Blacksad: Under the Skin

LA Noire is een van de meest ambitieuze titels die ik ooit gespeeld heb. Je speelt als detective Cole Phelps, terwijl je een oplossing zoekt voor diverse moordzaken. Je voert gesprekken met getuigen, verzamelt bewijs en knoopt langzaamaan alle touwtjes aan elkaar. Een combinatie van het sluimerende achtergrondverhaal, boeiende personages en de vele plottwists tijdens moordzaken lieten je halsreikend verder spelen. Ik stond dan ook te popelen om met Blacksad: Under the Skin aan de slag te gaan. Wát een teleurstelling, echter.

Toch stelt het niet teleur om de redenen die je zou verwachten. Ook Blacksad laat zien dat het oplossen van moordzaken een interessant fundament vormt voor een videogame. Hoewel LA Noire overduidelijk de inspiratiebron vormt, leent het bijvoorbeeld ook de Quick Time Events (zo snel mogelijk de actie uitvoeren die in beeld verschijnt) uit PlayStation 3-titel Heavy Rain of het verzamelen van bewijsmateriaal in Phoenix Wright. Je speelt als privédetective John Blacksad, die de dood van Joe Dunn, de eigenaar van een bokssportschool, onderzoekt. De oorzaak lijkt zelfmoord te zijn, maar waarom is zijn aartsrivaal Bobby Yale ineens in geen velden of wegen te bekennen?

Op onderzoek!

Ik stond natuurlijk te popelen om op onderzoek uit te gaan. Om te kijken wat voor aanwijzingen er te vinden zijn op plekken die met de dood te maken. Om potentiële verdachten het hemd van het lijf te vragen, al dan niet aan de hand van potentieel bewijsmateriaal. En dat heb ik natuurlijk ook gedaan. Toegegeven; in essentie is het nog best vermakelijk ook. Elk personage houdt iets achter, en ze zijn allemaal meer verbonden met de zaak dan in eerste instantie lijkt. Had Joe misschien een relatie met de schoonmaakster? Waarom is zijn dochter zo koel onder de zaak? En waarom zijn er allemaal racistische uitspraken gekerfd op het kluisje van een van zijn leerlingen?

Traag

Maar… ik kon er simpelweg niet van genieten. Althans niet van de Nintendo Switch-versie. Blacksad: Under the Skin is namelijk traag. Verschrikkelijk traag. Zo traag dat ik het je gewoon onder geen enkele voorwaarde kan aanraden. Laadtijden van diverse minuten. Dialogen die sneller gaan dan de animaties op het scherm. Het hoofdpersonage dat langzamer loopt dan een schildpad. Een bizar lange tijd om van locatie A naar B te gaan. Het oproepen van je notitieblok of je deductiescherm dat eeuwen duurt. Elke keer vrees je ervoor dat het spel vastloopt als je per ongeluk een verkeerde knop op beweging maakt. Het is gewoonweg niet leuk om te doorploegen.

En dat is jammer, want het spel prikkelt je nieuwsgierigheid best aardig. De voice-acting is tof en je krijgt constant dialoogacties voor je kiezen die de impact van het spel beïnvloeden (al had ik graag wel wat meer tijd gehad om mijn actie te kiezen, de ironie). Dat heerlijke gevoel van LA: Noire kwam steeds een beetje naar boven, maar dan met de keuzevrijheid van een titel als Heavy Rain. Leuk is dat je al snel de impact ziet van beslissingen die je maakt: besluit je de neushoorn aan het begin te vriend te houden (ondanks zijn slinkse geheim), helpt ‘ie je tijdens een later gevecht. Sterker nog: er schijnen maar liefst zes verschillende eindes te zijn. Maar die eindes heb ik helaas niet kunnen zien. Wát een traag spel.

Conclusie

Ik kan BlackSad: Under the Skin aan niemand aanraden op de Nintendo Switch. In essentie is het best een aardige detectivegame, die zijn inspiratie hevig haalt uit LA: Noire, maar de game is zo buggy en traag dat je hier niet van kunt genieten. Als de ontwikkelaars ooit de bezem door dit spel halen, dan is het misschien een aankoop waard. Maar blijf er tot die tijd ver, ver van weg.