Anuchard - Een gezichtsloos avontuur

Ik heb een kleine liefde opgebouwd voor 8-bit spellen, dus toen ik voor het eerst een blik wierp op Anuchard’s trailer was ik verliefd. Dankzij de vrolijke en pakkende pixel-muziek, de super gave tekenstijl, de kleurrijke maar duistere dungeons en de unieke maar o-zo-rare monsters kriebelden mijn handen om het spel te spelen.

In Anuchard speel je als een jong kind. Jouw naam? Die blijft het hele spel onbekend. Wanneer jij de grote klok aanraakt krijg je een wapen, de Audros klok, waar je jouw titel aan verdient: de klokkenluider. Ook wordt je vergezeld door drie klokgeesten: Mag, Bimba en Dali. Deze schattige geesten begeleiden het verhaal. Samen met het klok-wapen betreed je duistere en mysterieuze kerkers. Jouw taken: de geesten van Anuchardians die versteend zijn te redden en de vijf beschermers te bevrijden waarmee je het beloofde utopia behaalt.

Een voorspelbaar achtergrondverhaal

Het verhaal is erg voorspelbaar: Anuchard was ooit een een utopia dat beschermd werd door de vijf krachtige beschermers. Een vliegend vredig eiland. Echter toen de grote vijf het land verlieten viel het uit de hemel. Het landde in een oceaan naast een kerker. De Anuchardians betraden deze kerkers om de grote vijf te vinden en weer een utopia te maken, maar ze faalden en werden vervloekt tot steen. Daarbij leer je bij elke sectie van Anuchard ook unieke details als je de extra missies volgt, die behoorlijk diep ingaan op het verhaal en je ook echt een inzicht geven waarom Anuchard gevallen is. Ondanks dat het verhaal voorspelbaar is, zijn de extra missies wel interessant. Aan het einde zit een moraal van het verhaal maar zoals de charmante en lieve Klia zegt, “Sorry geen spoilers!”

De charmante kleuren 

De tekenstijl van dit spel trok me het meeste aan. Het heeft iets weg van Drawn to Life (DS), maar er zitten ook zeker elementen van The legend of Zelda in. Elk personage is gezichtsloos, maar heeft toch een karakter. Zo hebben personages verschillende pieptoontjes die je hoort als iemand praat en zie je soms emotie-ballonnetjes boven hoofden. De achtergronden barsten van kleur en hier kun je ook enkele upgrades toevoegen als je genoeg voorwerpen verzamelt. De houdingen die je aanneemt als je zo’n voorwerp oppakt lijkt sprekend op die van Link uit LOZ-series. De upgrades hebben niet allemaal evenveel indruk op me gemaakt, maar sommige maakten echt een impact. Tevens zijn de kerkers prachtig. Elke kerker die je inkomt heeft een ander uiterlijk, sommige wat unieker dan andere. Aan de kerker waar je je in bevindt krijg je een indruk van wat voor persoon je redt, een tuinier, een boekenworm, een verzamelaar… het zit er allemaal in.

Waar zijn mijn controls?

Meteen voor de leeuwen gegooid worden is nooit leuk, maar dat gebeurt helaas wel. Wanneer je voor het eerst speelt krijg je een korte en krachtige introductie te zien (die zelfs te skippen is), maar daarna word je meteen in een kerker gegooid met wat instructies over de controls aan de zijkant. De monsters in deze kerker gaan niet dood en blijven met redelijke vaart vermenigvuldigen. Jammer genoeg is dit het enige punt waarin de controls te zien zijn. Er is niks in het pauze-menu te vinden over de controls en ook in de kleine handleidingen door het spel heen komt dit niet terug. Verder kan je ook niet opslaan in het menu, maar alleen door naar een boekje te lopen in het huis waar je verblijft. Misschien ben ik teveel luxe gewend, maar de frustratie hakte erin.

Gameplay

Slaan met de Audros-klok voelt daarentegen wel heerlijk. Er zijn vele soorten vijanden die op jouw pad komen en elke keer als je ze verslaat geeft dat echt voldoening. Hetzelfde geldt voor het slaan tegen de grote klok om een dorpsbewoner te ontstenen. De verschillende combo’s werken alleen niet altijd perfect. Ik heb momenten gehad waarin het spel vastliep als ik een combo maakte en ik niet kon opslaan. Hierdoor moest ik hele kerkers opnieuw doen wat het vloeiende eruit haalde en ik het spel opzij legde.

Dit probleem had ik ook bij het koken. Er is een mogelijkheid om een speciale kracht te krijgen door te koken. De kracht die je krijgt hangt van de combinatie af die je maakt met het eten, en het is echt een super fijne toevoeging die het vechten verbetert, tenzij het spel vastloopt. Daarnaast maakt het een leuk vrolijke geluidje wanneer er wat gemaakt is. Er zijn ook wat kerker-puzzels die opgelost moeten worden met behulp van jouw machtige wapen, maar ook die werken heerlijk vloeiend. Ze zijn niet allemaal even moeilijk, maar ze zijn zeker vermakelijk. 

Conclusie

Ondanks dat ik een grote fan ben van 8-bit en erg gecharmeerd ben van de tekenstijl van dit pixelachtige spel is het niet wat ik hoopte. Het vastlopen gebeurde te vaak, terwijl ik niet eens mijn best deed om het spel te breken. Het voelt een beetje ongeïnspireerd aan qua verhaal en het niet kunnen opslaan tenzij je helemaal naar het savepunt loopt was zeer onprettig. De personages maken het verhaal gelukkig een stuk leuker en ik heb echt kunnen lachen om de klok-geesten. Uiteindelijk hebben de humor, de tekenstijl en de extra missies, mij genoeg tevreden gesteld om het toch voldoende te vinden.