Cadence of Hyrule - als muziek in de oren

Cadence of Hyrule is misschien wel het meest bijzonder spelletje uit de The Legend of Zelda-serie. Niet per se dankzij de bevredigende gameplay of een groots avontuur of dergelijks, maar meer door de ontwikkelaar: een indiestudio genaamd Brace Yourself Games. Deze kleine studio heeft namelijk de eer gekregen om, na hun eerste game, Crypt of the NecroDancer, een soortgelijk spel in een Zelda-jasje te mogen maken. Dat klinkt als muziek in de oren.

Cadence of Hyrule, of eigenlijk officieel ‘Cadence of Hyrule – Crypt of the NecroDancer Featuring the Legend of Zelda’, is dus een gekke mix van deze twee series. De heldin van Crypt of the NecroDancer, Cadence, komt in dit spel op mysterieuze wijze terecht in Hyrule. Het land van Hyrule is echter getransformeerd in een versie waarbij er non-stop swingende muziek galmt en de vijanden op de maat ervan bewegen. Al snel komen ook Link en Zelda in beeld in dit avontuur en is het aan het trio Hyrule te bevrijden van een dreigend muzikaal gevaar.

Betoverende beat

Laat ik meteen beginnen met het belangrijkste element van Cadence of Hyrule: de muziek. Het spel draait namelijk volledig om muziek en aangezien we het hier over Zelda-muziek hebben zal het waarschijnlijk niet geheel uit de lucht vallen, maar de muziek is echt fantastisch! Al bij het titelscherm van het spel, krijg je een geweldige versie van de welbekende intro van Ocarina of Time te horen. Wanneer je eenmaal aan het rondhoppen bent in Hyrule, klinken er steeds heerlijke, dansbare remixes van klassiekers op de achtergrond. Oh, en wacht maar totdat je per ongeluk zonder enig idee de Great Fairy Fountain binnen wandelt: de muziek in dit spel is simpelweg betoverend.

Dat is maar goed ook, want jij moet op de maat van die funky achtergrondmuziek bewegen. Je hopt dan steeds een vakje over de dansvloer per keer, synchroon met de beat. De vijanden die je tegenkomt bewegen ook op de maat, maar steeds in een uniek patroon. Het is dan dus de bedoeling dat je deze verslaat door de patronen te leren kennen en op basis daarvan te bewegen en goed getimed aan te vallen.

Ritmische roguelike

Dat is makkelijker gezegd dan gedaan en ik vond het in het begin eigenlijk nog best pittig. Het spel gooit je als het ware in het diepe en heel Hyrule is á la de originele The Legend of Zelda open om te ontdekken. Hoewel ik dat nu erg kan waarderen, zorgde dat in het begin vooral voor een soort verdwaald gevoel. Dat gecombineerd met het feit dat ik steeds maar snel af ging en weer opnieuw kon beginnen, maakten Cadence of Hyrule een lastig en frustrerend spel om mee te starten. Gelukkig sloeg het spel na een tijdje spelen een andere toon aan en klikte er opeens iets. Ineens was Cadence of Hyrule heerlijk om te spelen.

Cadence of Hyrule is een roguelike spel. Dat betekent dat doodgaan eigenlijk ook een soort van bij het spel hoort: elke keer dat je af gaat, verlies je je items en Rupees die je in je avontuur helpen en begin je weer opnieuw. Die items variëren van allerlei soorten wapens tot fakkels die je licht geven in donkere grotten. Het is niet echt een ramp opnieuw te moeten beginnen: je kunt voor je nieuwe start desnoods nog wat items kopen en gemakkelijk overal in Hyrule met een geactiveerde Sheikah Statue beginnen.

Aangezien het een roguelike spel is, is Cadence of Hyrule ook willekeurig gegenereerd. Hierdoor gaat de replaywaarde flink omhoog. Het spel is ook nog op verschillende manieren te spelen. Mocht het toch een beetje te lastig zijn, kun je het spel ook zo instellen dat vijanden alleen bewegen als jij beweegt als het te moeilijk is. Aan de andere kant kunnen veteranen kiezen voor een juist moeilijkere modus. Je kunt zelfs samen met een maat het spel spelen. Op die manier blijft het spel ook na het uitspelen uniek.

Typisch Hyrule

Als een typische Zelda-game, valt er meer dan genoeg te ontdekken in Cadence of Hyrule. Eigenlijk voelde het spel al vanaf het begin heel erg aan als een echt Zelda-spel, maar dan met ritmische roguelike-elementen er tussendoor gegooid. Zo is het qua muziek is vanzelfsprekend een The Legend of Zelda-spel, maar je komt in je avontuur door Hyrule ook genoeg bekende personages en plekken tegen. Een voorbeeld is dat je al vrij vroeg door de Lost Woods zwerft, dat vol zit met Bokoblins die swingend op de maat met hun knuppels zwaaien. Dit is ook nog eens allemaal gewikkeld in een prachtig gepixeld jasje. Cadence of Hyrule barst van de Zelda-liefde en dat is bij alles aan het spel duidelijk merkbaar.

Maar dat is nog niet alles. Een ding wat onlosmakelijk ook bij de The Legend of Zelda-serie hoort (in mindere mate bij Breath of the Wild), zijn dungeons. En ook Cadence of Hyrule biedt een viertal verschillende kerkers om te doorkruisen. Deze zijn niet heel anders dan op ontdekkingstocht gaan in de overworld, maar puzzeltjes oplossen en dieper de dungeon intreden is alsnog erg tof.

De dungeons worden afgesloten door eindbaasgevechten die echt episch zijn. Deze eindbazen hebben allemaal hun eigen muzikale twist. Langzaam maar zeker de intimideren patronen van deze eindbazen leren kennen en zorgvuldig hen een toontje lager laten zingen, is onwijs tevredenstellend in deze gevechten. De eindbazen zijn dan ook een mooie afsluiting van de dungeons. Het enige wat dan nog jammer is, is dat er maar zo weinig van zijn en dat het spel best snel voorbij is.

Conclusie

Cadence of Hyrule voelt oprecht aan als een Zelda-game. Het spel zit vol met groovy, geremixte versies van klassieke muziek, swingende vijanden en bekende plekken en personages. Je vindt nieuwe wapens, hopt door dungeons en verslaat imponerende eindbazen. Maar tegelijkertijd is Cadence of Hyrule ook een beetje Crypt of the NecroDancer, met de ritmische roguelike-elementen die het heeft. Het resultaat van deze mix geeft de toon luid en duidelijk aan: Cadence of Hyrule zonder twijfel een muzikale aanrader.