Blossom Tales: The Sleeping King

De gelijkenissen zijn ongekend. Het is net of je naar het vergeten tweelingzusje van The Legend of Zelda: A Link to the Past kijkt. “Dat de makers hiermee weg zijn gekomen” spookt door mijn hoofd. Blossom Tales: The Sleeping King steekt zijn inspiratiebron niet onder stoelen of banken – verre van dat. Voldoet deze maaltijd voor al die hongerige 2D Zelda-fans?

Zoals gezegd kopieert Blossom Tales: The Sleeping King feitelijk A Link to the Past, maar dan in een ander jasje. Je kan het bijna zelfs hetzelfde jasje noemen. In eerste instantie is dit een verademing. Toen ik de controle nam over Lily, voelde ik me net weer even in 2002 (ik speelde de GBA-versie). Niet vanwege het visuele jasje of Hyrule Castle… ehm, het grote kasteel waarin je terecht komt, maar puur vanwege de manier waarop Lily zich laat besturen. Dit heeft ontwikkelaar FDG Entertainment één op één overgenomen (en zelfs wat zaken toegevoegd, zoals een stoere zwaard-sprong), waardoor Blossom Tales als een zonnetje wegspeelt. Heerlijk!

The Legend of Lily

Van de opbouw van The Sleeping King kunnen we alleen maar smullen. Het verhaal begint met twee kinderen die niet kunnen slapen, niet voordat ze nog één verhaaltje van opa hebben gehoord. Maar niet hetzelfde verhaal dat ze elke dag al hoorden hoor, want dat kennen ze onderhand wel. Opa doet vervolgens een boekje open over de avonturen van Lily in het Blossom Kingdom. De koning van dit rijk wordt – door zijn broer notabene! – pardoes in slaap getoverd. Aan Lily, een bloeiende Knight of the Rose, om de drie ingrediënten te vinden die zijne Majesteit kunnen wekken. Dit zorgt ervoor dat deze schone dame drie kerkers moet trotseren, die heinde en verre in het koninkrijk verspreid zijn.

Hierbij maakt het spel gebruik van een grote kracht van A Link to the Past: exploratie. De kaart is opgedeeld in verschillende vakjes, als het ware, en elk van deze vakjes zit stampvol leuke zaken om te ontdekken. Zo kan het voorkomen dat je tijdens je reis naar de eerste kerker in Golem Haven stuit op een soort racebaan waar je zo snel mogelijk een parkoers moet voltooien. Je beloning? Een hartstukje natuurlijk! Nieuwsgierigheid stelt de game op prijs: graaf gerust eens op donkere stukjes grond of raadpleeg je bommen bij scheuren in de muur. Wie weet zit er een leuke puzzel of feeënbron verborgen. Hoe meer wapens je krijgt, hoe meer je kunt ontdekken in The Blossom Kingdom. Herkenbaar, doch voldoenend!

A Blossom to the Past

Toch begint al die herkenbaarheid het spel op een gegeven moment wat op te breken. In alle eerlijkheid: hoe leuk het exploreren in elkaar zit, zo repetitief zijn de kerkers. Pijl-en-boog, bommen, de boemerang en zelfs wat magische medaillons hier en daar; het speelgoed is aanwezig. De makers hadden helaas toch moeite om al die toffe elementen uit het Zelda-universum te verweven tot één tof, eigen geheel. Enkel de pijl-en-boog komt, via een paar slimme vuur-puzzels, in de eerste kerker daadwerkelijk goed uit de verf. Dit betekent overigens niet dat de kerkers van dramatische kwaliteit zijn, het ontbeert de makers alleen duidelijk aan creativiteit. Ze voelen meer aan als een verplicht nummertje.

In plaats daarvan word je steeds maar weer getrakteerd op de kracht van herhaling: dezelfde uitdaging, maar dan een stukje moeilijker. Hiervoor hebben de makers twee steeds maar terugkerende puzzels bedacht: eentje waarbij je elk vakje maar één kaar mag raken om via een perfecte weg naar de overkant te komen (denk aan het ijs in de Water-gym in Pokémon Ruby en Sapphire) óf dat je blokken in bepaalde hoeken moet zien te schuiven om de deur open te laten gaan. Na drie kerkers heb je dit echter wel gezien. Ondertussen blijf je je afvragen waarom je in vredesnaam een boemerang hebt gekregen als je die toch niet hoeft te gebruiken – zelfs niet tijdens (de tegenvallende) eindbaasgevechten. Beetje jammer, voor een spel dat zo op A Link to the Past probeert te lijken.

Verlangen

Ergens riekt de vraag of het wel eerlijk is om Blossom Tales met zo’n klassieker te vergelijken. Het ontwikkelingsteam heeft immers niet dezelfde omvang. Zo kent het geen tweede, duistere wereld en is het aantal dungeons en wapens fors minder. Dergelijke argumenten zeggen (helaas) genoeg: het spel lijkt zoveel op A Link to the Past, dat je die vergelijking automatisch wel maakt. De makers hadden er beter aan gedaan die gelijkenissen wat losser te maken en zich te focussen op exploratie, het narratief en het bedenken van daadwerkelijk leuke puzzels. Hoe leuk het ook begint, op het laatst ga je steeds meer verlangen naar een échte Zelda.

Conclusie

Knort je maag naar een nieuwe, ouderwetse, 2D Zelda? Dan kan Blossom Tales: The Sleeping King die honger best een beetje stillen. Het kent een heerlijk levendige wereld, bestuurt fenomenaal en heeft een uitstekend progressiesysteem. Helaas blijkt vooral de repetitieve natuur van de kerkers wel een doorn in het oog. Ironisch genoeg weet het hierdoor vooral te laten zien hoe goed A Link to the Past eigenlijk in elkaar stak. Verwacht daarom geen hevig bloeiend geheel, maar wel een bijzonder aardig tussendoortje.