Sonic Frontiers - Voorzichtig optimistisch

Na maanden aan trailers en korte gameplay-segmenten op YouTube, was Sonic Frontiers voor het eerst speelbaar op Gamecom 2022. De lange rijen maken duidelijk dat er wel vraag is naar de meest vernieuwende Sonic-titel in tijden. Wordt het ook een toffe game?  Ik neem je mee door de demo.

Frontier laat zich het makkelijkst vertalen naar ‘grens’. Een overgang, zo je wil, van het een naar het ander. Dat is ook hoe het spelen van Sonic Frontiers aan voelt. De game combineert een Breath of the Wild-achtige open wereld, klassieke, afgebakende mini-levels en een uitgebreider gevechtssysteem tot de meest vernieuwende Sonic-game in tijden. Maar tja, vernieuwing en Sonic… als dat maar goed gaat.

Spoor van energie

De demo begint in de open wereld en met een ware barrage aan tutorials. Hierin wordt met name Sonic’s nieuwe moveset uit de doeken gedaan. Zo kan hij dashen door de lucht, tegen muren op rennen en natuurlijk is ook de klassieke homing attack weer van de partij. Wat opvalt is dat al deze moves daadwerkelijk functioneren zoals je verwacht en ook fijn combineren met elkaar. Iets wat in oudere 3D-Sonic’s absoluut geen garantie was.

Nieuw in Sonics arsenaal is een ontwijkende flikflak en het omcirkelen van vijanden met een spoor van energie, dat achtergelaten wordt terwijl Sonic rent. Deze staan centraal in de gevechten tegen mysterieuze vijanden, een soort golems die duidelijk niet thuishoren op de aarde-achtige planeet waar de game zich afspeelt. Net als in Zelda kun je de camera op een vijand focussen terwijl de blauwe egel rent en aanvallen ontwijkt. Het speelt lekker weg, al was dit wel de pc-build. Hoe de game draait op de Nintendo Switch is nog even afwachten.

Reusachtige totempaal

De nieuwe ontwijkende flikflak is een geslaagde toevoeging. Simpelweg hard rennen is namelijk niet meer genoeg om bepaalde aanvallen te ontwijken en dat voegt wat extra uitdaging toe. Ook de nieuwe move waarbij je met een spoor van energie vijanden omcirkelt om ze schade te berokkenen, sluit hier goed bij aan. Het voelt als een gevechtsoptie die altijd al in 3D Sonic had moeten zitten, juist omdat het kernelement van Sonic -hard rennen- er zo natuurlijk in verwerkt is.

Dit kwam het beste tot zijn recht in een gevecht tegen een eindbaas die nog het meeste weg had van een reusachtige totempaal. Doel was om deze segment voor segment te ontmantelen met Sonic’s nieuwe omcirkel move. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want de baas beweegt door de arena, vuurt een soort raketten af en probeert Sonic soms ook te pletten. Bij de laatste aanval moet je wel de dodge gebruiken, anders is het al snel game-over. Iets waar ik op pijnlijke wijze achter kwam toen ik nul ringen had.

Classic Sonic

Voor een iets meer ontspannen avontuur kun je terecht in de  klassieke stages die de game ook bevat. Na het openen van een portaal in de open wereld fungeren deze in feite als kleine challenge levels. Je kunt ze zien als het equivalent van de shrines in Breath of the Wild, maar in plaats van een puzzel krijg je plat gezegd een kortere Sonic Generations-stage. 

De 3D-levels  in die game waren echter prima en ik heb het idee dat Sonic nog net wat lekkerder bestuurt hier. Al snel rende Sonic door loopings, grinde hij over rails en vlogen we samen van vijand naar vijand met een serie goed uitgevoerde homing attacks. Sonic Frontiers zoekt in deze segmenten niet bepaald de grenzen op, maar dat hoeft ook niet altijd. Naast de meer vernieuwende elementen willen we allemaal toch boven alles een goed uitgevoerde Sonic-game.

Voorlopige conclusie

Het rennen en springen voelt vergelijkbaar met de 3D stages in Sonic Generations, maar dat was nog te verwachten. Het is verrassend genoeg met name de combat die een positieve indruk achterlaat in Sonic Frontiers.  Het grootste vraagteken voor nu blijft de open world en hoe de Nintendo Switch-versie zal draaien. Gezien Sonic traditioneel het beste verkoopt op Nintendo-platformen, ben ik voorzichtig optimistisch.