Sayonara Wild Hearts

Een pop-album, maar dan in de vorm van een videogame. Zo werd Sayona: Wild Hearts aangekondigd toen de eerste trailer in december 2018 verscheen. Nu ben ik niet de grootste liefhebber van popmuziek, maar de ultra-stijlvolle visuals en gekke variatie in gameplay trokken direct mijn aandacht. Fast-forward naar de vroege dinsdagochtend van de Gamescom 2019, waar de felgekleurde beelden en bonte geluiden van de demopod van Sayonara mijn nog halfslapende brein succesvol verleidden om het ook eens daadwerkelijk te proberen. Een meer dan verleidelijke compositie dus, maar zit er ook wat diepgang in?

Ik zit op een motor en ik race door een paarsgetinte silhouettenstad. Met simpele manoeuvres naar links en rechts verzamel ik harten en sjees ik onder bruggen en door tunneltjes door. Waar die harten voor zijn? Geen idee, maar ze maken een bevredigend geluidseffect dus ik probeer ze allemaal te pakken. Als ik niet beter zou weten zou ik denken dat ik voor een oude Sega-arcadekast sta op een camping in Frankrijk anno 1998, maar ik heb toch echt een Nintendo Switch Pro Controller in mijn knuistjes.

Mijn overpeinzing wordt bruut verstoord door een concurrerende motorrijder die spontaan vuurballen op me begint af te vuren, terwijl het scherm opeens naar een 2D-aanzicht wisselt. Een grote cirkel wordt steeds kleiner en wanneer ik op het juiste moment op ‘A’ druk, ontwijkt mijn personage het obstakel met een sierlijke backflip -nog steeds op de motor- en vuur ik mijn eigen vuurballen terug. Uiteindelijk duikt mijn personage van de motor en op mijn belager af om zijn hart aan diggelen te slaan met rake vuistslag. Ja jongens en meisjes, de popindustrie is bikkelhard tegenwoordig.

Ergens tijdens het bovenstaande verhaal breekt de grond trouwens ook nog eens open en mag je met je personage boven een vurige afgrond door hoepels vliegen, maar inmiddels is het denk ik wel duidelijk dat Sayonare Wild Hearts een knotsgek spelletje is. De manier waarop je continu in verschillende scenario’s terechtkomt doet bijna denken aan Wario Ware, want de besturing is altijd lekker simpel. Tegelijkertijd loopt het allemaal supersoepel in elkaar over en zijn de visuals en muziek heerlijke trippy. Eigenlijk kun je Sayonara Wild Hearts nergens mee vergelijken, maar één ding is zeker: het smaakt naar meer.

Voorlopige conclusie
Is het een ritmespel? Platformer? Shoot’ m up? Nee, het is Sayonara Wild Hearts. In dit knotsgekke en actievolle spelletje voer je de gekste stunts uit op een motor, vlieg je door de lucht en sla je harten aan diggelen. Allemaal op de maat van de muziek. Elektronische, suikerzoete popmuziek. Het is moeilijk om te zeggen hoe lang dit leuk blijft, maar de variatie zat er in het demolevel al goed in. Dit is het soort pick up and play, arcade-achtig gamedesign uit de goede oude tijd, maar dan in een ultramoderne en stijlvolle verpakking. De fijnproever in mij hoopt dat er nog wat verborgen diepgang in zit, maar mocht dat niet zo zijn dan moet die zuurpruim misschien maar eens een keer zijn mond houden. Next track, please!