The Legend of Zelda: Link's Awakening

Link’s Awakening is een vervolg op The Legend of Zelda: A Link to the Past. Het is dan ook een remake van de gelijknamige Game Boy-game uit 1993 (en nog eens op de Game Boy Color in 1998). Omdat ik het origineel nooit gespeeld heb, is dit de ultieme test om erachter te komen of de game in 2019 ook leuk is zónder zwaarwegende nostalgie. Over een dikke week ga ik daar mijn eindoordeel over geven, maar in deze preview alvast mijn bevindingen tot nu toe.

Het was even wennen, na The Legend of Zelda: Breath of the wild. Er is geen lange, meeslepende introductie over de geschiedenis van de wereld, maar een korte cutscene waarin je Link ziet stranden op een eiland. Je wordt gered door de lieve Marin en Tarin die je in huis nemen tot je wakker wordt. Je bent gestrand op Koholint eiland, en om weg te komen moet je eerst een of andere ‘Wind fish’ wekken. Wie dat is en waarom je hem nodig hebt, daar kom je (vast wel) gaandeweg nog achter. Ook zitten op het eiland allerlei bekende figuren, zoals Chain Chomps en Yoshi-knuffels. Zeer verrassend!

Prachtige stijl

De grafische stijl is meteen al vanaf het begin overweldigend mooi. Het lijkt wel een kleilandschap, met diepe kleuren en onwaarschijnlijk schattige figuurtjes. Zo ook de details. Als je iets probeert op te tillen wat te zwaar is, dan krijgt je koddige Link dikke rode wangetjes van inspanning. Heerlijk! Zodra ik naar buiten stapte om het dorpje te verkennen, zag ik grasveldjes waardoor mijn zwaardhand ging jeuken. Al snel merkte ik dat deze old-school Zelda ook iets meer beleid en geduld vraagt dan de nieuwere delen, en nog voor ik mijn zwaard terug had gehaald als introductiequest, zag ik mijn eerste game-over-scherm. Ook raakte ik heel enthousiast toen ik mijn eerste ‘minigame’ tegenkwam: een winkeltje waar je een grijpkraan-spelletje kunt spelen om bepaalde items of rupees te pakken te krijgen. Voor ik het wist was ik alweer een uur verder. En een paar stappen verderop was een meertje om een vis-minigame te spelen. Waarom zou ik van dit eiland af willen?

Kerkers en puzzels

The Legend of Zelda: Link’s Awakening is wel wat lastiger dan ik gewend ben. Hoewel de kerkers iets minder ‘groots’ in elkaar zitten, zijn er heerlijke vernuftige puzzels te vinden en vijanden die op een bepaalde manier verslagen moeten worden. Dat is heel innovatief, vooral als je je bedenkt dat je in het begin alleen je zwaard en schild hebt. Ga je, zoals ik normaal doe, gewoon al zwaardenzwaaiend overal op af, kun je er zeker op rekenen dat je binnen de kortste keren -alweer- een game-over-schermpje ziet. Op je landkaart kun je de belangrijkste punten zien: huizen van belangrijke NPC’s en de hoofdgebieden. Ook kun je scrollen door de belangrijkste gesprekken die je hebt gevoerd, als een soort questlog en hint voor waar je nu naartoe moet. Ook kun je, net als in Breath of the Wild, pinnen en stempels vastzetten, zodat je ook je eigen aantekeningen kunt toevoegen. Hoewel de kaart een stuk kleiner is dan in Breath of the Wild, is het toch een fijne toevoeging.

De tand des tijds

Aan sommige dingen is dus wel te merken dat je een iets ouder spel speelt. De dialogen zijn wat korter dan ik gewend ben, en je wordt een stuk minder aan het handje gehouden. Dat vind ik niet erg, want zo kun je wel, net als vroeger, lekker op onderzoek uit. Na de eerste twee dungeons heb je al de vaardigheid opgedaan om te kunnen springen en om wat zwaardere dingen te kunnen optillen, waardoor je steeds meer gebieden in Koholint eiland kunt bezoeken. Ondanks de wat ouderwetsere dingetjes, speelt Link’s Awakening tot nu toe heerlijk weg. Onder begeleiding van de herkenbare soundtrack struin ik door de bosjes, op zoek naar mijn volgende doel.

Bouw je eigen kerker

Nieuw in The Legend of Zelda: Link’s Awakening is de mogelijkheid om je eigen kerker te bouwen. Na de tweede dungeon komt Dampé de grafdelver je om hulp vragen. In zijn huisje heeft hij de mogelijkheid om zelf kerkers te ontwerpen, maar hij heeft jouw hulp nodig voor inspiratie en het daadwerkelijke bouwwerk. Je vertelt hem je ervaringen die je opdoet in de kerkers die je doorloopt, en dan raakt hij geïnspireerd om kamers voor je te bouwen. Die kamers kun je vervolgens (vrijwel) geheel naar eigen inzicht samenstellen tot een kerker. Dampé zet enkel een begin- en eindpunt klaar en eventueel een tussenruimte, die jij moet verbinden met de juiste kamers.

Zo moeten dus wel de deuren aan de juiste kant zitten, anders heb je een doodlopend stuk. Ook trappen moeten verbonden worden, en er moeten genoeg schatkisten zijn om een sleutel naar de deur van de eindbaas te herbergen. De kerkers worden gesorteerd om aantal in- en uitgangen en op de muren waar deze dan zitten. Zo kun je makkelijk bladeren in de kamers die je nodig hebt. Na mijn eerste dungeon kreeg ik als beloning van Dampé een nieuwe kerkerkamer, én ik mocht de rupees houden die ik binnen vond. Dat loont!

Ook kun je met amiibo speciale kamers krijgen, of kamers uitwisselen met vrienden. Na vijf amiibo kreeg ik de melding dat ik alle speciale kamers al heb, wat wel jammer is. Ik hoop dat in de toekomst meer speciale kamers te krijgen zijn.

Voorlopige conclusie

Hoewel ik pas een paar uurtjes in The Legend of Zelda: Link’s Awakening heb zitten, ben ik al erg enthousiast. Misschien nog wel het meest om de grafische stijl, die echt geweldig is. Ook de dungeon builder lijkt wel een game in een game te worden. De gehele gameplay blinkt uit in simpliciteit: met veel minder mogelijkheden dan in hedendaagse games wordt er eigenlijk meer uitdaging geboden dan ik tegenwoordig gewend ben. Na in twee dagen meer game over-schermen te hebben gezien dan de rest van het jaar bij elkaar, ga ik vol goede moed verder om de rest van Koholint eiland te ontdekken!