Akiba’s Trip: Hellbound & Debriefed - Een heftige trip

Akiba’s Trip: Hellbound & Debriefed is een remaster van AKIBA’S TRIP Plus, een game die tien jaar geleden enkel in Japan verscheen op de PSP. Omdat de game best wel een cultstatus heeft, wilde ik deze graag eens zelf ervaren. Hoewel ik in eerste instantie een beetje spijt had van mijn keuze (het is allemaal écht vreemd), merkte ik al snel dat ik met plezier terugging naar mijn missies in Akihabara!

Op zoek naar je verdwenen vriend, word je in een steegje aangevallen door een Shadow Soul (een soort vampier). Zijn meer vredelievende zusje komt tussenbeide en redt je van de dood, door je te laten drinken van haar magische bloed. Ze gaat ervandoor en jij wordt meegenomen door een geheimzinnige vrouw, die je vertelt dat je nu ook een Shadow Soul bent. Handig, nu kunnen je wonden genezen én ben je super sterk!

De mysterieuze vrouw blijkt Satako Mido van NIRO te zijn: de National Intelligence and Research Organization. Ze vraagt je hulp in de strijd tegen Shadow Souls. Diens slachtoffers gaan niet dood, maar worden heel gevoelig voor zonlicht. Hierdoor zijn ze gedwongen hun leven binnen te spenderen. Ze richten zich op belangrijke jongeren, en sturen hun eigen soort om de gaten op te vullen. Zo willen ze beetje bij beetje de macht grijpen. Samen met je vrienden ga je NIRO helpen, met de nodige intriges van dien! Uiteindelijk hebben je keuzes ook zoveel invloed, dat je verschillende kanten in het verhaal op kunt.

Je vijanden in het zonnetje zetten

Akiba’s Trip staat vooral bekend om het aparte vechtsysteem. Shadow Souls kunnen niet tegen zonlicht, dus je verslaat ze door… ze de kleren van het lijf te rukken! Dat gaat eigenlijk redelijk simpel: door het slaan en schoppen vliegen de kleren van je vijand, of je brengt ze schade toe om vervolgens met een druk op de knop van een kledingstuk te ontdoen. Dit werkt eigenlijk best wel prima. In de standaard moeilijkheidsgraad zijn de kledingstukken verdeeld in onder, midden en boven. Door op alle drie de stukken wat schade toe te brengen, kun je vervolgens in een mooie combo alle kleren achter elkaar uittrekken. Shadow Souls worden blauw en gaan vervolgens in stof op. Je kunt ook ruzie krijgen met de gewone levenden. Die trek je ook gewoon lekker de kleren van het lijf, waarna ze beschaamd wegrennen. Ben je getraind in bepaalde kledingsoorten, dan kun je ze vervolgens zelf aantrekken. Moeilijker te vergaren kleding heeft een hogere duurzaamheid, wat het voor vijanden moeilijker maken om jóu bloot te stellen aan het zonlicht.

Het verhaal wordt uit de doeken gedaan aan de hand van verschillende missies en zij-missies. Die zijn allemaal vrij divers. Van bepaalde doelwitten die uitgeschakeld moeten worden, tot voorwerpen die je moet aanschaffen, lessen die je moet volgen en mensen die je moet spreken. De missies krijg je in kleine porties voorgeschoteld, waardoor het makkelijk te volgen blijft. Ook zijn de teksten opnieuw gelokaliseerd en kun je nu kiezen voor Engelstalige voice-overs naast de Japanse. De stemmen zijn prima ingesproken, en maken alle cutscenes prettig om te kijken.

In Akihabara hebben jij en de andere ‘Freedom Fighters’ een basis opgezet, van waaruit je de verschillende buurten van deze vette wijk kunt bezoeken. Het is echt leuk hoe Akihabara is nagemaakt: er lopen typische cliché mensen rond zoals Gothic Lolita’s, zakenmannen strak in het pak, talloze Maids en een hoop toeristen. Jij en de personages die je tegen het lijf loopt hebben mede daardoor heerlijk nerdy en vreemde gesprekken. Zo was er een missie waarbij ik meerkeuzevragen moest beantwoorden in een café om een geheime afspraak te maken. Die gingen allemaal over een populaire anime, waar ik eerst informatie over moest inwinnen. Vervolgens kreeg ik een waanzinnige monoloog van bijna vijf (!) minuten van een enthousiaste fan. Over de anime, de originele manga, de stemacteurs, de verhaallijnen… Ik dacht eerst dat het een grap was, maar de meeste informatie had ik nog daadwerkelijk nodig ook.

Een beetje oud

Er zijn allerlei winkeltjes om vaardigheden, items en kleding te kopen, waardoor het leuk is om de stad te ontdekken. Het is jammer dat het grafisch, ondanks de remaster, toch wel allemaal ouderwets oogt. Designs vallen in herhaling en zijn erg blokkerig. Ook aan andere zaken merk je dat het een oude game is. Zo kun je alleen je game opslaan op het landkaart-scherm, waar je alleen komt door je huidige gebied te verlaten. Gebieden zijn redelijk klein, maar het werkt gewoon niet helemaal lekker. Ook kun je alleen daar je outfit aanpassen. Je hoeft het ook niet te bevestigen voor je een gebied verlaat: het gebeurde me daardoor meerdere keren dat ik midden in een gevecht ineens weer naar het hoofdscherm ging en het gevecht opnieuw moest beginnen. Daarnaast had ik een aantal keren last van een bug, waarbij ik tijdens een gevecht mijn wapen niet kon pakken. Dan zat er ook niets anders op dan het gebied te herladen en het opnieuw te proberen.

Een beetje erg vreemd

Je kunt het wel al raden als je de samenvatting van het verhaal leest, maar de hele insteek van Akiba’s Trip: Hellbound & Debriefed is nogal seksueel getint. Vooral in het eerste uren was het allemaal wel een beetje op het randje (of went het daarna gewoon?). Hoewel het over het algemeen absurd genoeg is om het niet te serieus te nemen, voelde ik me soms wel gewoon een smeerlap. Zoals in een missie waarbij je je kleine zusje moet betalen om een outfit voor je aan te trekken, zodat je leert wat de aantrekkingskracht van schoolmeisjes is. Het is allemaal niet heel serieus bedoeld en dat is te merken aan de insteek van de game, maar is het soms wel een beetje té. Sommige thema’s liggen in het huidige politieke klimaat wel wat gevoeliger dan toen de game tien jaar geleden uitkwam.

Dat bevreemdende is echter ook wel wat de game zo grappig maakt. Zo deed ik een zijmissie waarbij een mede-agent vroeg of ik haar taak wilde overnemen, want *vage reden*. Dat deed ik, en al snel werd ik belaagd door dertig Shadow Souls in een kikkerpak. Nergens voor nodig, wel grappig. Ook alle wapens zijn onzinnig: hoewel ik ook een knuppel te pakken kreeg, zijn de meeste wapens dingen als opgerolde posters, laptops, gitaren en andere random voorwerpen. Ook kun je via je telefoon een Pitter-feed volgen. Hier wordt gekletst zoals dat online gaat. Soms kun je er hints uithalen voor dingen in de wereld om je heen, soms is het gewoon een hoop onzin.

Conclusie

Ik snap wel waar die cultstatus van Akiba’s Trip: Hellbound & Debriefed vandaan komt. Hoewel het allemaal een beetje vreemd is (vooral met een 2021-bril op) is de game erg vermakelijk en speelt lekker weg. De cliché personages en de sfeervolle buurten van Akihabara vormen een mooi canvas om het verhaal over Shadow Souls op te schilderen, en de diverse missies weten je aandacht erbij te houden zonder dat het allemaal eentonig wordt. Het is jammer dat er niet nét wat meer is gesleuteld aan de graphics, want nu oogt het allemaal erg oud en blokkerig. Ook zijn er wat kleine bugs en keuzes die de gameplay minder soepel maken. Maar al met al: ook als je het origineel nooit gespeeld hebt, is dit een humoristische actievolle game, al is het wel heel erg raar.