Cardpocalypse

Tijdens het begin van mijn middelbare schooltijd speelde ik wel eens het beruchte ruilkaartspelletje Yu-Gi-Oh! Aan jou de taak om een strategisch deck aan kaarten te bouwen waarmee je al je tegenstanders kon verslaan. Winnen deed ik niet zo vaak, als arme scholier zonder geld om pakjes kaarten te kopen, maar leuk was het zeker. Nintendo Switch-titel Cardpalypse valt in dezelfde categorie, maar dan virtueel. En potjandriedubbeltjes, het is op de valreep één van mijn favoriete games van 2019 geworden.

Eén van de grote charmes aan Cardcopalypse, ehm, Cardcapolypse… Ahem, Cardpocalypse is dat het je alles laat bekijken uit het oogpunt van een stel basisschoolkinderen. Iedereen op school is verslaafd aan een spelletje genaamd Mega Mutant Power Pets (yeah!) en dit spelletje wordt gebruikt om vriendschappen te sluiten, ruzies op te lossen en natuurlijk geheime informatie te ontfutselen. Al snel loopt het volgens de grote boze volwassenen helemaal uit de hand, waarop het spelletje op school wordt verboden. Dit weerhoudt Jess (de hoofdpersoon) en haar vrienden er natuurlijk niet van om het te spelen. Al snel gaan er geruchten over een geheime club waar de meest gruwelijke potjes worden gespeeld… Wie van je vrienden zou daar meer over weten?

Het spel heeft hierbij gekeken naar animatieserie South Park. Hier maken Stan, Cartman, Kyle en Kenny ook allerlei kleine kwajongenszaken mee, die door de ogen van een kind gigantisch worden gemaakt. Eén van je vrienden zweert dat ‘ie een vampier is, samen met een vriendin probeer je de computer van een leraar te kraken omdat daar videospelletjes op zouden huizen én is er nou echt een monster in de gymzaal. Onder dit alles sluimert ook nog een wat meer volwassen verhaal met mysterieus slijm door de school, wat uiteraard door iedereen op school op ludieke wijze wordt verklaard. Verwacht dus een hoop scherp geschreven dialogen (kudo’s voor de schrijvers!), die je regelmatig laten gniffelen. Heb je South Park: Stick of Truth of het vervolg met plezier gespeeld, dan val je ongetwijfeld als een blok voor de setting van Cardpocalypse.

Minions en mutaties

Goed, Mega Mutant Power Pets dus. Door Jess en haar vrienden ook wel liefkozend ‘Power Pets’ genoemd. Hoewel ik niet durf te zeggen dat ik een expert ben op het gebied van ruilkaartspelletjes, vind ik het als relatieve beginner ongelofelijk vernuftig (en verslavend!) in elkaar steken. Dit heeft enerzijds te maken met de toegankelijke insteek: jouw deck bestaat uit slechts twintig kaarten, waardoor het bouwen ervan heerlijk overzichtelijk gehouden wordt. Anderzijds komt dit door het feit dat je binnen deze limiet ongelofelijk veel speelruimte krijgt om te experimenteren én het spel je een hoop tegenstanders voorschotelt om je op nieuwe ideeën te brengen.

In Power Pets heb je drie typen kaarten: minions, mutations en een stoere champion. Laatstgenoemde is de rode draad tijdens gevechten. Je mag er maar één van in je deck hebben en jij probeert die van je tegenstander om zeep te helpen, en vice versa. Heb je de dertig levenspunten van een vijandelijke champion opgepeuzeld, dan win je! Hoewel elke kampioen zo met zijn eigen handige vaardigheden komt, staat ‘ie er niet alleen voor. Zo kun je vanuit je hand Minions spelen met elk hun eigen aanvals- en levenskracht of een Mutation die je, afhankelijk van de situatie, een power-up geeft. Pas echter wel op: elke kaart kost een bepaalde hoeveelheid aan eten om te spelen, waardoor je sommige moet bewaren tot je wat meer voedsel tot je beschikking hebt. Elke beurt herstelt je voorraad gelukkig én krijg je er zelfs een stukje bij.

Wat Power Pets zo leuk maakt zijn al die leuke additionele effecten die op sommige van die kaarten staan. Zo heb je ‘Charge’-kaarten, waardoor je meteen met een kaart mag aanvallen die je gespeeld hebt. Of figuurtjes met Lethal, deze hebben weinig HP en aanvalskracht – maar maken vijandelijke minions in één keer kapot. Vergeet ook vooral niet de vervaarlijke Defenders! Deze onderdanen met bovenmatig veel HP moeten eerst kapot voordat je andere Minions óf zelfs de Champion mag aanvallen. Excellente manier om je tegenstanders te dwarsbomen! Daarbovenop kan er nog een extra effect op kaarten geschreven staan, zoals een kaart die zijn HP (6) en Aanvalskracht (0) ruilt met die van je tegenstander – met soms heerlijke taferelen tot gevolg.

Evolueren

Nu popelen mijn vingers om je de rest van de regels van het spel uit te leggen. Maar het is veel leuker om zelf uit te vogelen dat Champions op de helft van hun HP evolueren (oeps). De manier waarop de kaarten gebruikt worden en hoe je decks samen kunt stellen is ongelofelijk veelzijdig en inventief. Op een gegeven moment kun je zelfs je eigen kaart creëren (welk kind droomt daar nu niet van?) en kan je door middel van stickers de statistieken of zelfs vaardigheden van jouw favoriete kaarten manipuleren. Speel lang genoeg en je kunt zelfs één van de regels van het spel naar jouw hand zetten. Hoewel dit leuk kan uitpakken, ging mij dit stiekem net een stapje té ver. De regels van het spel zijn leuk genoeg opgezet!

Nu zou ik nog kunnen klagen over het feit dat de tegenstander soms wel heel lang over zijn beurt doet, dat de aanraakbesturing niet helemaal perfect is, dat de AI soms ontzettend de plank misslaat én dat het spel wat schrikbarende vertragingen kent (van het type dat je bang bent dat alles helemaal is vastgelopen), maar dat doet maar weinig af van de ervaring. Een gebrek aan multiplayer is wél een gemiste kans. Dit soort deckbuilding games lenen zich uitstekend voor menselijke tegenstanders. Dit is helaas jammerlijk afwezig. Maar wat Cardpocalypse wél heeft, is leuk uitgewerkt. Als je het niet erg vindt – ik heb nog wat gemuteerd gespuis te verslaan!

Conclusie

Cardpocalypse voelt aan als een aflevering van South Park. Een stel basisschoolkinderen is helemaal verslaafd aan een kaartspelletje en hier is een doldwaas over-the-top verhaal omheen verweven. Dit heeft bijzonder scherp geschreven dialogen tot gevolg, allen vanuit de fantasierijke belevingswereld van Jess en haar vrienden. Het kaartspelletje zelf is ook niet mis. Heerlijk laagdrempelig én toch verrassend diepgaand. Jammer dat je die ervaring helaas met niemand kan delen. Mooie afsluiting van 2019!