gaat je absoluut niet tegenvallen.