Bayonetta 3 - Alles komt goed

Eind deze maand verschijnt dan ein-de-lijk Bayonetta 3 voor de Nintendo Switch. Het is een zin die ik al heel lang wil typen, maar Platinum Games en Nintendo moeten het nu echt gaan waarmaken. Na vier uur doorgebracht te hebben met de volledige game, durf ik best te stellen dat de ontwikkelaars goed op weg zijn.

Bayonetta 3 werd bijna vijf jaar geleden aangekondigd voor de Nintendo Switch. Een uitgestrekte periode van afwezigheid met veel vraagtekens. Eerst was er heel, heel lang geen nieuws, vervolgens maakte Bayonetta 2 director Yusuke Hashimoto plaats voor Yusuke Miyata en toen bleek zelfs Bayonetta’s stemactrice vervangen. Tijdens de tweede introductie van de game afgelopen september, lag de nadruk meer op slome actie met monsters dan de razendsnelle gevechten die de serie typeren. Vernieuwend en verfrissend? Zeker, maar ook wel enigszins zorgelijk, zo alles bij elkaar opgeteld.

Vier intieme uren

Aan deze nieuwe Bayonetta dus de taak om mijn zorgen weg te nemen en me opnieuw te verleiden met haar charmes. En verdorie, na ruim vier intieme uren met mijn oude vlam moet ik bekennen dat ze me toch weer te pakken heeft. Met een onweerstaanbare mix van brute gevechten, leuke humor en wulpse bewegingen overmeestert ze moeiteloos de kritische journalist in mij. Als ze dan ook nog eens zachtjes in mijn oor fluistert dat alles goed komt, is het game over. Mijn portemonnee ligt al op tafel voor 28 oktober.

Wat ik met de bovenstaande alinea wil duidelijk maken, beste lezer, is dat Bayonetta 3 fucking awesome is. Vanaf de eerste minuut gameplay is het knallen geblazen. Vergeet de nieuwe director, de nieuwe stemactrice en de jarenlange radiostilte: dit is 110% Bayonetta. De combat voelt heerlijk soepel, de setpieces zijn debiel episch en als fan lik je hier gewoon je vingers bij af. Dat alleen al zou genoeg zijn voor de meeste liefhebbers, maar Miyata en zijn team hebben grotere ambities.

Dark Dragonite, ik kies jou!

De grote vernieuwing in Bayonetta 3 is Demon Slave. Het komt erop neer dat je voor het eerst in de serie op elk moment een gigantische demoon kunt oproepen om kont mee te schoppen. Deze werden voorheen gebruikt als cinematische finishers, maar nu kun je zélf de duivelse draak Gomorrah aanvallen als Fire Blast, Tail Swipe en Belly Flop laten uitvoeren. Zo heten de aanvallen overigens niet in de game, maar kom op: de vergelijking met Pokémon is zo gemaakt.

Interessant is dat Bayonetta de demon in real-time bestuurt en dus niet tegelijk haar eigen lichaam kan bewegen. Bovendien kan deze alleen opgeroepen worden met genoeg magie in de tank, die langzaam leegloopt met je draak op het veld. Slimme designkeuzes die het tactisch inzetten van de groteske wezens belonen en knoppen rammen ontmoedigen. Ook niet onbelangrijk: de spelmechaniek geeft veteranen wat nieuws om zich meester te maken en ziet er ook gewoon superstoer uit.

Eigenzinnig

Ook stoer is het nieuwe personage Viola. Deze zwaardvechtende punkrock-chick voelt als de puberende dochter die Bayonetta nooit gehad heeft. Ze brengt een compleet nieuwe speelstijl met zich mee waarin je aanvallen moet pareren in plaats van ontwijken. Simpel gezegd: blokkeer je een aanval met de juiste timing, dan bewegen de vijanden zich tijdelijk in slow-motion. Viola heeft dus een andere manier om Witch Time te activeren en daagt je uit om de aanvalspatronen van vijanden écht te bestuderen.

Deze nieuwe mechanieken zijn tekenend voor mijn ervaring met Bayonetta 3: een mix van vertrouwd, verfrissend en “holy shit, wat is dit cool!”. Waar Bayonetta 2 nog heel erg leunde op het eerste deel en dit perfectioneerde, durft Bayonetta 3 wat eigenzinniger te zijn. Het spel zit zelfs in de eerste paar uren vol met verrassingen die ik hier niet ga spoilen, want het is veel leuker om die zelf te beleven. Of alle nieuwe elementen ook even goed uitgewerkt zijn, is de enige twijfel die nog resteert. Maar ik hoor het geluid van hoge hakken naderen, dus ik ga deze preview snel afsluiten voordat de kritische journalist in mij helemaal verdwenen is.