Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon

Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon richt zich niet op actiejunkies en juist dat maakt deze prequel zo interessant. Na het spelen van de volledige versie moet ik daar helaas een ‘maar’ aan toevoegen. Platinum Games kon het namelijk toch niet laten om oude gewoontes te laten varen. Dat maakt het lastig voor deze sympathieke spin-off om écht een nieuw publiek te bereiken.

Bayonetta Origins vertelt het verhaal van de jonge heks Cereza die het mysterieuze Avalon Forest betreed. Dit vervloekte bos herbergt een magische kracht en het meisje hoopt hiermee haar gevangen genomen moeder te bevrijden. Samen met haar demonische kat Cheshire zet ze voorzichtig haar eerste stappen in het bos. Stappen die voor zowel Bayonetta-fans als nieuwkomers gelukkig  gemakkelijk te volgen zijn.

De game wordt gepresenteerd als een klassiek sprookje en hoewel de intro erg traag is, maakt de charme ervan veel goed. De schilderachtige grafische stijl ziet er prachtig uit en zowel de muziek als de ingesproken stemmen dompelen je volledig onder in de sprookjessfeer. Er is ontzettend veel liefde en aandacht besteed aan de presentatie en het resultaat is wat mij betreft een stuk aantrekkelijker dan het grauwe Bayonetta 3.

Handje vasthouden

Je bestuurt Cereza en Cheshire tegelijkertijd of los van elkaar, ieder met een eigen analoge stick. Dit is even wennen, maar deze mechaniek levert leuke puzzels op. Zo kun je Cheshire op een hoger platform gooien om vervolgens met zijn klauwen een schakelaar te activeren, waardoor Cereza beneden weer verder kan. Later krijgt Cheshire ook nieuwe vormen gebaseerd op de vier elementen, waardoor je steeds meer van het doolhofachtige bos kunt verkennen.

‘Verkennen’ is alleen wel een groot woord, want Bayonetta Origins richt zich met name op beginnende of jonge spelers. De makers houden regelmatig je handje vast door de hoofdroute te markeren met magische pootafdrukken. Hiervan afwijken kan en soms vind je dan een kistje of een optionele puzzel, maar Avalon Forest voelt vaak meer als een rondleiding dan een avontuur.

Hamsterwiel

Op bepaalde momenten wordt je pad ook afgesloten, totdat je een Tir na nÓg voltooid. Dit zijn korte mini dungeons vergelijkbaar met de shrines uit Breath of the Wild. De betere puzzels in de game bevinden zich vaak in deze trippy ruimtes. In een van mijn favorieten springt Chesshire in een soort hamsterwiel, terwijl Cereza hier bovenop balanceert. Het is nu aan jou om de twee met slim teamwork door een hindernisbaan te loodsen. Helaas halen veel puzzels daarna dit niveau niet.

Op zich is er niets mis met een relaxt avonturenspel waarin je niet al te veel hoeft na te denken. Het is voor de avonturenfans alleen jammer dat het lage tempo regelmatig wordt onderbroken door gevechten. Soms vind je zelfs een schatkist met vijanden er in. Verdorie Platinum Games, ik probeer jullie magische sprookjesbos te doorkruisen. Waarom moet ik alweer dezelfde drie vijanden verslaan in een afgesloten arena?

Geen klassieker

Ok, dat is niet helemaal fair. Er zit een indrukwekkend aantal soorten vijanden in de game. Het probleem is alleen dat ieder gevecht al snel hetzelfde aanvoelt. Als Cereza zet je vijanden vast met magie, als Chesshire ram je ze in elkaar. Omdat vastbinden letterlijk het enige is wat Cereza kan, zijn je opties erg beperkt. Het is een far cry van de creatieve vrijheid die Bayonetta 3 definieert.

Begrijp me overigens niet verkeerd: Bayonetta Origins is verre van een slechte game. De gameplay zit goed in elkaar, de besturing voelt lekker en de animaties hebben die typische kwaliteit die je normaal alleen bij Nintendo zelf ziet. Van een échte klassieker is alleen geen sprake. Daarvoor komt de game te traag op gang, met herhalende gevechten en net wat te makkelijke puzzels. Zet je door, dan worden zowel de gevechten als de puzzels slimmer en leuker. Het is alleen jammer dat ik dit dit gevoel pas kreeg op ongeveer de helft van het spel.

Conclusie

Bayonetta Origins is een vreemde game. Het is een rustig avonturenspel met net iets te simpele puzzels. Maar het is óók een Bayonetta-lite met frequente, maar tamme gevechten. Gevechten die té vaak de flow van het verkennen onderbreken. Wat overblijft is een vermakelijk tussendoortje dat helaas niet zo magisch is als de fantastische presentatie doet vermoeden.