Chained Echoes - Een liefdesbrief aan de 90's

Na Gamescom kwam Chained Echoes in mijn vizier, met 16-bit graphics die mij weer als een kind lieten voelen. Ik was heel benieuwd naar wat deze game te bieden had. Wat Matthias Linda voor elkaar heeft gekregen – zo in zijn eentje – is een ware liefdesbrief aan de RPG’s van de jaren ‘90. Hierbij mijn review van Chained Echoes voor de Nintendo Switch.

Al vroeg in mijn “game-carrière” waren (J)RPG’s mijn go-to games. Games zoals Lufia en Mystic Quest heb ik met veel plezier op mijn Super Nintendo gespeeld. Ook jaren later zouden (J)RPG’s een groot deel van mijn vrije tijd vullen. Fire Emblem, Pokémon, Tales of Symphonia, Xenoblade, Final Fantasy, Elder Scrolls; het genre was er in alle soorten en smaken. Chained Echoes voelde al vanaf het begin een liefdesbrief naar de dagen van de Playstation en SNES (J)RPG’s, maar Chained Echoes doet meer en is in vele opzichten een nostalgische ervaring.

Een explosieve start

Het begin van het spel neemt je mee in een missie die je uitvoert vanuit het perspectief van Glenn. Samen met jouw mede mercenary Kilian ga je richting een vijandige basis om een magisch item kapot te maken. Deze intro eindigt met een gigantische explosie met Glenn en Killian in het midden. Na deze explosieve intro word je meegenomen met andere hoofdpersonages die door het lot uiteindelijk samenkomen en het avontuur samen starten.

Ook krijg je geleidelijk meer informatie omtrent de verschillende aspecten van de core gameplay van het spel. De gevechten met vijanden zijn turn-based: rechts in de bovenhoek zie je in welke volgorde je gaat aanvallen. Daarnaast heb je technical points (TP) die ervoor zorgen dat je skills of magie kan gebruiken en kan je ook items, aanvallen en verdedigen. Aan de linkerzijde heb de Overdrive meter die is verdeeld in drie kleuren: oranje, groen en rood. Het doel is dat je in het groene gebied blijft; in het begin doe je dat heel makkelijk door gewoon aanvallen uit te voeren en je komt er vanzelf terecht. Daarna is het juist de kunst om daarin te blijven, gezien je dan juist meer schade doet en minder schade ontvangt. Ook kosten je aanvallen minder TP om uit te voeren. Wanneer je in het rood staat krijg je juist penalties van meer schade ontvangen en minder schade doen. Tevens kosten je aanvallen meer TP.

De Overdrive-meter zorgt ervoor dat Chained Echoes niet als een simpele button mash RPG aanvoelt maar meer strategisch is dan je zou verwachten. Dat je later ook nog Mechs (Sky Armors) krijgt om in te vechten is dan nog een extra cherry on top. Hierin werkt de Overdrive net wat anders. Dit alles brengt de gameplay in een fijne mix waar je constant bezig bent met debuffen, buffen en de zwaktes van je tegenstanders uit te buiten.

Gaur Plains!?

Nee, dit is geen stiekeme Xenoblade spin-off, maar het had wel zomaar een creatie van Monolith Soft kunnen zijn. Hoewel het spel mij al snel doet terugdenken aan Lufia of Golden Sun vond ik Chained Echoes ook op een bepaalde manier veel weghebben van Xenoblade Chronicles. De muziek en unieke omgevingen brachten een fantasiewereld tot leven waarbij ik mezelf betrapte op het neuriën van de muziek. Begrijp me niet verkeerd, het is nog steeds een turn–based game in een SNES-jasje, maar ik kan me zo inbeelden dat dit een wereld van Monolith Soft was.

Daarnaast is het verhaal boeiend. Hoewel er enkele personages duidelijk iets meer in de spotlight staan merk je uiteindelijk dat het hele team waar je mee speelt erg belangrijk is. Vaak merk je dat indie-titels meer polished voelen op het einde en juist minder in het begin. Dit vanwege de ervaring die een developer krijgt tijdens het ontwikkelen van het spel. Alleen weet Matthias Linda heel goed dit te verspreiden. Hoewel er op bepaalde punten meer rust was in het verhaal stoorde dit mij niet, aangezien de game ook een hoop side-quests heeft om te voltooien. Dit wordt onder andere gedaan door middel van een Reward Board dat je op elk moment kan oproepen in-game en eigenlijk mini-achievements biedt. Zo heeft het spel ook unieke monsters die je kan verslaan die net wat sterker zijn dan de normale monsters. Ook zijn er geheime grotten te ontdekken die weer handige items of currency verstoppen. Tevens krijg je later nog een basis die je zelf kan vullen met verschillende personages die je weer extra mogelijkheden bieden in het spel. Een hoop te doen dus.

Voor de veteraan en de nieuwkomer

Het enige minpuntje waar ik tegenaan liep, is gelukkig een die makkelijk op te lossen is. Het spel heeft een gemixte moeilijkheidsgraad die niet op te lossen is door simpel te grinden. In Chained Echoes level je niet door middel van grinden maar door het verhaal te spelen. Wanneer je een (mini)-baas verslaat krijg je en Grimoire Shard waardoor het mogelijk is nieuwe actieve skills, passieve skills en fixed stats te leren aan je verschillende party members.

Het begin van het spel voelt moeilijker dankzij de limieten die je hebt als speler en speelt heel erg als een Shin Megami Tensei game waar buffs en debuffs erg belangrijk zijn. Later in het spel kom je dankzij het hebben van meer party members en meer skills veel makkelijker door deze gevechten heen. Gelukkig kan je ook bewust ervoor kiezen om het spel toegankelijker te maken en kan je op elk moment in de opties het spel wat makkelijker of juist moeilijker maken zodat de uitdaging op elk moment past bij wat jij wilt.

Conclusie

Chained Echoes is een tijdcapsule die een mix van 90’s en moderne (J)RPG’s is geworden. Het is een liefdesbrief aan het genre die toch uniek voelt. De muziek is een genot, de gameplay is uniek en boeiend en het verhaal houd me goed vast. Het is alles wat ik zoek in mijn favoriete games. Daarnaast biedt het genoeg mogelijkheden voor de nieuwkomers en de veteranen om het spel te spelen op hun gewenste manier. Als het eerder was uitgekomen dan hadden we mogen genieten van de muziek tijdens The Game Awards en had het spel zomaar genomineerd kunnen worden voor Game of the Year.