Pokémon Gold, Silver en Crystal: een legendarisch trio

Na de Elite Four verslagen te hebben, sta ik oog-in-oog met Champion Lance. Met enkel Ichigo, mijn Piloswine, nog aan mijn zijde, neem ik het op tegen zijn laatste Dragonite. De draak spuwt een almachtige Fire Blast uit: mis. Ik gniffel: het is nu een koud kunstje voor mijn zwijn, die koelbloedig een Icy Wind afvuurt. Een avontuur van meer dan twintig uur, vol bloed, zweet en tranen komt tot een eind. Na het lopen van de aftiteling, krijg ik echter ineens een belletje van Professor Elm. Hij blijkt nog een bootkaartje voor me te hebben naar Vermillion City. Vermillion City, maar dat ligt toch in… Kanto?

Voor Pokémon-fans is dit ongetwijfeld een van de meest memorabele momenten uit de geschiedenis van de franchise. Het enige wat dit gevoel misschien nog weet te toppen, is dat moment dat je op de top van die barre Mt. Silver oog in oog komt te staan met Red, de protagonist uit Red & Blue. Juist, toevallig óók uit Gold, Silver en Crystal. We kunnen tot in de oneindigheid discussiëren of het de allerbeste spellen zijn uit de serie (dat zijn de remakes, natuurlijk), maar een nieuwe standaard hebben ze zeker gezet toen in 2001.

Onvoorstelbaar hoog

Toen ik het opnieuw verschenen Crystal speelde voor deze special, verbaasde het me hoe hoog deze spellen de lat hebben gelegd voor de rest van de franchise. Hoewel Sun & Moon een enigszins frisse wind door de serie bliezen, werd Pokémon lange tijd geassocieerd met termen als ‘uitmelkerij’ en ‘elk spel is hetzelfde’. Maar hoe kan dat ook anders, als Gold & Silver zulke voortreffelijke verbeteringen waren van Pokémon Red & Blue. Het is werkelijk waar ongelofelijk wat Game Freak zeventien jaar geleden gepresteerd heeft. Een klein Erikje van tien was destijds al blij was met een nieuwe regio en een frisse lading zakmonsters, maar daarnaast zijn er vrachtwagens vol verbeteringen en toevoegingen ten opzichte van de eerste generatie.

Denk aan zaken uit de franchise waar we tegenwoordig niet eens meer bij nadenken. Zo kunnen de beestjes hier voor het eerst voor nageslacht zorgen. De toevoeging van Dark en Steel geven balans aan de hele metagame (pas bij X&Y durfde Game Freak weer een nieuw type toe te voegen) én je vechtersbazen kunnen vanaf nu een voorwerp meedragen. Je komt voor het eerst een wel heel bijzondere rode Gyarados tegen, zij het midden op de dag of zij het onder blinkend maanlicht. De PokéGear, tot slot, luidde het begin in van een lange reeks aan communicatiefoefjes. Onvoorstelbaar!

Daarnaast waren deze spellen gezegend met een meesterlijke terugkeer naar een eerder gebied, iets wat we later nooit meer hebben gezien. De post-game laten bestaan uit de volledige wereld van het eerste deel is niet alleen een geweldig gebaar richting fans, maar het zorgt ook voor ongelofelijk veel houdbaarheid. Sterker nog: Game Freak kan qua content nog best wat leren van de tweede generatie – want dat is pijnlijk afwezig in meer recente iteraties.

Het perfecte vervolg

Enkel qua gevechtsmechanieken voelt dit trio heden ten dage ietwat gedateerd aan. Het aanvalspalet van veel Pokémon laat ook te wensen over (het motiveert niet echt om zo’n krachtige Heracross te gebruiken als ie pas een bug-aanval op level 56 leert). Zeker als iemand die veel competitief Pokémon heeft gespeeld, is het even slikken als je aangewezen bent op Strength voor zo’n beetje je hele team. Maar dit kun je de spellen moeilijk verwijten: dit is het enige écht grote punt waar grote stappen zijn gezet in de hierop volgende generaties.

Een kleine smet op een verder perfect vervolg, een sneltrein aan memorabele momenten en simpelweg een mijlpaal die iedereen eens moet ervaren. Red en Blue waren baanbrekend, maar Pokémon Gold, Silver en Crystal zijn de reden dat deze franchise zo’n hoge status heeft gekregen. Maar genoeg lovende woorden: het is tijd voor Ichigo en mijn andere vijf trouwe zakmonsters om de boot te nemen richting Kanto. Er schijnt ergens een legendarische trainer op me te wachten…