Battle Chasers: Nightwar

Joe Madureira tekende in 1998 de Amerikaanse comic Battle Chasers en verdween vervolgens van het toneel in september 2001. Joe is toen gestopt om een carrière als video-gamedesigner na te streven. Lang was het stil rondom de serie totdat in september 2015 een Kickstarter-campagne gestart werd door Maduriera met betrekking tot een game rondom de Battle Chasers-serie. Is dit de juiste stap geweest en doet de game de serie eer aan of had Joe het beter bij de strips kunnen laten?

Turn-based RPG Battle Chasers: Nightwar vertelt het verhaal van de jonge Gully die samen met enkele metgezellen op zoek is naar haar vader. De game begint op het moment dat je vliegschip neergeschoten wordt boven een mysterieus eiland. Je eerste taak is om je team weer bij elkaar te zoeken, maar je komt er al snel achter dat zelfs dat niet gemakkelijk is. Door de vondst van een grote schat op het eiland zijn er verschillende groeperingen die je in je queeste tegenwerken. Dit leidt ertoe dat je eerst het grote kwaad op het eiland moet verslaan voordat je verder kunt gaan met je zoektocht.

Wow!

Tegenwoordig weet nog maar weinig mij echt te verbazen, maar Battle Chasers: Nightwar weet daar op ieder vlak in te slagen. Het verhaal dat hierboven beschreven staat zorgt voor een aangename rode draad door de game heen en de gameplay is ontzettend goed gepolijst. Nadat je bent neergestort kom je twee van je metgezellen direct tegen. Samen met zwaardgebruiker Garrison en de oude oorlogsgolem Calibretto ga je op zoek naar je overige teammaten. Bij het betreden van het eerste gevecht wordt direct duidelijk dat je in het bezit bent van een parel. Alhoewel het geen snelle turn-based gevechten zijn en het ontbreken van een automatische gevechtsfunctie toch echt wel een gemis is, maakt de tactische diepgang van de turn-based RPG het goed. Zo lijkt het, zeker in het begin, alsof ieder gevecht je laatste kan worden.

Battle Chasers: Nightwar bestaat uit twee belangrijke gebieden: de overworld en de kerkers. Je personages bewegen zich via de overworld voort naar de volgende kerkers of andere gebieden. Op de overworld kom je op bepaalde plekken vijanden tegen die je in de weg zitten naar de volgende kerker. Door ze te verslaan komt de weg vrij en kun je vooruit. Eenmaal aangekomen bij een kerker kun je uit verschillende moeilijkheidsniveaus kiezen waarbij bij het hoogste niveau geen enkel teamgenoot het onderspit mag delven. Ik kan je verklappen dat het hoogste niveau ongelofelijk pittig is en zelfs een doorgewinterde turn-based RPG-speler zijn of haar keuze zal doen heroverwegen. De kerker wordt vervolgens op basis van vooraf gedefinieerde “kamers” op willekeurige volgorde geplaatst. Bij het opnieuw betreden van de kerker zal de volgorde van de kamers anders zijn wat de replaywaarde omhoog stuwt.

Aanvallen, vaardigheden en uitrusting

Je personages worden gaandeweg het spel steeds sterker, zoals je kunt verwachten van een RPG, waardoor ook verschillende nieuwe tactische mogelijkheden beschikbaar komen. Wat deze game erg goed doet, is dat er iedere keer wel weer wat nieuws bijkomt en daardoor tot het einde weet te boeien. Al zijn er ook momenten dat je even je personages sterker moet maken. Ten opzichte van de originele release moet dit echter aanzienlijk verbeterd zijn. De eerste uurtjes kom je zonder al te veel ‘grinden’ wel door. Je gaat er echter niet aan ontkomen.

In de gevechten kun je kiezen uit aanvallen of vaardigheden. Doordat je personages steeds sterker worden, krijg je een steeds groter arsenaal aan aanvallen en vaardigheden die ook mooi te combineren zijn. Een gewone aanval kost geen mana en zal, mits aangegeven, overcharge opleveren. Vaardigheden daarentegen gebruiken mana en eventueel opgebouwde overcharge. Hierdoor is het mogelijk om na enkele gewone aanvallen altijd een vaardigheid te gebruiken ongeacht of je voldoende mana hebt op niet. Dit vind ik persoonlijk een interessante manier om gevechten voortvarend te laten verlopen ook al heb je al je mana verbruikt. Tot slot heb je nog de sterke burst-aanvallen die je kunt gebruiken nadat de burst-balk vol is gelopen. Alle aanvallen zien er erg goed uit al hebben ze er bij de burst-aanvallen nog een schepje bovenop gedaan!

Uitstelgedrag

Vorig jaar tijdens de GamesCom konden bezoekers al aan de slag met een demo van Battle Chasers: Nightwar op de Nintendo Switch. Uit die demo bleek al dat er wat problemen waren met de Nintendo Switch-versie en zodoende werd de diens release uitgesteld. De demo kampte helaas met lange laadtijden en flinke framedrops maar wist desondanks te verrassen. De lange laadtijden hebben ze helaas niet weg kunnen poetsen, al zal deels ook aan de kracht van de Nintendo Switch liggen. De framedrops zijn gelukkig in veel mindere mate aanwezig, maar niet helemaal eruit gehaald. Een klein smetje op een verder uitstekende eerste release van ontwikkelaar Airship Syndicate.

Graphics en geluid

Naast de goed gepolijste gameplay weet er één aspect in de game nog flink te verrassen: de grafische stijl. Zelden komt er een game voorbij die op dit gebied zo sterk weet te imponeren als Battle Chasers: Nightwar. Alles op grafisch gebied is van topniveau en dat is voor een dergelijke indiegame een zeer bijzondere prestatie. De gekozen combinatie qua stijlen van steampunk en magie komt perfect tot uiting. Je personages en de animaties zien er in gevechten vet uit, in dialogen zijn alle personages mooi in beeld gebracht, de kerkers zijn tot in detail uitwerkt en de overworld lijkt net een schilderij. Samen met een erg goede soundtrack op basis van oosterse invloeden weet Battle Chasers op nagenoeg alle vlakken in positieve zin te verbazen.

Conclusie

Battle Chasers: Nightwar is een must-have voor iedere fan van turn-based RPG’s. De game is tot in de kleinste details qua gameplay uitgewerkt en imponeert met graphics van topniveau. De overworld lijkt net een schilderij met een ongekend oog voor details. De soundtrack met oosterse invloeden komt verder erg goed tot zijn recht. Toch zijn er nog een paar kleine minpuntjes te ontdekken aan deze bijna perfecte indie-RPG. De laadtijden zijn echt veel te lang, al kan de ontwikkelaar daar zeer waarschijnlijk weinig aan doen, heb je af en toe last van framedrops en het ontbreken van een auto-battle functie is in deze tijd best een gemis. Je moet een aantal keren flink wat gevechten aangaan om weer bij te komen en die functie was daarvoor, zeker voor een westers publiek, erg handig geweest. Al met al heeft Joe Maduriera met deze game een succesvolle overstap gemaakt naar het ontwikkelen van games! Ik kijk nu al uit naar de volgende game van Airship Syndicate.