Cloud Gardens - Niet in de wolken

‘Cloud Gardens is een tuinsimulator, dystopische landschapsbouwer en puzzelgame waarmee je frustratieloos plezier zult beleven.’ Nou, dat belooft veel goeds! Bij ‘tuinsimulator’ moest ik meteen denken aan de Zentuin uit Plants vs. Zombies, ken je die nog? Wat een ontspanning. Met groene vingers en een zucht van verlichting begon ik aan Cloud Gardens. Laat dat frustratieloze plezier maar komen!

In Cloud Gardens krijg je levels voorgeschoteld in de vorm van kleine diorama’s. Hier ga je twee dingen doen: groen aanleggen en voorwerpen met een post-apocalyptisch thema plaatsen. Hoe en waar, dat is grotendeels aan jou. Voorwerpen die je kunt plaatsen hebben een radius; als je ze dicht genoeg bij de zaadjes zet, gaan deze ontkiemen, groeien en bloeien. Zet je ze té dicht op je plant, breek je echter de bladeren af en verlies je wat progressie. Om levels te ‘halen’, moet je namelijk een bepaald percentage een plant op je diorama zien te krijgen. Dat is zelden lastig, en het draait vooral om het maken van mooie uitzichten.

Gaandeweg speel je steeds meer zaadsoorten vrij, die op andere manieren groeien: hangplanten, varens, bloesemende cactussen. De een doet het beter als er genoeg ruimte is om naar beneden te hangen, terwijl een andere plant juist graag de breedte in wil. Daarmee kun je combinaties maken die er mooi uitzien, maar ook je ruimte optimaal benutten om zoveel mogelijk groen erin te krijgen.

Gooi het maar ergens

Dat het halen van de levels het grootste deel van de tijd erg makkelijk is, maakt het geheel eigenlijk wel een beetje saai. Al snel ging ik mijn voorwerpen gewoon op hoopjes gooien zodat de planten gingen groeien, zonder echt mijn best te doen om er wat moois van te maken. Soms vallen je spullen ook gewoon van de rand van het diorama, maar dat lijkt niet veel uit te maken: de plant groeit toch wel. Daardoor voelt het niet echt vaak aan alsof je echt zit te puzzelen.

Slechts zo nu en dan heb je door onhandige plaatsingskeuzes geen opties meer en moet je opnieuw beginnen. Dan heb je bijvoorbeeld je planten niet strategisch geplant, waardoor ze niet genoeg kunnen groeien om voldoende level-progressie te maken. Wanneer je het opnieuw probeert voelt het echter niet echt alsof je strategie moet toepassen, waardoor ook hierin de uitdaging en het gevoel van controle mist.

Zoals ik al zei lijkt het geheel vooral te draaien om het maken van mooie diorama’s. Tijdens het spelen van de levels speel je ook allerlei voorwerpen vrij voor ‘creative mode’, waar je zonder beperkingen aan de slag kunt. Deze modus vond ik een stuk aangenamer dan het spelen van de levels, maar helaas was de besturing niet optimaal. Het inzoomen werkt niet helemaal lekker, waardoor je meestal nét niet goed in beeld krijgt wat je zou willen zien. Daar werden mijn creatieve genen niet actief van. Dat is wel jammer, want de voorwerpen en planten zien er mooi uit en het geheel is voorzien van een heel ontspannend muziekje.

Conclusie

De belofte van frustratieloos plezier wordt helaas niet waargemaakt door Cloud Gardens. Het spel is mooi om te zien en mooi om naar te luisteren, en voor de geduldige diorama-maker valt er wel plezier uit te halen, zeker met de Creative Mode. Door het gebrek aan controle is het puzzel-aspect ver te zoeken en dat maakt het geheel vooral wat aan de saaie kant. Dat is niet per se frustrerend, maar het brengt ook geen plezier.