13 Sentinels: Aegis Rim - Grote robots en nog grotere geheimen

Ik wist vrijwel niets over 13 Sentinels: Aegis Rim toen ik eraan begon. Het enige dat ik erover had gehoord was van een goede vriend van mij, die claimde dat het zijn favoriete game van 2020 was. Een gewaagde uitspraak, aangezien 2020 best wel wat goede titels had. Toen bekend werd gemaakt dat 13 Sentinels naar de Nintendo Switch zou komen greep ik dan ook direct mijn kans. Na de eerste drie uur te hebben gespeeld snap ik heel goed waar het enthousiasme vandaan komt voor deze titel en kan ik niet wachten waar dit naar toe gaat.

Deze preview richt zich echt op de kern van de gameplay in de eerste paar prologen en de algemene structuur van het spel. Ik wil pas meer op het verhaal ingaan in mijn daadwerkelijke review.

13 Sentinels: Aegis Rim is een bijzondere combinatie tussen een Japanse adventure game à la Ace Attorney of Danganronpa met actie-strategie zoals een Fire Emblem of X-COM. Je volgt niet één hoofdpersoon in 13 Sentinels, maar een grote cast aan personages wiens verhalen elkaar allemaal doorkruisen. Sommigen hebben duidelijk beweegredenen , anderen worden in een wereld gestort waar ze geen weet van hebben. De personages hebben echter allemaal wel een duidelijk karakter waardoor ze makkelijk van elkaar te onderscheiden zijn. Van de slaperige Iori Fuyusaka, tot aan de relaxte Shu Amiguchi. Hun onderlinge relaties vormen het hart van het verhaal in 13 Sentinels. Je kan zelf kiezen wiens verhaal je wilt volgen en in welke volgorde je de verhalen volgt. 

Sprongen door tijd en ruimte

De gameplay is opgedeeld in twee duidelijke segmenten. Als eerste zijn er de avontuur-segmenten (ook wel Remembrance genoemd). Hierbij speel je als een van de hoofdpersonen en volg je diens verhaal. Je verzamelt objecten en kan deze presenteren aan andere personages voor dialogen en een toelichting op je locatie of omgeving. De twist is namelijk dat sommige verhalen zich afspelen in compleet andere tijdsperiodes. Het verhaal springt tussen verschillende momenten in de tijd en laat het aan de speler om verbindingen te leggen tussen de gebeurtenissen en personages. Tijdens mijn preview kreeg ik niet het gevoel alsof de game mij op een presenteerblaadje ging geven wat er allemaal gebeurde en daardoor kreeg ik echt het gevoel alsof ik als een detective of onderzoeker alle losse puzzelstukjes bij elkaar aan het leggen was. Zeker als bepaalde personages opeens opduiken in andere tijdsperiodes of bij elkaar in de achtergrond. Het laat de wereld van 13 Sentinels enorm levend aanvoelen.

Schitterende stijl en stereotypische seksualisering

Die levendigheid gaat gepaard met de waanzinnige visuele stijl van de game. Veel van de scènes spelen zich af in een eeuwige ‘golden hour’ met zonsopgang of ondergang. Hoewel alles in de game in 2D is getekend, zorgen de visuele effecten ervoor dat de wereld super dynamisch aanvoelt. Personages zijn expressief door hun animaties en gezichtsuitdrukkingen. De game heeft een complete voice-cast in het Engels en het Japans. Hoewel ik zelf voor de Japanse stemmen koos om mij beter in te kunnen leven in de wereld, is het stemwerk van hoge kwaliteit in beide talen. 

Het enige wat mij licht stoort is de overdreven seksualisering van de vrouwelijke personages in de game. ATLUS heeft hier altijd wel een handje van gehad in hun titels, maar het is soms zo onnodig en overdreven aanwezig. Ik ben echt niet preuts, maar het is zo vaak ongepast om de hele tijd te moeten kijken naar vrouwelijke, veelal minderjarige, scholieren met een decolleté of achterwerk dat praktisch uit het scherm springt en met elke stap expliciet op en neer schudt. Ik begrijp dat dit voor veel spelers absoluut geen bezwaar is, maar het is soms lastig om een dramatisch verhaal serieus te nemen als de makers de hele tijd de aandacht op andere zaken proberen te vestigen tijdens het spelen.

Get in the robot Juro

Aan het einde van een hoofdstuk van de Remembrance mode, kom je in het strategie-deel van het spel terecht genaamd ‘Destruction’. In dit deel speel je als de protagonisten in enorme robots genaamd Sentinels, waarbij het doel is om een grote terminal te beschermen van aanstormende robot-monsters genaamd Deimos. De gameplay is een beetje een mengeling van turn-based strategie zoals in Fire Emblem, gecombineerd met tower defense-spellen. Iedere Sentinel heeft zijn eigen zwaktes en sterktes. Sommigen kunnen alleen aanvallen uitvoeren die grondtroepen raken en anderen hebben ook aanvallen om vliegende Deimos mee uit te schakelen. De monsters komen in enorme zwermen op je af en het spel verandert in een combinatie van strategisch manoeuvreren en tactisch aanvallen. Iedere aanval heeft maar een bepaalde range waarmee vijanden geraakt kunnen worden. De lasers van de railgun gaan in een lange lijn vooruit, terwijl het raketafweersysteem alleen in een kleine cirkel effect heeft. De strategie is echter niet turn-based, maar blijft bewegen terwijl de mechs herladen na een aanval. Het is dus essentieel om overzicht te houden over het strijdveld en op de juiste momenten de Sentinels te herplaatsen of te laten verdedigen. Deze combinatie van niet alleen plannen maken maar ook nog eens snel handelen maakt de combat in 13 Sentinels een erg toffe mix van actie en strategie.

Waar zijn de mechs?

Tegenover hoe visueel aansprekend het spel is tijdens de Remembrance mode, ben ik toch enigszins teleurgesteld in de visuele weergave van de Destruction mode. Het speelveld verandert niet strikt in een grid, maar de robots en Deimos worden allemaal weergeven als blauwe en rode stipjes. Er zijn kleine animaties als je een aanval selecteert, maar tijdens het gevecht zelf is alles gestroomlijnd en ligt het tempo erg hoog. Dit kan een voordeel en een nadeel zijn. Het voordeel is dat gevecht nooit te lang aanvoelen en je alleen aan het wachten bent terwijl de Sentinel aan het herladen is. Maar daarentegen is het gevecht visueel nooit echt aansprekend om te bekijken. Er zijn geen cutscenes die de strijd laten aanvoelen als Neon-Genesis Evangelion of Pacific Rim. Uiteindelijk maakte het voor mij de gameplay een tikje eentonig en voelden de gevechten als harde onderbrekingen van de daadwerkelijke gameplay. Ik hoop dat dit wat gepaster voelt na de proloog, maar ik kan mij voorstellen dat dit voor veel spelers misschien het idee van het diepgaande verhaal en de visuele stijl wat te kort doet.

Voorlopige conclusie:

13 Sentinels: Aegis Rim belooft veel goeds met de eerste paar uur van het verhaal. De grote cast aan personages en de manier waarop je wisselt tussen de verschillende perspectieven heeft mij nu al gegrepen. Ik kan dan ook niet wachten om verder te duiken in deze wereld. Wel ben ik nog een beetje sceptisch over hoe de gevechten op de lange termijn gaan bevallen. De strategie is merkbaar, maar deze segmenten onderbreken de flow van het verhaal en hebben visueel ook niet veel om handen. Het voelt als een interessante manier om het tempo van Japanse avonturenspellen tegemoet te komen met wat meer actie, maar of dit 13 Sentinels ook echt een betere game maakt, valt nog maar te zien.